พันธนาการไร้รัก

ตอนที่5

เมื่อมาถึงโต๊ะทำงานกอบัวรีบวางของทุกอย่างลงแล้วไปชงกาแฟให้ท่านประธานก่อน ชักช้ากลัวว่าจะโดนเอ็ดอีกเพราะเขาก็จ้องจะเล่นงานเธออยู่แล้ว ส่วนเรื่องคุณศจีอะไรนั่นกอบัวเข้าใจว่าคงจะกลับไปแล้ว เพราะกว่าเธอมาถึงก็นานพอตัวคงจะมีเอกสารด่วนอะไรที่ไม่น่าจะคุยกันนาน

กอบัวเดินถือถาดกาแฟไปยืนอยู่หน้าประตู แล้วยกมือขึ้นเคาะสองสามครั้ง

ก๊อก ๆ ๆ

พลั่ก!

เคาะประตูเธอเสร็จเธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้องทันที ภาพที่เห็นทำเอากอบัวถึงกับอุทานออกมา

"อุ้ย!"

สองร่างที่ยืนกอดกันอยู่รีบแยกออกจากกันทันทีอย่างอัตโนมัติ กอบัวแทบจะทำถาดกาแฟหลุดจากมือเธอน่าจะตกใจมากกว่าสองคนที่อยู่ในห้องเสียอีก

"ขอโทษค่ะ พอดีเคาะประตูแล้วเมื่อสักครู่"

เธอวางถาดกาแฟก็เดินฉับ ๆ ออกไปไม่ได้สนใจคนทั้งคู่ที่ดูตกใจมากเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา กอบัวเดินออกมาจากห้องมานั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยมือที่สั่นเทา เธอควรจะต้องทำอย่างไร

เธอคือเมียของเขาไม่ใช่เหรอ แล้วเขาไปยืนกอดกับแฟนเก่า เธอควรจะแสดงออกว่าหึงหวงหรือเปล่า แต่ตอนนี้หัวใจของเธอรู้สึกชาไปหมดถัดจากนั้นก็เป็นความเจ็บปวด ใช่สิ ไม่เจ็บก็แปลกก็เธอรักเขานี่นา แล้วเมื่อคืนก็เพิ่งเสียตัวไปให้เขาเองแต่เขากลับมาทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไรกัน

สีหน้าของผู้เป็นสามีของเธอไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำเมื่อสักครู่เลย แค่ผละออกจากกันก็ทำหน้าเฉยชาไม่ได้พูดอะไร คนที่ตกใจมากก็น่าจะเป็นศจีแฟนเก่าของเขามากกว่า

"คุณบัวคะ.."

หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียกของศจี

"ค่ะ..ว่าไงคะ"

"ที่เห็นเมื่อสักครู่ อย่าเอาไปพูดต่อนะคะ มันไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ"

กอบัวรู้สึกฉุนมากอยากบอกให้รู้เหลือเกินว่าฉันนี่แหละคือเมียของเขาไม่ใช่เธอที่มายืนกอดกับผัวชาวบ้านอยู่ แต่...เธอมีสิทธิ์ที่ไหนกันที่จะทำแบบนั้นได้

"บัวไม่ใช่คนพูดมากหรอกคะ"

กอบัวทำได้เพียงพูดออกมาตามมารยาทเท่านั้น เธอพยายามสะกดอารมณ์ไว้ข้างใน แสร้งทำสีหน้าเป็นเรียบเฉย แต่รอยยิ้มกลับปรากฏอยู่บนใบหน้าของศจี ศจีเข้ามาจับมือของกอบัวไว้

"ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ศจีไม่ได้เข้ามาคุยเรื่องงานหรอกค่ะ ศจีทราบมาว่ารันต์กลับมาทำงานแล้ว เลยแค่เข้ามาทักทายน่ะค่ะ"

บอกกอบัวด้วยน้ำเสียงเริงร่าในขณะที่มือนั้นยังจับมือของเธออยู่อย่างกับว่าเป็นตัวศจีเสียเองที่อยากบอกเล่าความสัมพันธ์กับท่านประธานซะเต็มแก่

"คุณเป็นเพื่อนกับท่านประธานหรือคะ"

กอบัวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เกี่ยวกับอดีตของท่านประธานและศจีเลยแกล้งทำเป็นถามไปก็เท่านั้น แต่อีกคนกลับยิ้มอย่างเอียงอายทำท่าเหมือนกับว่ายังเป็นคนรักของเขาอยู่ก็ไม่ปาน

"ค่ะ...เราเคยสนิทกันมาก"

เธอพูดไปยิ้มไปอย่างคนอารมณ์ดี จนกอบัวรู้สึกหมั่นไส้อยู่ในใจ ได้เธอบอกศจีว่า

'อดีตคือของเธอ ปัจจุบันเขาคือของชั้นจ้าา'

กอบัวได้แต่ตะโกนบอกศจีอยู่ในใจด้วยความหึงหวงผู้เป็นสามี ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ยินยอมให้เธอหึงหวงก็ตาม

พลั่ก!

เสียงเปิดประตู ปรากฏร่างของการันต์ที่ใบหน้าดูเย็นชาไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม ถ้าจะให้เดาว่ารู้สึกอะไร กอบัวคงจะเดาได้แค่อารมณ์เดียวเท่านั้นเขาคงจะกำลังโกรธหรือไม่พอใจอะไรเธอสักอย่างก็คงจะมีเพียงเท่านั้น

"เข้ามาพบผมหน่อยคุณบัว ส่วนคุณศจี ยังมีอะไรที่จะคุยกับผมอีกมั้ยครับ..ถ้ามีค่อยเจอกันนอกเวลางานก็ได้"

เขาคุยกับกอบัวด้วยน้ำเสียงที่เข้มไม่ต่างกับเจ้านายและก็ลูกน้อง ก่อนจะปรายตาหันไปมองศจีและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"ได้ค่ะรันต์แล้วค่อยเจอกันนะคะ"

การันต์ยิ้มให้ศจีแล้วปิดประตูเดินเข้าห้องไปเหมือนเดิม ปกติเขาโทรมาเรียกแต่ครั้งนี้เดินมาตามด้วยตัวเองจนกอบัวรู้สึกหมั่นไส้

'หึ..คงจะกลัวเราไปบอกอะไรยัยศจีสินะ ถ่านไฟเก่ามันคงจะร้อนแรงน่าดู'กอบัวประชดประชันเขาอยู่ภายในใจเช่นเดิม

"ศจีไปก่อนนะคะคุณบัว ว่างๆจะแวะมาหาใหม่"

"ค่ะ.."

กอบัวยิ้มให้เธอเล็กน้อย แต่ภายในใจของเธอตอนนี้นั้น

'อยากจะมาหาชั้นหรือผัวชั้นละจ้ะ หืม'

กอบัวส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก แล้วเดินเข้าห้องไปพบเขา แต่เธอไม่ลืมที่จะหยิบกล่องอาหารว่างที่เตรียมมาจากบ้านไปให้เขาด้วย

"มาทำงานทำไมไม่ขับรถมาเอง"

เจอหน้ากอบัวเขาก็ถามขึ้นมาทันทีในขณะที่กำลังยืนกอดอกพิงโต๊ะทำงานอยู่ ร่างสูงโปร่งในชุดสูททำงานสีพื้นใบหน้าหล่อคมแต่แฝงไปด้วยความเย็นเชียบ

กอบัวเดินเอากล่องอาหารไปวางบนโต๊ะทำงานของเขา พร้อมกับตอบคำถามไปด้วย

"ขับรถไม่เป็นค่ะ"

"เธอควรไปเรียนขับรถนะ"

"เคยแล้วค่ะ แต่บัวเป็นโรคแพนิคและกลัวรถบนท้องถนนมาก ๆ บัวว่าบัวสะดวกมาแท็กซี่มากกว่าไม่เป็นไรค่ะ"

"ก็ตามใจเธอ แต่ จะมารถคันเดียวกับชั้นไม่ได้หรอกนะ เธอก็รู้ว่าที่ทำงานไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ชั้นไม่อยากให้ใครรู้แค่แต่งงานกับเธอชั้นก็อึดอัดมากพอแล้ว อย่าพยายามแสดงออกว่าเราเป็นอะไรกัน"

กอบัวจ้องหน้าเขานิ่งทุกคำที่เขาเอ่ยออกมา เหมือนมีดที่กรีดลงบนหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"บัวก็ไม่เคยบอกใครนี่คะว่าเราเป็นอะไรกัน และอีกอย่างบัวรู้ตัวดีว่าควรยืนอยู่จุดไหน ส่วนท่านประธานก็ควรจะรู้ตัวด้วยค่ะว่ามีภรรยาแล้ว ไม่ใช่จะไปยืนกอดกับใครก็ได้..ถึงแม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ท่านประธานก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจค่ะ"

พูดเสร็จเธอก็จะผละออกไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้

"เดี๋ยวก่อน!"

การันต์คว้าแขนของเธอไว้ได้ทันพอดี เขากระชากเธอเข้ามาปะทะกับอกกว้างอีกครั้งแขนของเธอถูกเขาไว้บีบแน่นด้วยความโกรธที่โดนเธอต่อว่า

"คิดว่าพูดด่าชั้นเสร็จแล้วจะเดินออกไปได้ง่ายๆเหมือนครั้งก่อนเหรอ?"

"ปล่อยค่ะ"

การันต์จับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้รั้งเข้ามาหาเขาอย่างตั้งใจหาเรื่องรังแกเธอ สายตาคมกล้านั้นจ้องเธอด้วยความโกรธเหมือนกับจะเผาเธอให้ลุกเป็นไฟ กอบัวทำได้เพียงดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาซึ่งเขาไม่ได้ตั้งใจกอดเธอหรอกแค่จะทำร้ายเธอเท่านั้น

"ปล่อยนะ!บัวเจ็บ"

กอบัวเงยหน้ามองการันต์เพื่อบอกให้เขาปล่อย แต่ทว่า กลายเป็นเขาก้มลงมาจูบเธออย่างไว กอบัวชะงักงันเบิกตาโพลงอย่างตกใจ มือของเขาเริ่มสอดรั้งเขามาบริเวณท้ายทอยของเธอ เพิ่มความรุนแรงของการบดขยี้ที่ริมฝีปากมากขึ้นจูบอย่างโกรธ จูบอย่างลงทัณฑ์ ทำให้ใจเธอแทบจะวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกว่าปากของเธอมันจะบวมด้วยแรงเสียดสีกับหนวดสาก ๆของเขาที่เพิ่งผ่านการโกนมาหมาด ๆ