EP.8 คนงานคนใหม่
1252 Words
EP.8 คนงานคนใหม่
“น้องสาวคนสวยมานั่งดื่มกับพวกพี่มั้ยจ๊ะ”
แล้วสิ่งที่หญิงสาวกลัวก็เกิดขึ้น เมื่อผู้ชายรูปร่างผอมบางชื่อกึ้งตะโกนแซวหญิงสาวอย่างคะนองปาก ผิวปากรัวๆ ราวกับต้นตระกูลสืบเชื้อสายมาจากนกก็ไม่ปาน
ขวัญข้าวไม่แม้แต่จะหันไปมอง ผู้ชายส่วนใหญ่มักคิดว่าการพูดจาลวนลามผู้หญิงเป็นเรื่องปกติที่ใครๆ ก็ทำกัน ทั้งที่จริงแล้วการกระทำเช่นนี้เป็นการคุกคามทางเพศ นอกจากไม่ให้เกียรติฝ่ายหญิงแล้ว ยังเป็นการลดเกียรติและคุณค่าของตนเองอีกด้วย
“นางฟ้าเขาไม่มองคนกระจอกๆ อย่างพวกเราหรอกพี่กึ้ง”
“หยิ่งๆ แบบนี้พี่ชอบ เดี๋ยวจับมาทำเมียก็หายหยิ่งไปเอง”
“ฮา” พูดจบพวกมันก็พากันประสานเสียงหัวเราะร่วนด้วยความเมามาย
ขณะที่ขวัญข้าววิ่งกลับเข้าไปในห้องพัก ทำการล็อกประตูและปิดหน้าต่างด้านหลังห้องอย่างแน่นหนา ยอมรับเลยว่าเธอกลัว ไม่คิดเลยว่าคนงานคนอื่นๆ จะเข้านอนกันเร็วถึงเพียงนี้ คิดว่าที่โรงอาบน้ำและตามจุดต่างๆ ยังมีคนเดินพลุกพล่านแต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีใครเลยทั้งที่เวลานี้เพิ่งสองทุ่มกว่าเท่านั้น
“พรุ่งนี้คงต้องรีบอาบน้ำตั้งแต่หกโมงเย็น”
หญิงสาวบอกตัวเองขณะหยิบชุดนอนมาสวมใส่ มือสั่นน้อยๆ ด้วยความกลัว หลายครั้งเธอหลบเลี่ยงที่จะไม่เจอคนประเภทนี้ แต่เพราะสังคมและสภาพแวดล้อมของชนชั้นแรงงานที่เธอต้องเผชิญอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง การที่คนใช้แรงงานชายส่วนใหญ่หาความสุขด้วยการดื่มสุรายามเย็นนั้น ใครต่างก็เห็นเป็นเรื่องชินตา แต่เธอกลับทำใจให้ชินไม่ได้สักที
เธอจำได้ว่าในระเบียบข้อปฏิบัติของพนักงานไร่ตรีธารนั้น ย้ำชัดเรื่องห้ามดื่มสุราของมึนเมาในที่พักเป็นอันขาด เว้นเสียแต่ว่าทางไร่จะจัดงานเลี้ยงและมีเครื่องดื่มสังสรรค์ แสดงว่าคนงานกลุ่มนั้นแอบดื่มสุราทั้งที่เป็นข้อห้าม จึงได้ไปนั่งแอบดื่มตรงทางไปโรงอาบน้ำหญิง
ขวัญข้าวถอนหายใจเฮือกใหญ่ทรุดตัวลงนอนข้างดอกรัก จังหวะที่เอื้อมมือไปกอดเจ้าตัวน้อยเธอก็ถึงกับนิ่วหน้าด้วยความตกใจ เพราะดอกรักตัวร้อนผ่าวราวกับจับไข้!
ใบเตยเปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องพักของขวัญข้าวพร้อมกับปิ่นโตอาหารในมือ แค่เพียงเธอบอกป้าพุดว่าดอกรักไม่สบาย ป้าพุดก็จัดเตรียมตักอาหารใส่ปิ่นโตให้เธอนำมาให้ขวัญข้าวทันที อีกทั้งยังต้มโจ๊กหมูสับร้อนๆ แยกมาต่างหากสำหรับคนป่วยตัวน้อยอีกด้วย เด็กในวัยนี้ภูมิต้านทานยังน้อยนัก เด็กๆ มักติดหวัดติดไข้กันเองเมื่อต้องไปอยู่รวมกันในสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง อย่างในโรงเรียนหรือตามสถานเลี้ยงเด็กต่างๆ
“เป็นยังไงบ้างข้าว ต้องพานังหนูดอกรักไปหาหมอมั้ย เดี๋ยวฉันจะขอให้พี่เข้มช่วยพาไป แกมีรถกระบะพอไหว้วานได้”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะพี่เตย ตัวไม่ร้อนแล้ว กินยาแล้วนอนพักเดี๋ยวก็คงหายแล้วค่ะ”
ขวัญข้าวยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรับปิ่นโตมาถือไว้อย่างซาบซึ้งใจ เธอเฝ้าไข้คอยเช็ดตัวลูกน้อยทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน จึงมีสภาพอิดโรยอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด
“คืนนี้ให้ฉันมาช่วยเฝ้ามั้ย ข้าวจะได้นอนพักบ้าง”
“ขอบคุณมากค่ะพี่เตย แต่คืนนี้ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะลาหยุดดูแลนังหนูให้ ข้าวจะได้ไปทำงาน” ใบเตยพยายามเสนอตัวช่วยเหลือทุกวิธีด้วยความเต็มใจ
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เตย แค่นี้ข้าวก็เกรงใจพี่เตยจะแย่แล้ว”
“ไม่ต้องเกรงใจ วันหยุดฉันเหลือเยอะ ปีนี้ทั้งปีฉันยังไม่ได้ลาหยุดไปไหนเลย ถือเสียว่าช่วยๆ กัน อีกอย่างข้าวเพิ่งมาทำงานใหม่หยุดงานตั้งแต่วันแรกแล้วยังจะหยุดต่อเป็นวันที่สองอีก แบบนี้เดี๋ยวเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะว่าเอาได้นะ” ใบเตยท้วงด้วยความเป็นห่วง พนักงานในไร่ตรีธารมีร้อยพ่อพันแม่ แต่ละคนต่างจิตต่างใจ
ขวัญข้าวชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลยเพราะมัวแต่เป็นห่วงดอกรักที่จู่ๆ ไข้ก็ขึ้นสูงกลางดึก หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีทางออก “ถ้าอย่างนั้นข้าวคงต้องรบกวนพี่เตยหน่อยนะคะ เดี๋ยวพอพักเที่ยงข้าวจะรีบกลับมาดูแลยายหนูเอง”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นป้าของดอกรักเหมือนกันนะ ป้าก็ต้องช่วยดูแลหลานสิถึงจะถูก” ใบเตยยืดอกอย่างภูมิใจก่อนจะยื่นมือไปแตะที่ไหล่บอบบางของเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องอย่างให้กำลังใจอีกฝ่าย
“ขอบคุณมากค่ะพี่เตย” ขวัญข้าวยกมือไหว้ขอบคุณ แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือโวยวายไม่ยอมรับไหว้
“เรื่องแค่นี้เองอย่าคิดมากหรือถือเป็นบุญคุณแบกไว้ให้หนัก ถือเสียว่าเราเป็นพี่เป็นน้องกันเถอะนะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันไป ฉันเองก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถัง มีแต่กำลังและหัวใจนี่แหละที่พร้อมจะช่วยอย่างเต็มที่” พูดพลางยกแขนขึ้นเบ่งกล้าม กล้ามแขนเป็นมัดเพราะทำงานแบกหามมาทั้งชีวิต ใบเตยเองก็เป็นกำพร้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เมื่อเห็นคนที่ตกที่นั่งเดียวกับตนเองก็อดที่จะเหมารวมมาเป็นครอบครัวเดียวกับตนไม่ได้
“คุณแม่ขา...ป้าเตยขา หนูหิวจังเลยค่ะ”
เจ้าของเสียงเล็กลืมตาขึ้นด้วยความง่วงงุน ทั้งสองจึงปราดเข้าไปหาเด็กตัวน้อย ช่วยกันเช็ดตัว ป้อนโจ๊ก แล้วจึงป้อนยาซึ่งอย่างหลังนี่ค่อนข้างยาก เพราะดอกรักเป็นเด็กไม่ชอบกินยาและอาหารที่มีรสขมทุกชนิด กว่าจะปราบพยศดอกรักได้สองสาวที่เพิ่งเป็นพี่เป็นน้องต่างสายเลือดก็ถึงกับเหนื่อยหอบเลยทีเดียว
นาเหนือขับรถโฟร์วีลสีดำยกสูงบดพื้นลูกรังโรยกรวดกลับมาจากนาข้าวกว่าหลายร้อยไร่ด้วยความเร็ว เมื่อมาถึงสำนักงานซึ่งก่อสร้างด้วยไม้ทั้งหลังยกใต้ถุนสูงเขาก็กระโดดลงจากรถแล้วก้าวเท้าหนักๆ ขึ้นบันไดจนเกิดเสียงตึง! ตึง! ตึง! ด้วยรูปร่างสูงใหญ่ประกอบกับหน้าตาบูดบึ้งถมึงทึง เขาจึงดูราวกับยักษ์ตัวโตขี้โมโหก็ไม่ปาน
เสื้อเชิ้ตสีเขียวขี้ม้าเปียกชุ่มจากเหงื่อไคลและอากาศที่แสนร้อนอบอ้าวในยามสาย เขาพับแขนเสื้อขึ้นสูง ยกมือข้างหนึ่งเสยผมดำขลับหยักศกไปด้านหลังโดยมืออีกข้างหนึ่งเท้าเอวสอบเอาไว้
“สมภพ!”
ทันทีที่เขาตะโกนเรียกหัวหน้าคนงาน ร่างล่ำสันก็วิ่งตาลีตาเหลือกออกมาหา ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาหลายสิบปีไม่เคยเห็นเจ้านายมีสีหน้าราวกับยักษ์มารเช่นนี้มาก่อน คงต้องเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย หรือไม่ก็คงเกิดความผิดพลาดร้ายแรงในการทำงานขึ้นเป็นแน่
- Writer
