EP.7 คนงานคนใหม่
1305 Words
EP.7 คนงานคนใหม่
“ขอบคุณมากค่ะ”
ขวัญข้าวเอ่ยขอบคุณเสียงเครือ นับเป็นความโชคดีที่ไม่ว่าเธอจะย้ายไปอยู่ที่ไหน ก็มักได้รับความช่วยเหลือมาโดยตลอด อีกทั้งดอกรักเป็นเด็กดี ไม่ว่าใครได้เห็นได้พูดคุยก็ต่างหลงรักในความไร้เดียงสา เด็กหญิงมีใบหน้าหวาน ดวงตากลมโต ขนตายาวงอน อีกทั้งมีผมหยิกหย็องสีน้ำตาลอ่อนราวกับตุ๊กตาเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนรอบข้างได้ไม่ยากเลย
“เดี๋ยวไปกินข้าวกัน ที่นี่มีโรงอาหารเลี้ยงข้าวทั้งสามมื้อ ใครมาทำงานที่นี่ก็มีเงินเก็บกลับบ้านกันทุกคน นายเหนือและคุณๆ บนบ้านใหญ่ใจดีมีเมตตากับพวกเรามาก”
“จริงเหรอจ๊ะพี่เตย” ขวัญข้าวยิ้มกว้างตาเป็นประกาย อาหารฟรี ที่พักฟรี แค่นี้เธอกับดอกรักก็ไม่ต้องลำบากเหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้จะลำบากใจเรื่องนาเหนือ แต่เธอทำงานใช้แรงงานในไร่นาคงไม่ค่อยได้พบเจอเขาบ่อยนักหรอก
คิดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะการได้พบเขาอีกครั้งทำให้ความทรงจำและความรู้สึกที่ตกตะกอนอยู่ก้นบึ้งหัวใจถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีกครั้ง เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหวั่นไหวและยังรักเขาอยู่ แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะเธอเป็นคนสะบั้นความรักในครั้งนั้นด้วยตนเอง
“มาเถอะเห็นแม่ครัวบอกว่าวันนี้จะบวดฟักทองด้วย ยายหนูดอกรักน่าจะชอบ” ใบเตยสูดน้ำมูกแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดหยดน้ำตาที่เหลืออีกครั้ง ก่อนจะขันอาสาพาสองแม่ลูกไปกินข้าว และพาเดินชมรอบๆ ไร่ตรีธารด้วยตนเอง
“เย่! หนูอยากกินฟักทองค่ะคุณแม่” เสียงคนตัวเล็กดังเจื้อยแจ้วกระโดดไปมารอบตัวมารดาและใบเตยอย่างดีใจ
ภายในโรงอาหารซึ่งสร้างขึ้นโดยเน้นความโปร่งโล่ง มีเพียงเสาและหลังคายกสูง เก้าอี้ม้านั่งตัวยาวเรียงรายเป็นระเบียบ ทุกคนถือถ้วยชามของตนเองยืนต่อแถวรับอาหาร ไม่ว่าใครเดินผ่านไปมาใบเตยก็จะหยุดเรียกทักทายแล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับขวัญข้าวและดอกรัก
“สวย น่ารักทั้งแม่ทั้งลูกเลย น่าจะไปสมัครเป็นแม่ครัวมากกว่าคนงานในไร่นะหนู ดูผิวพรรณขาวสะอาดนั่นสิ ถ้าตากแดดตัวดำคงน่าเสียดายแย่” ป้าพุดเอ่ยขึ้นพลางยื่นมือไปจับแขนขวัญข้าวแล้วลูบไปมาอย่างเสียดาย
“ถ้าเป็นคนงานจะมีค่าโอทีล่วงเวลาด้วยค่ะป้า ข้าวอยากได้เงินมาเก็บไว้ให้ดอกรัก เผื่อเรียนสูงขึ้นจะได้ไม่ลำบากเรื่องค่าใช้จ่าย” ขวัญข้าวตอบไปตามที่คิดไว้
“นั่นสินะ ยังหนุ่มยังสาวรีบหาเงินเก็บหอมรอมริบไว้มากๆ อนาคตจะได้ไม่ลำบาก” ป้าพุดพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แอบคิดในใจว่านอกจากหน้าตาสะสวยแล้วยังมีความคิดความอ่านรอบคอบ ไม่ใช่สักแต่ว่าสวยใสไร้สมองอย่างที่เคยเจอมานักต่อนัก
“สวยขนาดนี้หาผัวรวยๆ สักคนก็สบายไปทั้งชาติ ไม่เห็นต้องมาลำบากทำงานเลย” เจ้าของเสียงที่ตะโกนแทรกขึ้นมาเบะปากน้อยๆ หน้าตาและท่าทางฉายชัดว่าไม่ชอบหน้าขวัญข้าวเอาเสียเลย
ก็แน่ละ...เมื่อก่อนเธอขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดในไร่ ผู้ชายมากมายต่างห้อมล้อมรุมจีบไม่ว่างเว้น แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่สวยกว่ามาแย่งความสนใจไปจากเธอ ทว่าถึงจะสวยกว่าแต่เธอมีภาษีดีกว่าเห็นๆ ฮึ! ก็แค่แม่หม้ายลูกติด ผู้หญิงมีตำหนิแบบนี้คงเห่อได้ไม่นานนักหรอก
“โถนังช้อง ใครเขาจะแรดเหมือนเอ็ง คนมีมือมีตีนเขาก็ทำมาหากินเองสิโว้ย” ใบเตยอดไม่ได้หันไปด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ขวัญข้าวได้ยินดังนั้นจึงรีบเอามือปิดหูดอกรักทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
“แรดเป็นยังไงคะคุณแม่” เด็กหญิงเอ่ยถามตามประสาซื่อ เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่พากันยืนอึ้งตอบคำถามของตนไม่ได้เลยสักคนจึงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด “อ๋อ...หนูจำได้แล้วค่ะ แรดเป็นสัตว์ตัวใหญ่มากๆ หนังหนาหยาบ มีนอที่หน้า คุณครูบอกว่าแรดเป็นสัตว์หายากใกล้สูญพันธุ์ค่ะ”
ดอกรักอธิบายเจื้อยแจ้วยังผลให้คนทั้งโรงอาหารถึงกับหัวเราะครืนด้วยความเอ็นดู ส่วนใบเตยนั้นจงใจหัวเราะเสียงดังพลางตบเข่าฉาด ก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุแล้วแกล้งเปรยต่อไปว่า
“แสดงว่าหนังหน้าของแรดคงจะหนามากๆ ใช่มั้ยจ๊ะดอกรักของป้า”
“น่าจะใช่นะคะ หนูก็ยังไม่เคยเห็นแรดตัวเป็นๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงยังคงตอบตามประสาซื่อ ไม่รู้เลยว่าผู้ใหญ่เขาตีความหมายฟาดฟันกันอย่างไรบ้าง
“พอได้แล้วค่ะพี่เตย” ขวัญข้าวรีบปรามเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่อย่างใจคอไม่ดีนัก
ช้องนางชักสีหน้าไม่พอใจที่กลายเป็นตัวตลกให้ใครๆ หัวเราะเยาะ “ทำเป็นชูคอไปเถอะ อีกหน่อยก็กลายเป็นหมาหัวเน่าคอยดู!” พูดทิ้งท้ายด้วยความโมโห แล้วหันไปฉวยจานข้าวของตัวเองเดินกระแทกส้นเท้าออกจากโรงอาหารไป ทว่าใบเตยกลับตะโกนไล่หลังไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“แหมนังช้อง! รีบไปเลย รีบๆ ไปสระผม กลิ่นหัวของเอ็งมันเหม็นยิ่งกว่าหัวใครๆ”
“ฮา...”
เหล่าแม่ครัวหัวเราะไล่หลัง พากันเคาะหม้อเคาะไหเสียงดังราวกับไล่ช้องนาง จะบอกว่าไม่มีใครชอบช้องนางเลยก็ว่าได้ เพราะมีนิสัยขี้เกียจชอบอู้งานเอาเปรียบคนอื่น มักจับกลุ่มนินทาว่าร้ายคนอื่นไปทั่ว วันๆ เอาแต่แต่งหน้าทาปากแดงเดินเฉิดฉายอ่อยเจ้านายทั้งสาม แต่เจ้านายหนุ่มแห่งไร่ตรีธารไม่มีใครชายตาแลช้องนางเลยสักคน
ขวัญข้าวมองตามเจ้าของร่างอรชรที่เพิ่งเดินออกไปแล้วก็ถึงกับลอบถอนหายใจ เธออยากอยู่ที่นี่อย่างสงบ ไม่อยากมีปัญหากับใคร แต่ดูเหมือนว่าแค่วันแรกที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในไร่ตรีธาร ก็มีคนไม่ชอบหน้าเธอถึงสองคนเสียแล้ว คนหนึ่งเป็นคนที่เคยรัก อีกคนเป็นเพื่อนร่วมงาน
เจ้าของร่างเล็กนุ่งผ้าถุงกระโจมอก โดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่คลุมไหล่เอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้โป๊เปลือย จัดการล็อกประตูห้องพักโดยปล่อยให้ดอกรักนอนหลับอยู่ในห้องเพียงลำพัง ส่วนเธอนั้นรีบก้าวยาวๆ ไปยังโรงอาบน้ำหญิงทางด้านหลังเรือนพักคนงานก่อนที่จะมืดไปกว่านี้
ระหว่างที่เท้าเล็กสวมรองเท้าแตะแบบคีบกำลังเร่งเดินอยู่นั้นก็มีเสียงผิวปากดังมาจากข้างทาง เมื่อหันไปมองพบว่ามีชายวัยฉกรรจ์สามคนแอบจับกลุ่มตั้งวงดื่มสุราอย่างเงียบๆ เธอแสร้งทำเฉยราวกับไม่ได้ยิน รีบก้าวเท้ายาวไปยังโรงอาบน้ำทันที นึกโกรธตัวเองที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว คราวหน้าคงต้องหอบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในโรงอาบน้ำหญิงเสียแล้ว จะใส่กระโจมอกเดินไปมาเหมือนคนงานคนอื่นๆ ไม่ได้
อาจเพราะผิวพรรณของเธอขาวผุดผาดเลยทำให้เธอดูโป๊เปลือย เป็นการล่อตาล่อใจผู้ชายซึ่งไม่เป็นการดีเท่าไรนัก ขวัญข้าวรีบอาบน้ำรีบกลับไปยังห้องพัก แน่นอนว่าจำต้องเดินผ่านกลุ่มชายที่นั่งดื่มสุราอีกครั้ง
- Writer
