“จัดการทำจดหมาย ส่งให้ลูกค้าชาวฮ่องกงด้วย บอกเขาว่าเรายินดีอำนวยความสะดวกทุกอย่าง”
“ได้ค่ะ” ปราณีรีบรับปากฉับพลัน แล้วฉีกยิ้มกว้างๆ กลบเกลื่อนพิรุธ
“สองคนนี้มีอะไรกันหรือเปล่า”
ภีรภพตั้งข้อสังเกตอย่างแปลกใจ ตวัดดวงตาสีนิลจ้องอยู่กับกรอบหน้าของสลิลลาตาไม่กะพริบ ใบหน้าหล่อๆ ค่อยๆ โน้มเข้าไปใกล้ จนปลายจมูกโด่งๆ แทบเฉียดแก้มนุ่ม “ว่าไงลูกหว้า มีความลับอะไรกับฉันหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ” มือบางชื้นเหงื่อรีบกระหมุบกระหมิบบอก
“เอ่อ...เจ้านายคะ ผู้จัดการฝ่ายการตลาดรออยู่ข้างในห้องค่ะ”
เลขาใหญ่รีบโพล่งบอก ก่อนที่จะได้เห็นภาพปล้นหอมกันกลางบริษัท เมื่อดวงตาคมกล้าตวัดมามอง จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตา คว้าแฟ้มเอกสารวางอยู่ มาตั้งหน้าตั้งตา ไม่เอ่ยอะไรอีก ได้ยินฝีเท้าหนักๆ หายเข้าไปในห้องนั่นแหละ ถึงได้ลอบผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เฮ้อ...เกือบตายซะแล้ว”
รำพันกับตัวเองแผ่วเบา แล้วเปลี่ยนอารมณ์มาเอียง
