คนถูกไล่อย่างไม่ไว้หน้า แอบซ่อนความไม่พอใจ ไว้ภายใต้ท่าทีนิ่งสงบ ขอตัวเดินกลับไปทำงานของตัวเองดังเดิม ดวงตาสีดำสนิท แวววาวและแอบปรายตามองภีรภพด้วยความชิงชัง ก่อนจะหันกลับไปมองกรอบหน้าเศร้าๆ ของหญิงสาวที่ตัวเองหมายตาเล็กน้อย เขาไม่มีทางปล่อยผู้หญิงติ๋มๆ ว่าง่ายๆ หลุดมือไปเป็นอันขาด เธอต้องเป็นอีกคนที่เขาต้องได้เชยชม
พ้นแผ่นหลังของหนุ่มสูงเพรียว ม่านตาคมกริบของท่านประธานหนุ่มก็ขยายกว้าง จ้องกรอบหน้าเล็กไม่วางตา จู่ๆ ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือบาง แล้วรั้งร่างอ้อนแอ้นถลาเข้าไปในห้อง พร้อมกดล็อกประตูเสร็จสรรพ ปล่อยให้เลขาใหญ่ด้านนอก ได้แต่ทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ ชะเง้อมองตามจนคอเป็นยีราฟ
ด้านสลิลลา เธอกำลังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บร้าวบริเวณข้อมือ ปลายนิ้วเล็กเรียวพยายามที่จะแกะอุ้งมือใหญ่ออก เพื่อไม่ให้เนื้อของเธอเขียวปั้ด แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไร มันก็ไม่สำเร็จสักที
“คุณภพ...ลูกหว้าเจ็บ!” เรียวปากอิ่มเร
