มือหนายังคงพาดผ่านเอวเล็ก ลูบวนแผ่วเบาอยู่บริเวณสีข้าง ก่อนเปลือกตาหนักอึ้งจะค่อยๆ ปิดลง ก้าวเข้าสู่ห้วงนิทราดังเช่นหญิงสาว แต่ตลอดเวลาที่หลับใหล ท่อนแขนหนักอึ้ง ก็ยังคงกระชับร่างอ้อนแอ้นเข้าสู่อ้อมอก กอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกลัวว่าร่างแน่งน้อยนี้ จะอันตรธานหายไปอย่างไงอย่างงั้น
แพขนตางามงอนกะพริบถี่ๆ เปิดเปลือกตากว้างรับแสงอรุณของวันใหม่ ก็เจอเข้ากับร่างกำยำยืนกอดอกอยู่ปลายเตียง แต่สีหน้าและท่าทางนั้นผิดแผกแตกต่างไปจากเมื่อวันก่อนๆ เพราะใบหน้าของเขาไร้ความบึ้งตึง แถมมุมปากยังยกยิ้มน้อยๆ อีก ดูท่าทางลูกเห็บเม็ดแป้งคงซัดกระหน่ำกรุงเทพฯ ก็คราวนี้ หรือไม่ หิมะอาจจะตกลงมาราวกับสายฝนก็เป็นได้
หญิงสาวนิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ ทว่าในเมื่อเขายังคงยืนนิ่ง เธอจึงเป็นฝ่ายขยับตัวก้าวลงจากเตียง รวบชายเสื้อคลุมให้กลับมามิดชิด ก่อนจะเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่บริษัทดังเช่นเมื่อวาน แ
