บารมีเดินไปเคาะห้องของรวิที่อยู่ตรงข้าม รวิเปิดประตูส่งยิ้มให้แบบแห้งๆ
“อาขอคุยด้วยหน่อยสิ”
รวิพยักหน้าแล้วเดินตามบารมีไปนั่งคุยที่ห้องทำงาน
บารมีนั่งลงหลังโต๊ะ ให้รวินั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เรื่องที่แนทพูดวันนี้ อาไม่อยากให้รวิคิดมาก”
“รวิไม่ได้คิดมากค่ะ แต่ที่ผ่านมารวิไม่รู้ตัวเลยว่าทำเรื่องไม่เหมาะสมลงไป คิดแค่ว่าอาเปรียบเสมือนคนในครอบครัว จนลืมคิดไปว่าเราไม่ได้เป็นญาติกันเลย คุณแนทเธอพูดถูก ว่ารวิโตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ” รวิก้มหน้าพูด
เธอมานั่งคิดย้อนหลังนึกอายในการกระทำของตัวเอง
“งั้นต่อไปรวิจะทำตัวห่างเหินจากอา อย่างงั้นเหรอ” บารมีพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“เปล่านะคะ รวิแค่คิดว่ารวิจะพยายามวางตัวให้เหมาะสมขึ้น ไม่กระโดดหอมอาเหมือนตอนเด็กๆ แล้ว แต่รวิยังรักและเคารพอาเหมือนเดิมนะคะ” รวิบอกด้วยน้ำเสียงจริงใจ
บารมีถอนหายใจอย่างเสียดายที่เขาจะไม่มีโอกาสได้รับการกระทำที่น่าชื่นใจจากรวิอีก
