หนี้รักเดิมพันหัวใจ

เด็กสาวในวัยสิบแปดกำลังนั่งเหม่อน้ำตาไหลรินอยู่ที่หน้าโลงศพของบุพการี ในงานมีแขกเหรื่อไม่มากนัก ส่วนมากจะเป็นชาวบ้านที่มาร่วมงานด้วยน้ำใจและตามธรรมเนียมของคนในชนบทเสียมากกว่า พ่อของเธอฆ่าแม่เธอตายและยิงตัวตายตามเพราะเครียดเรื่องบ้านที่กำลังจะโดนเจ้าหนี้ยึด ซึ่งเธอได้เงินประกันในส่วนของแม่ไปเต็มวงเงิน แต่ส่วนของพ่อที่ฆ่าตัวตายนั้นได้เงินประกันแค่บางส่วน เธอชื่อรวิ ที่แปลว่าพระอาทิตย์ ใบหน้ารูปไข่ ตาโต คิ้วได้รูป จมูกโด่ง ปากสวยเป็นกระจับนั้นถูกเม้มไว้เพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ พระอาทิตย์ดวงนี้ตอนนี้ดูช่างมืดมนยิ่งนัก จิตใจเหม่อลอยไม่ได้ลุกต้อนรับแขกอย่างที่เจ้าภาพควรทำ มีเพียงเพื่อนบ้านที่มาทำหน้าที่แทนด้วยความสงสารเด็กสาวที่ทำตัวไม่ถูกและกำลังเสียใจอยู่ในเวลานี้ ขณะที่เธอกำลังโศกเศร้าก็มีรถเก๋งสีดำราคาแพงแล่นมาจอดข้างศาลาที่จัดงานศพสองคัน มีคนใส่ชุดดำลงมาจากรถสามคน คนสุดท้ายใส่ชุดสูทราคาแพง ชาวบ้านทุกคนต่างจ้องมองไปที่เจ้าของรถที่เพิ่งมาถึง บางคนถึงกับก้มหน้าหลบสายตา บางคนก็ยิ้มให้อย่างเทิดทูน เขาคือบารมี ผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ และเป็นเจ้าพ่อเงินกู้รายใหญ่ในจังหวัด เขามีหน้าตาหล่อเหลาอย่างร้ายกาจ คิ้วเข้มหนา หุ่นดีอย่างกับนายแบบ แม้อยู่ในวัยสี่สิบสองปีแล้วก็ตาม บารมีเดินตรงไปยังหน้าโลงศพ นั่งลงจุดธูปไหว้เคารพศพพ่อของรวิที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกหนี้ของเขา ทวีพ่อของรวิเอาบ้านไปจำนองไว้กับเขาแล้วเอาเงินไปเล่นการพนันจนหมดตัว บารมีทำธุรกิจเงินกู้ที่ถูกกฎหมาย ดอกเบี้ยต่ำกว่าที่กฎหมายกำหนดด้วยซ้ำ ชาวบ้านแถวนี้จ่ายต้นจ่ายดอกได้อย่างสบายๆ แต่ต้องเป็นไปตามข้อตกลง เขาไม่เคยเอาเปรียบชาวบ้าน เว้นแต่คนที่ไม่ส่งเงินกู้จริงๆ ที่บารมีจะยึดที่ดินหรือทรัพย์สินที่มาจำนองหรือค้ำประกันไว้ตามสัญญาที่ถูกต้องตามกฎหมาย พ่อของรวิก็เป็นหนึ่งในคนที่ไม่ส่งเงินกู้ไม่ว่าจะเป็นเงินต้นหรือดอกเบี้ย ทั้งๆ ที่เอาบ้านมูลค่าเกือบล้านมาจำนองแค่สามแสนบาทเป็นเวลาสามปีแล้ว ดอกเบี้ยตอนนี้ก็แค่สองหมื่นบาทเท่านั้น บารมีเดินไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งฟังพระสวด สายตามองไปที่รวิที่ร้องไห้ไม่หยุด เธอยังเป็นเด็ก อีกทั้งไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว การที่สูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันเธอคงยังทำใจไม่ได้ เสร็จจากสวดคืนสุดท้าย ชาวบ้านทยอยกลับจากช่วยงาน บารมีเดินตรงไปที่รวิที่เฝ้าหน้าโลงศพไม่ยอมลุกไปไหน “รวิ” บารมีเรียกชื่อเธอ เขาเป็นเพื่อนสนิทของทวี และเห็นรวิมาตั้งแต่ยังเด็ก ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา รวิก็ลุกขึ้นมาเดินมาทุบเข้าที่อกของบารมี บารมีกอดลูกสาวของเพื่อนสนิทไว้เพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ “ทำไมอาต้องให้พ่อกู้เงิน ทำไมอาเอาเปรียบพ่อของรวิ อาใจร้าย อาทำให้พ่อแม่รวิต้องตาย รวิเกลียดอา” รวิตะโกนด่าบารมีในอกของเขาแล้วหมดสติไป ***************************** บารมีอุ้มรวิขึ้นไปบนรถสั่งให้ลูกน้องสองคนดูแลความเรียบร้อยของงานศพ ส่วนอีกคนหนึ่งให้ขับรถพาเขาและรวิไปส่งที่บ้านของเธอ ซึ่งตอนนี้จดจำนองเป็นชื่อของเขาและจะกลายเป็นทรัพย์สินของเขาโดยสมบูรณ์เมื่อสัญญาจะสิ้นสุดลงในอีกไม่ถึงสามเดือนนี้ รถสีดำแล่นมาจอดหน้าบ้านสองชั้น ชั้นแรกเป็นปูเปลือยชั้นที่สองเป็นไม้ เหมือนบ้านทั่วไปในละแวกนี้ แต่ถูกดูแลเป็นอย่างดี มีไม้ดอกไม้ประดับอยู่รอบบ้าน บารมีอุ้มรวิที่หมดสติเข้าไปในบ้าน โดยให้ลูกน้องเปิดประตูบ้านเปิดไฟไว้รอแล้ว รวิตัวผอมบางจึงไม่เป็นปัญหากับบารมีนัก เขาอุ้มเธอขึ้นไปยังชั้นสองยังห้องนอนของเธอ ที่มีรูปโปสเตอร์ดาราเกาหลีติดไว้อยู่ บารมีวางรวิลงบนเตียง นั่งข้างๆ ร่างบอบบางนั้นแล้วลูบผมด้วยความสงสาร เขาไม่ได้ตั้งใจจะที่ยึดบ้านของเธอ บารมีตั้งใจว่าจะก่อนสัญญาสิ้นสุดจะเรียกเพื่อนเข้าไปคุยและให้ทำสัญญาขยายเวลาชำระหนี้ออกไปอีก แต่ก็ไม่ทันการณ์ รวิไม่มีท่าทางว่าจะตื่นง่าย บารมีลงไปบอกลูกน้องให้พักผ่อนและเฝ้าอยู่ด้านล่าง ส่วนเขาขึ้นไปนั่งเฝ้ารวิที่หลับอยู่จนหลับไป ***************************** ในตอนเช้า แสงแดดเริ่มสาดส่องเข้ามาปลุกทั้งคู่ให้ตื่นขึ้นมา บารมีรู้สึกตัวก่อน ลืมตาขึ้นมองคนข้างๆ ที่เริ่มขยับเปลือกตา รวิตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงโวยวาย “อาบารมี มาทำอะไรที่ห้องรวิ!” “เมื่อวานเราเป็นลม อาเลยพากลับมาพักที่บ้าน” บารมีบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น รวิก้มมองสภาพของตัวเองในชุดไว้ทุกข์ของเมื่อวาน เงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของบิดาด้วยสายตาเจ็บปวด “อารู้ว่ารวิโกรธ แต่รวิก็รู้ว่าทวีไม่เคยส่งเงินคืนอาเลย แต่อาก็ไม่เคยทวง อายังคุยกับแม่ของรวิด้วยซ้ำว่าจะขยายเวลาชำระหนี้ให้ แต่มันก็ไม่ทัน” บารมีพูดกับรวิ รวิร้องไห้ น้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด เธอรู้ความจริงข้อนี้ดี รู้ว่าพ่อทำอะไรลงไป รู้ว่าบารมีไม่ผิด แต่ในสถานการณ์ที่สูญเสียพ่อแม่ไปแบบนี้ เธออยากโทษใครสักคน เพื่อเป็นที่ระบายความเจ็บปวดนี้ให้แก่เธอ “อาก็รู้ว่าพ่อจะเอาเงินไปทำอะไร อาก็ยังให้พ่อยืมเงินไป” “ที่อาให้เพราะถ้าทวีไม่ได้เงินจากอา เขาก็จะเอาไปจำนองกับคนอื่น แบบนี้มันยิ่งไม่แย่ไปกว่านี้เหรอรวิ” บารมีอธิบายกับเด็กสาวตรงหน้า รวิร้องไห้หนักขึ้นเมื่อไม่มีเหตุผลจะต่อว่าบารมีอีก บารมีดึงตัวรวิมากอดไว้ รวิกอดเอวบารมีซบหน้าลงที่อก ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ตอนนี้เธอไม่เหลือใครแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มี บ้านก็ไม่มี เงินประกันของพ่อแม่ก็จะได้ในอีกหนึ่งเดือน คำนวณไว้ว่าถ้าใช้หนี้คนที่พ่อไปยืมเงินไว้ รวมทั้งหนี้นอกระบบ ก็ยังไม่รู้เงินจะพอจ่ายคืนบารมีรึเปล่า เพราะเธอเพิ่งจะอยู่ ม.6 ยังไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง ขนาดเงินจัดงานศพยังเป็นเงินที่ชาวบ้านช่วยกันคนละเล็กละน้อย บารมีปลอบใจรวิอยู่สักพักก็ดันตัวออก “รวิ ไปอาบน้ำแต่งตัวนะ อาจะไปส่งที่งาน” ***************************** บารมีไปส่งรวิที่วัดแล้วกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะมาร่วมงานฌาปนกิจในวันสุดท้าย ซึ่งจะเคลื่อนศพขึ้นเมรุในตอนบ่ายนี้ บารมีอยู่จัดการเอกสารสำคัญ แล้วออกไปที่งานศพ ตอนนี้ชาวบ้านทยอยวางดอกไม้จันทน์ บารมีเดินขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์ แล้วเดินมายืนข้างรวิ ขณะที่สัปเหร่อจัดการกับศพตามพิธีกรรม และเอาเข้าเมรุทั้งสองเตาพร้อมกัน ตามคำเรียกร้องของรวิที่อยากให้ท่านทั้งสองเผาพร้อมกัน ขณะนั้นเองก็มีเจ้าหนี้นอกระบบมาทวงเงินรวิถึงในงาน รวิจึงเดินออกไปคุยด้วย “อีกเดือนหนึ่งหนูถึงจะได้เงินประกัน ตอนนี้หนูไม่มีจริงๆ” “ซองช่วยงานศพก็น่าจะพอเหลือ จ่ายพวกพี่เถอะน้อง อย่าให้ดอกมันบาน” หนึ่งในสองคนที่มาด้วยกันพูดขึ้น “เงินซองหนูก็ใช้ในการจัดงานจนหมดแล้ว หนูไม่มีให้จริงๆ” รวิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เป็นที่น่าเวทนาต่อชาวบ้านในบริเวณงาน บารมีเดินเข้าไปยืนข้างๆ รวิ สองคนที่มาทวงหนี้มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะรู้ดีว่าบารมีคือใคร “ทวีติดหนี้อยู่เท่าไหร่” บารมีถาม “สะ สองหมื่นห้าครับ รวมดอกก็ สะ สะ สี่หมื่น” คนพูดเสียงสั่น “กูจะตามไปจ่ายกับเฮียฮวดเอง พวกมึงเลิกมาวุ่นวายในงานศพ หัดรู้จักกาลเทศะซะบ้าง” “พะ พะ พวกผมขอโทษครับเสี่ย ผมจะกลับเดี๋ยวนี้ครับ ขอโทษนะน้อง” พวกนั้นพูดกับบารมีด้วยเสียงตะกุกตะกัก แล้วหันไปกล่าวขอโทษรวิที่ยืนสั่นเทาด้วยความกลัวและอับอายที่ถูกทวงหนี้ต่อหน้าคนหมู่มาก คนทวงหนี้กลับไป ชาวบ้านบางส่วนก็ทยอยกลับ บางส่วนก็อยู่ช่วยงานต่อ สัปเหร่อเดินมาบอกรวิให้กลับบ้านไปก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมารับเถ้ากระดูกของพ่อแม่ “รวิไปอยู่กับอานะ” บารมีบอกเด็กสาวที่ตอนนี้ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าจะมีคนมาทวงหนี้เธออีกเมื่อไหร่ กลัวเธอไม่ปลอดภัย และเธอคงอยู่คนเดียวโดยไม่มีพ่อแม่อย่างลำบากแน่นอน รวินิ่งคิดอย่างชั่งใจ แม้จะเคืองบารมีอยู่บ้างที่รับจำนองบ้านของเธอแต่รู้ว่าเขาทำไปเพื่อช่วยเหลือ และวันนี้ก็ช่วยเธอจากการถูกทวงหนี้ การไปอยู่กับเขาก็คงไม่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว “อาไม่อยากให้หลานที่อาเห็นมาตั้งแต่เด็กต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง อาไม่อยากให้เจอกับเหตุการณ์แบบเมื่อกี๊อีก” บารมีหว่านล้อมรวิด้วยเหตุผลที่เธอก็กำลังคิดมากอยู่ “ตกลงค่ะ รวิจะไปอยู่กับอา” ***************************** บารมีพารวิไปเก็บของใช้ที่จำเป็นที่บ้านแล้วปิดล็อกไว้อย่างแน่นหนา “รวิขอกลับมาทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ละครั้งนะคะ” รวิบอกกับบารมี บารมีพยักหน้ารับคำขอนั้น “มาได้บ่อยตามที่รวิต้องการ” บารมีบอกแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู “ส่วนรถยนต์ของทวี และมอเตอร์ไซค์ของรวิ อาจะให้คนตามมาขับไปเก็บไว้ที่บ้านอาทีหลัง ไม่ต้องห่วง” “ค่ะ” รวิรับคำสีหน้ากังวลใจ ขณะที่เรากำลังเดินทางไปที่บ้านของบารมี “รวิยังโกรธอารึเปล่า” บารมีถามตรงๆ เพราะต่อไปรวิต้องมาอยู่ในความดูแลของเขา “จริงๆ รวิไม่ได้โกรธอาบารมีเลยนะคะ เพียงแต่เสียใจ และพาลโทษคนที่เกี่ยวข้องเพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้น รวิขอโทษนะคะ” รวิพูดความรู้สึกออกมา บารมียิ้มลูบหัวคนที่เป็นเสมือนลูกของตัวเอง “แล้วทำไมทำสีหน้าไม่สบายใจ” “รวิต้องเป็นหนี้อา บ้านของพ่อเป็นของอาแล้ว แต่วันนี้อาจะช่วยจ่ายหนี้แทนรวิอีก ไหนจะหนี้อื่นๆ ที่จะตามมา เงินประกันที่รวิจะได้รับคงไม่พอใช้หนี้คืนอา แล้วยังต้องรบกวนไปอาศัยที่บ้านของอาอีก” รวิพูดไปน้ำตาไหลไป “ถ้ารวิกลัวเป็นบุญคุณ อาก็ไม่ได้ให้รวิอยู่เฉยๆ หรอก อาจะให้รวิทำงาน” “แต่รวิยังเรียนไม่จบเลยนะคะ” “ไม่ใช่ตอนนี้” บารมีบอกรวิด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ให้รวิต้องเป็นกังวล “ตอนนี้รวิแค่ตั้งใจเรียนให้จบ สอบเรียนต่อให้ได้ เรียนจบเมื่อไหร่เดี๋ยวค่อยหาเงินมาคืนอา ตอนนี้ก็ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ช่วยเด็กที่บ้านอาไปก่อน แบบนี้รวิสบายใจไหม” บารมีบอกข้อเสนอไป “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เมตตารวิ” รวิยิ้มรับข้อเสนอด้วยความยินดี *****************************