Creepy Stories (Handa ka na bang matakot?)

Story of Akane Akibahara: Aokigahara

AOKIGAHARA: Suicide Forest of Japan

Written by: Arllane Austria

Ako si Akane Akihabara, 17 taong gulang. Nakatira ako dito Fukushima, Japan. Ang aking ina ay isang Pilipina at aking ama ay isang Hapones. Tatlong taon palang ako dito sa Japan, at taong 2010 ng lumipat kami dito. Bihasa na pala ako sa pagsasalita ng Niponggo. Sa kasalukuyan ako ay nag aaral dito sa Sakura no Seibo Junior College, nasa Junior high na rin ako.

Medyo masaya ako rito, lagi kong naririnig ang Aokigahara. Ngunit, sa pananaw ko ay isa lamang haka haka. Isipin mo? Totoo bang may lugar upang magpakamatay? May nakilala akong isa rin half- Japanese na si Shaoran. Bago lamang siya sa skwelahan, ngunit nahihirapan siya sa salitang Niponggo. Kaya naging maluwag ang hininga niya nung makilala nea ako.

Tinuruan ko ito, at may isa kaming naging kaibigan ang pangalan niya ay Megumi Imamoto. Isa siang purong hapones at gustong gusto niya kaming kasama ni Shaoran. Kinwento niya ang Aokigahara, at sinabi ko sa kanya na di totoo ang lugar na yun.

Isang araw ay naging malungkutin si megumi, at di na sia ngumingiti tulad ng dati. Kinausap ko sia.

Ako: Nani ga okishimahita ka? ( What happened?)

Megumi: Nashi (wala)

Ako: Komattara itte kudasai, watashi wa anata no tomodachi dakara desu. ( Kung may problema ka, sabihin mo sa akin dahil kaibigan kita)

Megumi: Aoki Hagara no mori ni ikitai ( Pinapangarap ko pumunta ng Aokigahara forest)

At bigla bigla nalang itong umalis. Kinabukasan ay hindi na ito pumasok sa paaralan.

Iniisip ko na baka nilalagnat lang siya. Makalipas ang ilang araw ay pumnta kami sa tahanan nila. Ngunit ang sabi ng magulang niya habang hawak ng mama niya ang larwan ni Megumi, dahil 3 taon na daw itong nawawala. Nakakapgtaka iyon, dahil 3 araw plang siyang wala sa skwelahan. At nagpaalam nakami ni shaoran sa knila.

Kinausap ko si Shaoran, at pumayg naman siyang pumunta kami ng Aokigahara forest. Kahit natatakot kami ay tumuloy kami doon.

Ang aokigahara forest, ito ay nasa Narusawa, Fujiwakucho. Mejo malayo layo sa Fukushima. Nagbiahe kami ni Shaoran ng Hapon at umabot kmi ng gabi. Nang pumasok kami sa Aokigahara, mukhang normal na gubat lang ito. Ngunit ng sindiin namin ang flash light, may nakita kaming isang matanda na nakatayo sa my puno.

Nilapitan namin ang matanda. Ng hawakan namin ito at sinagan ng ilaw ang kanyang mukha. Nakabigti ito. At nakalawlaw ang dila, at isa na itong mala yelong bangkay. Halos magsumigaw kami sa loob ng gubat. Hanggang sa tinatawag namin si Megumi, ngunit di namin siya makita.

Sa wakas ay nakita na namin si Megumi sa may gitna ng gubat at nakaupo doon. Kinausap namin siya ngunit hindi siya kumikibo. Tanging ilaw ng flashlight lang ang aming ilaw at ang sinag ng buwan. Nakatulog kami sa may gubat at hinintay namin mag umaga.

Nang dumilat ang aming mga mata ni Shaoran, nakita namin ang mga bangkay na nkasabit sa mga puno. At isang lubid na mahaba na animo'y papalabas sa gubat. Hindi kami makagalaw ni Shaoran sa sobrang takot. At umaalingasaw na baho ng mga bangkay. Halos masuka suka kami sa aming nakikita.

Nakita ko si megumi na wari'y normal lang sa kanya ang nakikita niya. Masaya daw siang nakikita ang mga iyon. Kaya ayw na niyang umalis sa gubat. Nilalangaw ang mga bangkay na animo'y mga prutas lang sa mga puno, at sa sahig ay mga nagkalat na buto ng tao. At mga bangkay na nabubulok na.

Ang sabi niya sa akin ay kung gusto daw namin lumabas ayan daw ang lubid upang aming tuntunan. Ngunit tinapangan namin, ang sabi namin ay hindi namin siya iiwan sa gubat.

Ang sabi ni megumi ay dun daw siya nakatira. Ngunit sa sobrang takot namin ni Shaoran ay nagdesisyon kami at iiwan nalang si Megumi, at balak namin tumawag ng pulis.

Tinunton namin ang lubid sa may gubat, animo'y hindi kami makadilat sa sobrang takot. May nakitang kaming babae na papasok sa may gubat.

Ako: Koko de nani o shite iru no ka wakaranai (Miss ano ang ginagawa mo dito)

Miss: Jinsei o owara setai ( gusto ko na tapusin ang aking buhay)

Umiiyak ang babae at tila ba ramdam namin ang hirap niya. Ilang sandali ay nakikita namin si megumi na papalapit sa babae. Pinapili niya ang babae kung gusto pa niyang mabuhay o hindi. Kung gusto pa niyang mabuhay ay tuntunin niya lang ang lubid na tinutunan naming dalwa. Bibigyan daw ni Megumi ng 2 mins. Ang babae upang makapg isip. O kung gusto niya ituloy ang binabalak niyang tapusin ang buhay niya ay mamili siya sa dalwang hawak niya, kung lubid o kutsilyo.

Nagulat kami si Megumi pala ay isang tinalagang tagapangalaga ng Aokigahara forest, dahil siya ang tumutulong sa mga gustong magpakamatay na. Ang tingin namin kay Megumi noon, ay isang demonyo. Ngunit pinili ng babae ang magpakamatay gamit ang kutsilyo. Sinaksak niya ang kanyang sarili. Pagkatapos noon ay tumawa ng malakas si Megumi na animo'y isang demonyo ang kaharap namin.

Ang sabi niya sa amin, subukan daw naming magsumbong sa pulis at walang maniniwala sa amin. Pagpatak ng alas syete ng umaga ay bigla nalang nagbago ang anyo ni Megumi at naging isang bungo.

Napagtanto namin na pumunta si Megumi dito, tatlong taon na ang nakakaraan. Dito siya nagpakamatay dahil na rin sa magulang niya kaya siya nagpakamatay. Hindi niya nakaya ang deppresion kaya siya nagpakamatay.

Hindi kami makapaniwala, at halos nakasama namin siya ng matagal. Ang babaeng nagpakamatay sa harap namin ngaun ay isa palang guro sa aming paaralan. Sa senior high siya nag tuturo. At kaya pala nandoon ang kilala naming Megumi, ay nangangalap itong taong gustong tapusin ang paghihirap ng taong ito.

Saktong alas syete ng umaga, doon siya nagpakamatay. Ilang sandali lang ay yung nakita naming bangkay nung gabi pumunta kami rito sa gubat, kusang kumalas ang lubid sa leeg niya at animo'y nagbago ng anyo parang naging isang buhay na tao, at naglakad palabas ng gubat.

Bago siya umalis ang matandang lalaki ay hinalikan niya ang bungo ni Megumi.

Iniisip ko, baka siya ang susunod na manunukso sa mga nahihirapan na. Kaya kaming dalawa ni Shaoran ay tinunton ang lubid hanggang sa nakalabas na ng gubat.

At pumunta kami sa mga pulis at kinwento namin ang nangyari. Dali dali ay pumunta ang mga pulis sa Aokigahara, at nakita nila ang mga bangkay at buto doon. At totoo nga ang lugar ng Aokigahara ay totoo pala itong suicide forest.

Madami daw ang kasong pagkawala ng mga tao na nirereport sa kanila. Ngunit kahit daw sila maghanap ay wala silang makita. Ang mga nawawala pala ay andito lang sa my gubat at nagpakamatay.

Tinawagan namin ang magulang ni Megumi at laking gulat nila ang kanilang anak iyon. Dhil nakilala nila ang kwntas na nakasabit sa kanyang kalansay.

Siguro ay walang pag sisisi ang mga nagpakamatay dito, dahil tila ba nung inabot kmi ng gabi ay tahimik ang lugar. Tila ba walang kaluluwa ang gumagambala dito. At para kay Megumi, Rest in Peace mahal naming kaibigan.

Ako: Yasuraka ni nemure Megumi- chan. ( Rest in peace, megumi chan)

At ilang araw lang ay nakapasok nakami ng paaralan. Pinilit namin ni Shaoran na huwag na pag usapan ang nangyari sa gubat. Ngunit nang kami ay pauwi na, nakita namin si Megumi sa harapan namin. Halos gusto namin sumigaw sa takot.

Megumi: Naze donaru no? Nani ka machigatte imasu ka? Tomodachi? ( Bakit kayo sumisigaw? May problema ba? Mga kaibigan? )

Ako at shaoran: Nani mo, anata wa tadashiku shinde imasu? (Wala, diba patay kana?)

Nanginginig kami sa takot habang kausap namin si Megumi.

Megumi: Kite, watashitachiha iku tsumoridesu Aokigahara.

( Tara, punta tayo sa aokihabara)

Sa sobrang takot kay Megumi ay tumakbo kami ni Shaoran. At napagdesisyunan nlang na lumipat kami ng ibang skwelahan upang makalimutan namin ang mga ala ala tungkol sa Aokigahara forest.

Totoo ang lugar na ito. Hinahayaan lang mga tao doon, upang mamayapa. Para ngang isang sumpa ang gubat na iyon.

Parang nanghihikayat ang mga nakakakita sa gubat na ito upang ituloy ang plano nila Pro ito nalang ang sinusumpa ko sa buhay ko never nakami papasok sa gubat na iyon. At magpahanngang ngaun kolehiyo nakami ni Shaoran, di na nmin pinuntahan at pinilit nalang namin na kalimutan ang Aokigahara forest.

(Ang Aokigahara forest, dito malaya kang magpakamatay kung naisin mo. Malaya kang patayin ang sarili mo upang walang makakita sayo. Ngunit, may isang lubid sa gubat kung nagbago ang desisyon mo pwede mo itong tuntuntunin upang makalabas sa gubat. Ngunit kadalasan sa gubat na ito, wala ng nakakabalik ang pumasok rito. Dahil buo na ang desisyon nilang magpakamatay na. Laging may pulis dito upang mag imbistiga sa mga bangkay na gusto nilang i autopsiya. Legal ang lugar na ito. )

(Based on google chrome)

End Story of Akane Akihabara