แม้แต่เอแคลร์เองก็ถูกคนของเขาห้ามเข้าพบเช่นกัน ตามคำสั่งของปริญญ์
“กูว่านะ ก็คงหมกกันอยู่ที่บ้านยัยกุลนั่นแหละ แม่งจะไปไหนได้วะ”
เทวัญบอกตอนที่นั่งดื่มด้วยกันในคืนวันอาทิตย์ เทวัญเองก็รู้เรื่องนัดหย่าครั้งนี้แล้วจากปากของปริญญ์เอง เขาเฝ้ามองอาการของเพื่อนที่ดูเงียบไป แต่ภายใต้ความเงียบคือพายุอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นแบบเงียบ ๆ รอที่จะทำลายล้างอยู่ คงรอทำลายล้างในวันเวลาตามนัดนั่นเอง
แล้วลองเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเพื่อนดูอีกที “มึงจะหย่าแน่หรือวะปิน”
ปริญญ์ได้ยินแต่ไม่ตอบ
เขารอจนถึงวันเวลาตามนัดหมายแล้ว นั่งรอที่ห้องทำงานของเขา เนื้อตัวถูกกลบด้วยกลิ่นของน้ำหอมที่ใช้อยู่ประจำ เพราะกินเหล้าจนแทบจะใช้อาบได้เลย และไม่ได้นอนมาห้าวันติดกันแล้ว จึงมีกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่พอสมควร
ดวงตาแดงก่ำของปริญญ์คอยเหลือบมองดูเวลาอยู่ตลอด จนอีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลานัดหมาย หัวใจของเขาก็เต้นไวขึ้น แข่งกับเข็มวินา
