ปริญญ์ถามเสียงห้วนใส่ทันที
“เจอหรือยัง”
“เอ่อ เจอใคร ครับ”
ปริญญ์เงยหน้าที่ดวงตาเริ่มแดงก่ำขึ้นมองคนงานดวงซวยคนนั้น “เมียกูไง พวกมึงตามหากันเจอหรือยัง”
“ยัง ยังไม่เจอครับ”
“อะไรวะ คนแค่คนเดียวทำไมยังหาไม่เจอ เพื่อนแม่งก็มีไม่กี่คนหรอก มึงไปตามครบแล้วหรือยัง”
“ไปมาแล้วครับ แต่ไม่เจอครับ”
“เป็นไปได้ยังไงวะ คนทั้งคนจะหาไม่เจอ” ปริญญ์พึมพำเสียงไม่ดังนัก ไม่นานคนในบ้านเดินตัวลีบเข้ามารายงานกับปริญญ์
“คุณปินคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
“ใครอีกวะ”
“ชื่อกอบกุลค่ะ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณดาน่ะค่ะ”
ปริญญ์มองไปยังลานจอดรถของบ้าน ตาจ้องราวกับจะมองเห็นคนจากตรงที่มอง สั่งเสียงห้วน “ไปพาเข้ามา”
ปริญญ์นั่งรอตรงที่เดิม นานเกือบยี่สิบกว่านาที กว่าที่กอบกุลจะโผล่เข้ามาให้เขาเห็น ทันทีที่เจอหน้ากันปริญญ์ก็เปิดศึกขึ้นก่อน
“เอาเพื่อนของเธอไปไว้ที่ไหนกอบกุล”
“อยู่ในที่ที่ปลอดภัยก็แล้วกัน และไม่ต้องถ
