มันจะกล้าทำอย่างที่ขู่ไหม แล้วมันจะมีน้ำใจแบ่งอะไรให้ดาบ้าง”
รามเนตรที่อยู่ในห้องมีท่าทีอึดอัดเล็กน้อย เขาไม่กล้าออกความเห็น เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัวของหญิงสาว แม้จะเป็นหญิงสาวที่แอบมีใจให้ แต่ก็คิดว่าไม่สมควรต้องไปช่วยคิด ยิ่งเป็นเรื่องแบบนี้ด้วยยิ่งไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง
กอบกุลเหลือบตาไปมองเพื่อนหมอด้วยสายตาเอ็นดูปนขบขัน และที่ตนพูด ตนไม่ได้ลืมว่ามีรามเนตรอยู่ตรงนั้นด้วย แต่ต้องการลากเอารามเนตรเข้ามาพัวพันในชีวิตคู่ที่ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ของเพื่อนรัก เลยแกล้งพูดเรื่องหย่าขึ้นมา
“หรือเนตรว่าไง มีความเห็นดี ๆ เจ๋ง ๆ บ้างไหม”
รามเนตรส่งสายตาอ่อนใจไปให้กอบกุล แล้วตัดสินใจพูดอย่างที่นึกถึงหญิงสาวเป็นหลักก่อนเรื่องอื่น “ผมว่านะ เรื่องเครียด ๆ แบบนั้น อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย ให้อาการของคุณดาดีขึ้นกว่านี้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันดีกว่าครับ”
กอบกุลยิ้มถูกใจกับความสุภาพของรามเนตร แล้วทำท่าพยัก
