Married to a Gangster (Tagalog)

Chapter 20

Lorraine's POV

"Kapag hindi siya dumating,katapusan mo na." Halos tumindig ang balahibo sa katawan ko nang ibulong niya iyon sa likuran ko.

It scared me big time that I’m almost paralyzed on my track.Hindi ako makagalaw,hindi ako makapagsalita.Wala akong ibang gustong gawin kung hindi ang tawagin ang pangalan niya.Pero parang nauubusan ako ng hininga,hindi ako makahinga.

Nagulat nalang ako nang buksan nila ang isang pinto at itulak ang wheelchair papasok doon.Pero mas ikinagulat ko ang nakita ko sa loob noon.Isang metal cage,isang malaking metal cage.At nanlaki ang mga mata ko nang itulak nila ako papasok doon.I fell on the cold floor of the cage at hindi makapaniwala ko silang tinignan.

"A-Anong gagawin niyo sakin?" Nanginginig ang boses ko.

But they seem to be deaf,parang hindi nila ako narinig.Ni hindi man lang nila ako tinapunan ng tingin.Nang makatayo ako at magtangkang humabol sa pagsasara ng pinto ay mabilis silang kumilos at nagsi-alis.Tuluyan na silang nawala sa paningin ko nang magsara ang metal na pinto.

"Pakawalan niyo ko dito!" I knocked harshly on the door.Natatakot ako.Wala akong kahit anong makita maliban sa makinang na apat na sulok ng kulungan.Natatakot ako,ayokong mag-isa.

Ilang beses akong nagsisigaw na palabasin nila ako hanggang sa mapagod nalang ako at ako na ang kusang tumigil.I sat on the floor,crying.Kanina pa din ako umiiyak,hindi ko alam kung bakit may luha pa rin ako.

I clasped my dress and prayed silently na sana huwag akong pabayaan ni Seije.Natatakot akong magtiwala but he’s the only one I can trust about this dahil siya naman ang dahilan kung bakit ako nandito ngayon.Hindind hindi ko siya mapapatawad kapag hindi siya dumating.

Maya maya pa ay bigla akong napatayo nang bumukas ang pintuan at iluwa nito si Seven.Napaatras ako dahil sa tinging ibinibigay niya sakin.

"Parang awa niyo na,palabasin niyo na ako." I never imagined myself begging like this again.Gusto kong maiyak dahil pakiramdam ko ay nangyayari nanaman,it felt like de javu.

Sa halip na maawa siya sa kalagayan ko ay ngumisi lamang siya atsaka tumingin sa kabilang bahagi ng kulungan.

"Sampung minuto."

Napatingin din ako sa direksyong tinitignan niya.There are three buttons that differ in colors.Nang ibalik kong muli ang tingin ko sa kaniya ay matalim na siyang nakatingin sakin.

"Kapag hindi dumating si Seije sa loob ng sampung minuto,katapusan mo na."

Para akong nilisan ng sarili kong kaluluwa dahil sa sinabi niya.When he turned to look at those buttons again ay saka ko lang naintindihan ang maaring mangyari.I looked at him unbelievably while dodging the thought.

“The red button means heat.Kapag pinindot ko iyon ay unti-unting iinit ang lugar na ito and you will surely melt to death.Maswerte pa si Seije kung maaabutan pa niyang buo ang katawan mo but I highly doubt it.” He stared at me while wearing that sinfully playful smile on his lips at wala akong ibang magawa kung hindi ang maiyak.

“This metal cage is created on purpose at kapag nagkataon ay ikaw ang unang illuluto ko sa loob nito.It’s just like a huge oven for you once I pressed that red button.”

“You’re unbelievable,this is unbelievable.” I mumbled pero alam kong umabot din iyon sa pandinig niya.He resulted in a huge baritone laugh which scared me the most.

“I know I’m unbelievable.I’m Seven Sheun and everyone adores me because of my wide imaginations for such inventions.This cage?” He leaned to touch the cold wall. “This is just one of my inventions and I’m proud to use it to a beautiful lady.”

“Nababaliw kana!” Hindi ko napigilan ang sarili kong isigaw iyon sa harap niya.

“Well,mababaliw talaga ako dahil minamaliit ako ng asawa mo.You know what Miss Lorraine?I’m not an enemy.Wala akong pakialam sa inyo ng asawa mo.I just want to prove to him na ang grupong minamaliit niya ay katatakutan din niya balang araw.At ito na ang araw na yun.” He smirked.

“You know what the blue button means?” Ngumiti ito sa akin na tila ba nasisiyahan pa siyang ipaliwanag sa akin ang gamit ng metal cage na ito.I can’t believe hindi pa ako nawawalan ng malay because of so much pressure within my chest.

“It means cold,freezing point.I think mas magandang i-freeze nalang kita so that your husband could have something to cry on right?Ano kayang itsura mo kapag nagyeyelo kana?I wonder if you’re still beautiful.”

Hindi ako makapaniwala,hindi ako makapaniwalang mayroong ganitong lugar.Is this specially built for this purpose?For killing?Higit sa lahat,hindi ako makapaniwalang may ganitong tao.He's a demon for all of these thoughts.Paano niya nagagawang sabihin ang mga yun na parang isang laro lamang ang lahat sa kaniya.

Ganun ba siya kagalit kay Seije para maging dedicated sa paggawa ng ganitong bagay?How can he digest his immorality?I can’t even swallow the lump in my throat.

Maya maya lang ay biglang nag-ring ang cellphone niya.Agad niya iyong kinuha sa bulsa niya at bigla nalang siyang napatingin sa akin nang makita niya kung sino ang tumatawag.

For some reasons ay bigla ring kumabog ng malakas ang dibdib ko.Umaasa akong si Seije ang nasa kabilang linya.Umaasa akong darating siya at ililigtas niya ako sa mga taong ito.Dahil kung hindi,hindi ko na rin alam.

"Seije."

My hopes lifted up when he said his name.And this time,gusto ko nang makita agad si Seije,gusto ko siyang yakapin.Gusto kong maiyak dahil kahit alam kong may hindi kami pagkakaintindihan ay alam kong darating siya,alam kong hindi niya ako pababayaan.

Gayon nalang din ang gulat ko nang makita ko na nga siya sa llikuran ni Seven.He attacked him in a blink of an eye at ang naintindihan ko nalang sa mga nangyayari ay ang pagbagsak nilang dalawa sa labas ng metal cage.I can’t seem to find any other emotions from him but anger.His eyes are real dark this time and he looks like he’s ready to kill.

One thing’s for sure,he’s not the Seije I know right now.Nakakatakot,nakakatakot siya.

Hindi ko alam ang dapat kong gawin pero nakita kong pumasok sila Drake at nang magtama ang mga mata namin ay sinenyasan nila akong lumabas ng metal cage.Tumango ako at mabilis na tumayo.Pero kung anuman ang bilis ko ay siya ring mabilis na paglalabas ni Seven ng isang remote control.Bago pa man ako makahakbang palabas ng kulungan ay nakita ko nang nagsasara na ang pintuan.

Nagkatinginan kami ni Seije and before I knew it,sumasara na ang kulungan.Sa kakaunting butas na naiiwang nakabukas ay nakita ko kung paano humabol si Seije sa pagsara ng pinto.Samantalang naiwan akong nakatulala sa mga numerong lumitaw rito.

-37 Degrees

Nang mabalik ako sa katinuan ay huli na ang lahat,sarado na ang pinto.And I was left alone inside this human metal cage.And what's worst is that,it will freeze me to death.

Napaupo nalang ako habang pilit akong umiisip ng paraan.Ayokong umiyak pero kusa nalang tumulo ang mga luha ko.

"Seije .." Kusa nalang lumabas ang pangalan niya sa bibig ko.

"Seije .." Paulit ulit.Paulit ulit kong tinatawag ang pangalan niya kahit alam ko namang hindi niya nako maririnig.Pero hindi ako tumigil.Saying his name feels like it's not yet the end.Alam kong hindi niya ako pababayaan dito.Alam ko,yun ang alam ko.

Limang minuto ..

Limang minuto na ang nakalipas.Ramdam ko ang unti unting paglamig ng bawat sulok ng kulungan.Ramdam ko na ang panunuyo ng mga luha sa pisngi ko at ang panunuyo ng lalamunan ko.Sinubukan kong tumayo pero bumagsak lamang ako.Naninigas na ang katawan ko at wala na rin akong maramdaman.

I closed my eyes again.Gusto ko nanamang maiyak pero alam kong wala na akong luhang mailuluha.Ano ng gagawin ko?Seije tulungan mo ‘ko.

Another two minutes had passed at nararamdaman ko na ang lamig na nanunuot sa loob ng katawan ko.The coldness is suffocating me,hindi na ako makahinga.

Hanggang sa nakita ko nalang ang repleksyon ko na unti-unting bumabagsak.Mamamatay na ba ako?Hindi na ba talaga ako maililigtas ni Seije?I forced myself to pull off a smile.He tried,I know he tried and until now,I know he’s trying.Naririnig ko ang mabibigat na paglagabog sa pintuan but it’s no use.A human can’t break a cage,if it’s metal.

Nangingibabaw ang kabog ng dibdib ko kahit na namamanhid na ang katawan ko.Alam kong bilang na ang t***k na pinapakawalan ng puso ko.Tahimik ko nalang na hinintay ang unti-unting paghina nito hanggang sa tuluyan itong maglaho.Pero gayon nalang ang muling pagbilis nito nang makita kong dahan-dahang bumukas ang pintuan.

I looked at the guy behind it and I wanted to cry for seeing him.

Naging mabilis siya at nasalo niya ang katawan ko bago pa man ako bumagsak.I even heard his silent curse when his body touched mine.Binuhat niya ako at dali daling inilabas sa lugar na iyon.While Im just staring at his face,gusto kong igalaw ang kamay ko at hawakan ang mukha niya pero namamanhid ang buong katawan ko at wala akong maramdamang kahit ano.

He tossed me down on the backseat as he sat beside me,putting half of my body on his lap.Hindi ko makita kung sino ang nagdadrive but I’m so sure na kotse ito ni Seije.

"Lorraine .."

I felt something warm against my hand until I realized he was holding it.Ramdam ko ang init na nagmumula sa kamay niya.Somehow,I felt relief dahil nakakaramdam na ako ng init.

I closed my eyes as I feel the warmth of his body.I felt him cupped my face. "Lorraine ..I'll bring you to the hospital.Please.Please hold on."

It was unbelievable that I was able to stretch both my lips for a small smile.Pero pakiramdam ko ay hinang hina ako.I badly want to sleep.

"Lorraine .."

"I want to sleep." My voice is very low na hindi ko na rin marinig ang sarili ko.

"Sleep now,I'll stay beside you." Then I felt his lips against mine.

**