MW | 5
1591 Words
NATHALIE'S POV
Here I am walking like a goddess. Seriously? They don't need to look at me like they want to kill me. Especially, for girls.
So, what have I done para matingnan nang ganiyan? Hindi ko malaman kung saan ako pupunta kaya nang mainis ako nang todo-todo dahil sa nakikita ko sa paligid, I decided na pumunta sa garden kahit bawal doon.
Nang makarating ako roon ay hindi ko malaman kung bakit biglang may tumulong luha sa mga mata ko. May
kakaiba akong naramdaman. Para akong sasabog hangga't hindi ko nailalabas ang sama ng loob na ito. I think hindi ako matatahimik..
"Kuso! Kanji, bakit mo ko iniwan? Iyan tuloy nag-iisa ako ngayon! Bakit lagi na lang akong nag-iisa? Wala ba
akong karapatang sumaya? Yeah, right! Even my parents abandoned me. I'm sure of it because they don't want adaughter like me. f**k! If they don't need me, I f*****g don't need them also. All i need is you, Kanji! Please, come back to me even though I know that will never happen!" sigaw ko dahil wala naman sigurong tao rito. Iyak lang ako nang iyak.
Natigilan ako ng biglang may tumikhim sa tabi ko. Nagulat ako sa nakita ko. It's Alexander! So, what's he doing here? f**k! Did he hear all that?
"Alexander! What are you doing here?"
"Sleeping," walang ganang sagot ni Alexander
"Hey, say it! Kanina ka pa ba riyan?”
"Yeah.” Alexander.
So, narinig niya pala lahat.
I don't care. I'm just doing what I want. Aalis na sana ako nang pigilan niya ako at yakapin. Kuso! s**t!
Teka nga? Bakit ba bigla-bigla na lang itong nangyayakap? Ano bang trip nito at dinamay pa ako?
“Wait nga! Konti na lang at mawawalan na ako ng hininga sa sobrang higpit ng yakap mo!”
Pero imbis na kalagan ako sa pagkakayakap niya ay mas lalo pa niyang hinigpitan. Ayos rin ang trip ng isang ito, ah? Stupid talaga kahit kailan.
“May masakit ba sa iyo?” bulong niya sa tainga ko at feeling ko ang bilis ng t***k ng puso ko. I calmed myself before I speak.
“What do you mean by that?”
“Nevermind.”
Ang g**o ng isang ito, ah?
Hinayaan ko lang siyang yakapin ako kasi I feel warm and safe in his arms.
Like I don't want to end this moment.
Mayamaya naman at sa wakas ay tinanggal na niya ang pagkakayakap sa akin at seryosong tinignan ako.
"I will protect you no matter what happen. . .
Sa sinabi niyang iyon ay naalala ko si Kanji.
But, why Alexander?
Pagkatapos ng pangyayari sa garden, heto ako ngayon, lutang at iniisip kung bakit sinabi sa akin ni Alexander iyon.
Pinagloloko lang yata ako ng isang iyon.
Why would he protect me? I can protect myself! I don't need anyone. All I need is myself. I don't want to involve myself to them.
Pupunta na lang siguro ako sa canteen. Nangmakarating ako roon ay nakita ko sila Zep.
"Hi, Nat! Saan ka ba galing? Kanina ka pa namin hinahanap, ah?” pambungad na tanong ni Zep sa akin.
"Ah, galing akong hell. Gusto mo sama kita next time?"
“Waaahh! Grabe ka talaga sa akin, Nat! Nakakatakot ka. Para kang .. hmmm?"
“Para akong ano, Zep?” tanong ko sabay ngisi na parang baliw. Sa isip ko ay tumatawa na ako nang todo- todo.
“You know what, Nat? Stop grinning like that. You look so so stupid."
Tiningnan ko siya nang matalim. Stupid pala, ah?
"Oh, do I look like one? Okay, I'll show you."
"Joke lang! Hindi ka naman mabiro!”
Kumakain na kami ng Royalties nang magulat kami sa isang sigaw. Dali-dali kaming pumunta sa kinaroroonan ng sigaw at pagkarating doon ay marami kaming estudyanteng nakita na nakapalibot. At dahil gusto ko nang
malaman kung ano ba ang nangyari ay dali-dali akong pumunta roon. Hindi ko inaasahan ang aking natunghayan.
Shit! Sino ang gumawa ng ganitong bagay?
“Waaahh! Ano 'to? Sino ba ang gumawa niyan?" nanghihilakbot na ani Zep.
“Kumikilos na sila!” sabi naman ni Blake.
“Grabe naman ang ginawang pagpatay sa kaniya!” sabi ni Zandra.
“Kailangan nating i-report 'to kay head!” turan naman ni Michael.
Heto kami ngayon naglalakad papuntang Head Office para i-report ang nangyari kani-kanina lang. Pero sa palagay ko, lutang ang isip ko.
Napapapikit ako pero sa tuwing gagawin ko iyon ay nakikita ko lang iyong estudyanteng pinatay.
Bakit kailangan pang gawin iyon?
Hindi ko mapapatawad kung sino man ang may kagagawan nito. Hindi ko palalampasin ito!
ZEP'S POV
Nang makarating kami sa Head Office, agad-agadnaming sinabi kay head ang nangyari. Habang nag-uusap
kami ay kanina ko pa napapansin na sobrang tahimik niya. Sa tingin ko ay naapektuhan siya nang todo sa nangyari
kanina.
"Sa tingin ninyo mayroong espiyang gumagala sa academy ngayon?” tanong ng head.
"Sa tingin ko meron, head. Kung Dark Wizards ang may kagagawan no'n at may nakapasok, dapat agad-agad
nating mararamdaman iyon, hindi ba?” sabi ko.
“Pero ang nakakapagtaka, bakit hindi natin naramdaman ang presensiya ng gumawa no'n sa studyante?” ani Xander.
"Waaahh! Nakakasira naman ng ulo!” frustrated na sabi ni Zandra.
"Aalis muna ako." Napatingin kaming lahat kay Nathalie na nakatayo sa
harapan namin. Nagtatagis ang bagang, nakasarado ang mga kamao at ang mga mata niya ay walang emosyon. . Nakakatakot.
NATHALIE'S POV
Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Ano bang magagawa ko kung sobra akong naaapektuhan sa nangyari? Lumabas na lang ako upang magpahangin. At the same time ay para magpalamig ng ulo. Pero hindi ko inaasahan angmakikita ko roon.
“Kanji! Kanji!"
Dali-dali akong tumakbo sa kaniya at niyakap siya. Papaanong nangyari ito? Hindi ba patay na siya? At bakit naman siya mapupunta rito?
“Kanji, totoo ba ito? Hindi ba ako nananaginip?" tanong ko sa kaniya.
“Hindi ka nananaginip, my queen,” nakangiting sabi
niya sabay kinurot niya ang pisngi ko. Kahit kailan talaga ang lalaking ito.
“Pero papaano? Nakita kong patay ka na!” Hindi siya sumagot.
Shit! Ano ba ang nangyayari?
ALEXANDER'S POV
"Kanino ang enerhiyang iyon? Napakalakas!" sabi ng head.
“Wait, lumabas si Nathalie, 'di ba?” ani Zandra
Sa narinig kong iyon ay dali-dali akong lumabas.
"Sandali lang, Alexander!” pigil ni Zepphane.
- Writer
