HAYOK SA LAMAN - SPG

KABANATA 8

Isang buwan ang matuling lumipas.

Tuluyan na ngang nanirahan si Janine sa inuupahan ni Khalil. Naging maayos din ang unang buwan nila sa bahay na iyon. Maging ang may-ari ng bahay ay tila bumait na rin sa kanila. Syempre alaga ba naman nila sa advance sa upa ng bahay. Paano ba naman hindi pa nga sila nakakadalawang buwan eh may pa-advance na itong bayad para sa pangalawang buwan nila. Nagbigay na lamang sipa para wala na silang problema ni Janine sa pagbabayad ng bahay next month.

Ilang araw na lang pasukan na, kaya naman minabuti na ni Khalil na mamili ng mga kagamitan sa school nilang dalawa ni Janine. Gaya ng pangako niya sa dalagita, naayos na niya ang mga papel nito para makapag-aaral.

Sobra sobra ang kasiyahan ng babae, maluha-luha pa nga ito ng sabihin niya ang tungkol sa pag-aaral nito. Nayakap pa siya dahil sa hindi nito inaasahan na makakapag-aral ito ulit.

Kahit na malaking bulas na ito ay hindi ito nahihiya kahit grade 5 pa lamang ito sa pasukan. Ang sabi nito mahalaga daw dito ay makapag-aaral. Hindi daw dapat ikahiya iyon na mas malaki ito sa mga magiging kaklase nitong bata. Ang iniisip lamang daw nito ay ang makapagtapos.

At dahil ilang araw na lang ay pasukan na kaya naman ngayon, maaga pa lamang ay nag-aasikaso na silang dalawa para magtungo sa Baclaran. Ipamimili kasi niya ito magagamit at syempre mga gamit din niya sa school. Grade 9 lamang siya, nagbakasakali sana siyang pumasok sa mga fast food pero hindi siya tinanggap.

Kailangan din kasi nila na kahit papano may pumapasok na pera. Ngunit hindi siya tinanggap dahil nga bata pa daw siya. Pero sa tingin naman niya ay sasapat pa ang kanyang ipon para panggastos nilang dalawa ni Janine, basta matuto lamang silang magtipid.

Pero sobrang matipid naman silang dalawa sa pagkain, napagkakasya nga nila ang tatlong daan sa maghapon dahil puro gulay lamang at isda ang kanilang inuulam. Hindi rin mahilig magkakain si Janine kaya naman ang isang kilong bigas ay sapat na sa kanila sa maghapon.

Nakakatuwang isipin na kahit na mga bata pa silang dalawa ay kaya na nilang mamuhay ng normal. Iyon bang hindi na nila kailangan pa ang matatanda sa kanilang buhay.

Pero sabagay kung hindi rin dahil sa pera ng kanyang mga magulang baka mahirapan na din siya ng sobra. Napapansin din niya sa kanyang savings na patuloy pa rin sa pagdeposit doon ang kanyang mga magulang siguro tanggap na ng mga ito na lumayo na siya.

Kahit papaano ay pinapasalamat niya iyon. Pero minsan hindi pa rin niya maiwasan na makaramdam ng pangungulila sa kanyang mga magulang lalo na sa kanyang ina. Pero dahil nga sa hindi na maaari at nais niyang takasan ang buong katotohanan na may sumpa ng kanilang pamilya ay tinitiis na lamang niya ang lahat.

"Janine matagal ka pa ba? Bilisan mo na diyan kasi kailangan na nating magmadali. Alam mo naman na masyadong mainit ang panahon sa ngayon. Masakit na sa balat kapag matingkad na ang araw dapat hindi tayo tanghaliin. " wika niya dito nagbibihis pa kasi ito medyo ang tagal.

Sabagay babae nga naman ito hindi katulad niya na susuot lang ng pantalon at t-shirt ay tama na yun. Medyo nag-aalangan lamang kasi siyang gumala ng tanghali dahil hindi niya alam kung bakit ganoon na siya. Medyo pakiramdam niya ay nanghihina siya kapag mataas na ang araw.

Hindi niya alam kung sanhi ba ito ng sumpa sa kanilang pamilya o talagang sobrang init lang ngayong panahon. Nakabihis na kasi sana si Janine kanina ng pantalon at blouse pero dahil sa nakita nito ang bestidang binili nito nong isang araw lamang sa may palengke ay minabuti nito na palitan ang suot.

"Saglit lang po kuya, malapit na po." narinig niyang mahinang sagot ni Janine sa kanya.

Kaya naman minabuti niya na hintayin na lamang ito sa labas ng pintuan ng kanilang silid na inuupahan. Nakabukas lamang iyon dahil may harang naman na ang sa may bandang papag nila iyon kasi ang ginawa nilang bale silid, kurtina lamang ang nilagay nila doon.

Hinihintay lamang nila na maging pamilyar sa lugar na iyon ay balak niya na niya na aghanap sila ng mas medyo malaking mauupahan ni Janine. Yun bang may silid dahil may nakapagsabi sa kanila na masyado daw mahal ang 4000 pesos na upa sa ganoon kaliit na silid.

Naisip naman na niya iyon talaga na maghanap ng may silid dahil hindi rin siya sanay na sa papag natutulog. Syempre nasanay siya na nasa maalwan siyang silid, malambot ang kama. Hindi katulad ngayon na may kutson naman pero hindi nga lang masyadong makapal. At sa sahig lamang iyon nakalatag.

Pero makakapagtiis naman siya kaya lang iniisip nga niya si Janine. Lalo na at mag-aaral na sila kailangan may space itong para sa pag-aaral at maging siya gano'n din kasi siya lalo na kung may mga exam. Ayaw niya na may naririnig siya gusto niya yung tahimik at walang maingay. Gusto niya ay mag-isa lamang talaga siya.

Sa totoo lang hindi pa rin niya alam kung ano ang magiging kinabukasan nila ni Janine. Kung hanggang saan sila tatagal ni Janine sa pamumuhay nila sa siyudad. Pero sa araw-araw ay nilalakasan na lamang niya ang kanyang loob dahil na rin sa ginagawa din niyang lakas si Janine.

Iniisip niya na kailangan siya nito kaya kailangan niyang maging malakas para dito. Hindi naman niya na naisip pa na bumalik sa probensya para makapiling ang kanyang mga magulang.

Dahil ayaw niyang maging katulad ng mga ito. Kailanman ay hindi niya kayang tanggapin ang sumpang kaakibat ng kanyang pamilya.

Maya-maya ay bumukas na ang kurtinang nakatabing sa may papag na ginawa nilang silid nilang dalawa. Hindi lang niya agad makita si Janine dahil ang pintuan ng kanilang silid ay bahagyang naka-sara at hindi iyon nakabukas ng husto.

"Kuya tayo na po, tapos na po ako magbilis." narinig niyang wika ni Janine. At saka binuksan nito ng maluwang ang pinto para lumabas doon. Nang ganap na niya itong nasilayan ay agad na napaawang ang kanyang mga labi ng mapatingin kay Janine.

Hindi niya inaasahan na gano'n ito kaganda sa suot nitong bestida. Palagi lang kasing short at sando ang suot-suot nito na pambahay. Pero bagay din pala dito ang bestida, iyong bestida na light lang ang color na pink at may mga flowers na nakaprint doon parang napakaaliwalas ng itsura nito. Talagang napakasarap nitong pagmasdan. Kahit na trese anyos lamang ito ay bahagya na itong may dibdib.

Ang bestida ay medyo may kaiksian dahil ang haba niyon ay bago umabot sa tuhod kaya naman labas na labas ang kaputian at kakinisan ng tuhod nito hanggang binti. Ang pangyapak nito ay ang doll shoes na binili din nila sa palengke. Hindi niya akalain na napakaganda pa lalo ni Janine kapag ito ay nag-ayos ng konti. Lalo na siguro kung marunong itong mag-make-up, pero para sa kanya kasi mas maganda pa rin ang babaeng hindi nagme-make-up. Iyon bang natural lamang ang ganda.

"Kuya may dumi po ba ako sa mukha? Bakit ganyan po kayo makatingin?" natatawang tanong nito sa kanya.

"W-Wala, ano kasi... N-Nagulat lang ako hindi lang ako sanay na makita ka na naka-bestida. Mabuti pa ay lumakad na tayo ayaw ko kasing tanghaliin tayo. Alam mo naman medyo sensitive itong mga balat ko sa inut kaya ayaw ko talaga ng tatanghaliin tayo." wika na lamang niya dito.

Napahiya tuloy siya dahil hindi niya napansin na napatulala na pala siya habang nakatingin sa dalagita. Para tuloy nais niyang batukan ang kanyang sarili dahil tinuturing siya nitong parang tunay na kuya. Tapos ganito ang kanyang nararamdaman na tila humahanga siya sa dalagita.

Pinauna na niya itong lumabas ng silid hanggang sa makababa sila. Bago sila makarating sa sakayan ng jeep ay kailangan pa nilang maglakad na dalawa patungo sa sakayan ng jeep. Medyo naiinis lamang siya dahil sa paglalakad nila ni Janine patungo sa kalsada ay panay ang tingin ng mga tambay na nadadaanan nila.

Animo hinuhubaran ng mga ito kung papaano tingnan si Janine. Kaya naman hindi maipinta ang kanyang mukh, kung maaari nga lamang umuwi na lamang sila. O kahit sana may jacket siyang dala-dala ay binalot na lamang niya ng jacket ang hita ng dalagita.

Sa hita kasi ang tingin ng mga kumag. Sa totoo nga lang nag-iinit na siya, parang nais na niyang nasa sitahin ang mga ito pero nahawakan agad siya ni Janine. Parang nahalata nito na hindi niya nagugustuhan ang inaasal ng mga tambay na nadadaanan nila.

Lalo lamang sila nag-init ng sa pagdaan nila sa may karinderya ay sumipol pa ang isang lalaki na tila nananadya talagang bastosin si Janine. Sabihin mang kinse anyos pa lamang siya pero sa tingin niya ay kaya niyang labanan ang lalaki. Sa edad niyang iyon ay medyo may kalakihan na rin kasi ang kanyang katawan.

Pero dahil sa pinigilan siya ni Janine ay sumunod na lamang siya dito. Ayaw niyang mapahamak ito ng dahil sa kanya tsaka natitiyak niyang mag-aalala ito kapag nakahanap sila ng kaaway sa lugar na iyon.

Hanggang sa makarating na sila sa sa sakayan ng jeep. Maging doon ay hindi pa rin nakaligtas si Janine, panaka-naka na pasahero tumitingin sa hita ni Janine. Kaya talagang naiinis na siya parang nais na talaga niyang manapak. May dala-dala siyang bag ng mga sandaling iyon kaya naman minabuti niya na ipatong na lamang iyon sa hita ni Janine para hindi na masyadong nakahantad.

Tila nahihiya namang ngumiti sa kanya si Janine, parang nagsisisi na tuloy ito dahil sa pagsuot nito ng bestida. Kaya sa susunod na paglabas nila hindi na niya hahayaang magsuot pa ito ng ganon.

Hindi naman ito sa bastusin tingnan, talagang maganda lang si Janine sa suot suot nito. Hindi maiwasan ang sinuman na hindi mapalingon kapag dumaan ito.

Kaya lang hindi niya maintindihan ang kanyang sarili dahil kung bakit inis na inis siya sa mga tumitingin dito. Kahit iyong iba naman ay napapatingin lang talaga, pero simpleng tingin lamang naman iyon.

Pakiramdam niya ay nais niyang ipagkait kaninuman ang hita ni Janine. Naiinis tuloy siya sa kanyang sarili dahil alam niyang mali iyon, hindi dapat siya nakakaramdam ng ganoon kay Janine pero hindi niya mapigilan ang kanyang sarili.

Pasalamat na lamang siya dahil dumating na rin sila sa babaan mismo sa may Baclaran, doon iyon sa malapit sa simbahan. Sabi sa mga kwento hindi daw maaaring pumasok sa simbahan ang mga aswang o lahat ng kampon ng kadiliman.

Pero sinasabi man ng kanyang mga magulang na kampon sila ng kasamaan at sila ay lahi ng mga aswang pero hindi siya natatakot sa tuwing magtutungo silang dalawa ni Janine sa Baclaran. Sabay pa nga silang nagtutungo sa simbahan.

Kaya doon niya napatunayan na kahit na kampon ng demonyo ay may pag-asa pa rin na magbago dahil hindi naman siya nasusunog. Baka nga kaawaan pa siya ni Lord dahil alam naman nito na na hindi siya masamang tao.

Hindi niya ninais na maging kampon ng masama at hindi rin niya nais malakit ng ibang tao. Pero mukhang kahit na ilang libong dasal at napakaraming pagmamakaawa ang gawin niya hindi pa rin mawawala ang sumpa ng kanilang pamilya.

Kaya kahit ayaw niya, tanggap na niya iyon sa kanyang sarili na isang araw magiging halimaw din siya. Pero syempre hanggat maaari hindi siya papatay ng tao.

Matapos nilang magdasal ng taimtim sa simbahan ay nag tuloy na sila sa pamilihan para mamili ng school supply.

ITUTULOY