พ่ายรักเชลยสาว

ตอนที่5. เสียงการเคลื่อนไหว

เสียงการเคลื่อนไหวในครัวทำให้รู้ว่าคนในเรือนตื่นนอนกันแล้ว หากไม่ใช่เพราะบาดเจ็บหนักเขาคงลุกขึ้นมาฝึกเพลงยุทธ์เช่นที่เคยทำมา ทว่าการตื่นมาท่ามกลางเสียงพูดคุยหยอกล้อและกลิ่นอาหารหอมกรุ่น เป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับคนที่ใช้ชีวิตท่ามกลางความเป็นและความตายมานานนับสิบปีเช่นเขา

“โจ๊กปลา” ฟู่เซียงเซียงเอ่ยกับแม่นมหวงที่รับหน้าที่ดูแลอาหารการกินในเรือน แต่เดิมนั้นต้องรอโรงครัวส่งอาหารมาให้ แต่ละมื้อที่ได้มานอกจากอาหารเย็นชืดบางครั้งยังเน่าบูดอีกด้วย หลังจากนางเก็บเงินได้เล็กน้อยก็ให้ช่างมาซ่อมแซมห้องครัวเล็ก แม่นมหวงลงมือทำอาหารด้วยตนเอง ทั้งสามชีวิตจึงได้กินอาหารอร่อยและอุ่นท้อง

“คนเพิ่งฟื้นร่างกายกินโจ๊กปลาดีที่สุด โรยขิงเยอะๆ ด้วยจะยิ่งช่วยบำรุงร่างกาย” เพราะแม่นมหวงไม่ยอมให้ฟู่เซียงเซียงทำอาหารด้วยตนเอง นางจึงได้แต่ยืนใกล้ๆ คอยบอกว่าต้องการสิ่งใด

“ทาสผู้นั้นฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ”

จางลี่ถามพลางมองเลยไปยังด้านใน เขาหลับไปตั้งหลายวัน คุณหนูต้องคอยดูแลด้วยตนเอง ถ้าตื่นฟื้นแล้วก็ดี คุณหนูของนางจะได้ไม่ต้องลำบาก พูดถึงชายหนุ่มแล้ว ฟู่เซียงเซียงเผลอยกมือขึ้นแตะลำคอตนเอง เขาใช้มือเพียงข้างเดียวก็แทบหักคอนางได้แล้ว เมื่อคืนนางรีบทายาบริเวณที่เจ็บ เช้านี้ยังเห็นเป็นรอยจางๆ จึงใช้ผ้าพันคอปกปิดเพื่อให้ไม่แม่นมหวงและจางลี่กลัวจนเกินไป

“แล้วคุณหนูจะเรียกเขาว่าอะไรดีเจ้าคะ” แม่นมเอ่ยถามทั้งที่สองมือยังคงทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว นอกจากโจ๊กปลาหอมกรุ่นแล้วยังมีผัดผักจานใหญ่ ทั้งสามกินอาหารพร้อมกันไม่แบ่งแยกนายบ่าวมานานแล้ว

“ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใบ้หรือบาดเจ็บจนพูดไม่ได้ เอาไว้กินอาหารแล้วค่อยลองถามเขาดูว่าชื่ออะไร”

“เช่นนั้นข้าไปตามเขานะเจ้าคะ เป็นทาสอะไรตื่นสายกว่าเจ้านาย อุ๊ย!” จางลี่พูดยังไม่ทันจบประโยคดีคนที่ถูกพูดถึงก็ก้าวมายืนอยู่ตรงกรอบประตูห้องครัวแล้ว รู้ว่าทาสหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ แต่ไม่คิดว่าเขาจะตัวโตราวกับภูเขาเช่นนี้

“เจ้าลุกขึ้นไหวแล้วหรือ?” ฟู่เซียงเซียงเอ่ยถามแล้วกวาดตามองไปทั่วร่าง เขาเปลือยแผ่นอกแต่มีผ้าพันแผลพันอยู่ ท่อนล่างสวมกางเกงผ้าเนื้อหยาบที่นางให้จางลี่ไปหาซื้อเสื้อผ้ามาให้เขา แต่ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าจะตัวเล็กกว่าคนไปสักหน่อย มันดูตึงรัดไปทุกสัดส่วน

อีกฝ่ายเพียงพยักหน้าแทนคำตอบ เด็กสาวเข้าใจไปเองว่าเขาไม่สามารถพูดได้จึงไม่เซ้าซี้ถามให้มากความ

“ด้านหลังมีห้องน้ำและบ่อน้ำ เจ้าไปล้างหน้าล้างตาที่นั้นได้ เสร็จแล้วมากินข้าวกัน” นางพูดอย่างเรียบง่ายไม่ได้ย้ำชัดถึงฐานะของแต่ละฝ่าย คนตัวสูงใหญ่ผงกศีรษะรับคำแล้วหมุนตัวเดินออกไปเงียบๆ

“คนผู้นั้นจะไม่ทำอันตรายเราจริงๆหรือเจ้าคะ” จางลี่ยังคงกังวลอยู่ แรกทีเดียวก็แอบดีใจที่จะมีผู้ชายมาทำงานหนักในเรือนบ้าง แต่ท่าทางดุดันก้าวร้าวตลอดจนไอสังหารที่ชวนให้หนาวยะเยือกนี้ทำให้นางไม่มั่นใจว่าการมีทาสหนุ่มในเรือนจะเป็นเรื่องดี

“เขาเคยทำสิ่งใดมาก่อนที่คุณหนูจะซื้อเขามาหรือเจ้าคะ”

“เจ้านี่ก็ช่างมีแต่คำถามเสียจริง” แม่นมหวงดุจางลี่ แต่ในใจก็เป็นกังวลเรื่องเดียวกัน

“เจ้าคิดว่าข้าจะเลี้ยงคนเพิ่มไหวรึ” นางหัวเราะเสียงใส “เขาหายดีเมื่อไหร่ ข้าก็จะคืนสัญญาให้เขา”

“คุณหนูไม่เสียดายเงินสองตำลึงหรือเจ้าคะ” จางลี่อดเสียดายแทนไม่ได้ คุณหนูต้องอดหลับอดนอนนั่งคัดลอกตำราและยังต้องไปช่วยงานท่านหมอจู กว่าจะได้เงินแต่ละอีแปะไม่ได้ง่ายเลย

“ก็นับว่าคุ้มอยู่ เพราะเขาทำให้ข้าได้ฝึกเย็บแผลบนผิวหนังมนุษย์เป็นครั้งแรกได้สำเร็จ ขนาดท่านหมอจูยังเอ่ยชมเลย”

“คุณหนู!”

แม่นมหวงและสาวใช้จางลี่ส่งเสียงพร้อมกัน ไม่คิดว่าคุณหนูจะกล้าลงมือกับคนเป็นๆ เช่นนี้ คำพูดเมื่อครู่อาจฟังดูไม่ดีนัก ฟู่เซียง เซียงได้แต่รำพึงในใจ แต่แผลของเขาลึกมาก หากไม่เย็บแผลก็เกรงว่าจะไม่หายดี นางจึงเสี่ยงวัดดวงลองทำกับมนุษย์เป็นครั้งแรก แต่ก่อนหน้านี้นางก็ฝึกฝนมาตลอด ส่วนยาชานั้นก็ปรุงขึ้นตามสูตรลับของท่านหมอจู ทำให้การรักษาครั้งนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี

จางลี่ยกถาดอาหารออกมาวางบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ลานบ้าน แต่เดิมเคยปลูกดอกไม้งดงามแต่ตอนนี้กลายเป็นแปลงผักขนาดเล็ก รวมทั้งแปลงสมุนไพรที่ฟู่เซียงเซียงสรรหามาเพาะปลูก เล้าไก่อยู่ด้านหนึ่งของลานบ้าน สระบัวขนาดเล็กก็กลายเป็นที่เลี้ยงปลาและเลี้ยงบัวให้นางได้เก็บเกสรบัวมาทำชา หากไม่คิดว่านี้คือจวนของเสนาบดีฟู่ บริเวณเรือนหลังนี้ไม่ต่างจากบ้านของชาวบ้านในชานเมืองนัก

“พวกเรากินข้าวพร้อมหน้ากัน เจ้าก็มานั่งข้างข้านี่ก็ได้”

ฟู่เซียงเซียงใช้มือตบที่เก้าอี้ยาวที่ว่างด้านข้างนาง เรียกให้เขามานั่งข้างกันอย่างไม่ถือสา ชายหนุ่มเพียงผงกศีรษะรับแล้วเดินมาอย่างว่าง่าย จางลี่ยกชามโจ๊กปลาให้คุณหนูแล้วจึงยกอีกชามให้คนเจ็บ เห็นนางไม่ถือสา ชายหนุ่มจึงนั่งลงที่วางข้างๆ ทั้งนายบ่าวกินข้าวพร้อมกัน อาหารเรียบง่ายแต่เน้นอิ่มท้อง

“เจ้าเพิ่งฟื้น ค่อยๆ กินประเดี๋ยวกระเพาะจะไม่รับอาหาร”

นางเตือนแล้วลงมือกินโจ๊กในชามของตน “ฝีมือแม่นมหวงยอดเยี่ยมที่สุด ไม่มีรสคาวของปลาเลยสักนิด”

“คุณหนูก็พูดเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” แม่นมหวงยิ้มน้อยๆ แม้ความเป็นอยู่ไม่สมฐานะบุตรสาวเสนาบดีฟู่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าที่เป็นอยู่นี้มีความสุขไม่น้อย ยามว่างนอกจากช่วยตากสมุนไพรให้คุณหนูแล้ว นางยังปักผ้าและให้จางลี่นำไปขายที่ร้านผ้าในเมือง