พ่ายรักเชลยสาว

“ข้าซื้อชายคนนี้สองตำลึง” นางกล่าวย้ำ “ไม่มีต่อรอง”  ชายร่างท้วมกัดฟันกรอด แต่หันไปมองทาสที่ตนได้มาก็ได้แต่หัวเสีย ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ได้เงินมาในมือดีกว่าขายไม่ได้แล้วยังต้องหาที่ทิ้งศพอีก   “ได้! ขายสองตำลึง”      ฟู่เซียงเซียงลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามไปด้านหลังเพื่อรับสัญญาทาส ทว่าทาสที่นางซื้อมาไม่มีแรงเดินด้วยซ้ำ ชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงมากองที่พื้นแทบเท้านาง เด็กสาวชักเท้าไม่ทัน ใบหน้าของเขาจึงแทบจะซบกับรองเท้าของนาง เด็กสาวย่อตัวลงแล้วกระซิบเบาๆ     “อดทนมาได้ถึงเวลานี้แล้วก็อดทนอีกนิดเถอะนะ อย่างไรก็มีชีวิตให้คุ้มค่าเงินสองตำลึงของข้าหน่อย” แนะนำตัวละคร ฟู่เซียงเซียง : บุตรสาวภรรยาเอกของเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋ว อาศัยในแคว้นสือเจ้า สนใจวิชาแพทย์ปรารถนาจะเป็นหมอหญิง ฟู่ซินอี๋ : บุตรสาวภรรยารองของเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋ว มีศักดิ์เป็นน้องสาวฟู่เซียงเซียง แม่นมหวงเจียอี : แม่นมที่เลี้ยงดูฟู่เซียงเซียงตั้งแต่แบะเบาะ รักและเอ็นดูฟู่เซียงเซียงดุจลูกในไส้ จางลี่ : สาวใช้ขาพิการ ที่ฟู่เซียงเซียงซื้อตัวมา อี้เฉิน : ทาสหนุ่มที่ฟู๋เซียงเซียงซื้อตัวมา ฉินตงหยาง : ไต๋อ๋องแห่งแคว้นฉิน ชีอันฟาน : คนสนิทของไต๋อ๋อง ตอนที่1.            ราวกับถูกสายตาคู่หนึ่งดึงดูดไว้ทำให้เด็กสาวที่แต่งกายด้วยชุดของเด็กชายที่ใหญ่เกินตัว ดวงตาเป็นประกายจ้องมองชายหนุ่มที่สภาพสะบักสะบอม เสื้อผ้าดูไม่ออกว่าสีเดิมเป็นสีอะไร ผมเผ้ารุงรังเกรอะกรังไม่น่ามอง ตามเนื้อตัวดูท่าจะมีแผลฟกช้ำห้อเลือดอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากที่เม้มแน่นแต่เห็นได้ชัดว่าเขียวคล้ำ คงมีเพียงแววตาที่แข็งกร้าวที่บ่งบอกว่ายังมีชีวิต            “สิบตำลึง...สิบตำลึงเท่านั้น”            “สิบตำลึง!” เด็กสาวร้องเสียงหลงแต่ทำให้หลายคนหันมามอง นิ้วเรียวชี้ไปยังทาสหนุ่มที่ถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายสูงใหญ่แต่สภาพดูไม่ได้เอาเสียเลย             “น้องชาย...นี่ไม่ใช่ที่ๆเด็กๆอย่างเจ้าจะมาเดินเล่น” นายหน้าค้าทาสพูดอย่างดูแคลน            “สภาพนี้สิบอีแปะก็นับว่าแพงไปแล้ว” นางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและไม่มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด ดวงตางดงามกวาดตามองทาสหนุ่มเบื้องหน้าแล้วส่ายหน้าไปมา “เนื้อตัวเป็นจ้ำเลือด ปากก็เขียวคล้ำ กลิ่นก็เหมือนเน่าราวซากศพ เอาคนผู้นี้ไปควรให้ค่าทำศพไปด้วยถึงจะถูก”            “เจ้า!” นายหน้าถึงกับตวาดอย่างลืมตัว ผู้คนที่ได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเด็กสาวเอ่ยออกมา            “ยืนห่างขนาดนี้ยังได้กลิ่นเหม็นเน่าเหมือนซากศพจริงๆ เอาไปทำอะไรได้” ใครคนหนึ่งพึมพำแล้วยกมือโบกไปมาไล่กลิ่นเหม็นที่โชยมาแตะปลายจมูก            “สภาพนี้ยังขายตั้งสิบตำลึง เกินไปแล้ว”            เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้น นายหน้าค้าทาสเริ่มหน้าเปลี่ยนสี เด็กหญิงยังสบตากับดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นแล้วยกมือขึ้น            “สองตำลึง”            “อะไรนะ!” นายหน้าคนเดิมผงะไป            “ข้าซื้อชายคนนี้สองตำลึง” นางกล่าวย้ำ “ไม่มีต่อรอง”            ชายร่างท้วมกัดฟันกรอด แต่หันไปมองทาสที่ตนได้มาก็ได้แต่หัวเสีย ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ได้เงินมาในมือดีกว่าขายไม่ได้แล้วยังต้องหาที่ทิ้งศพอีก            “ได้! ขายสองตำลึง”            เด็กสาวลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามไปด้านหลังเพื่อรับสัญญาทาส ทว่าทาสที่ซื้อมาไม่มีแรงเดินด้วยซ้ำ ชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงมากองที่พื้นแทบเท้านาง เด็กสาวชักเท้าไม่ทัน ใบหน้าของเขาจึงแทบซบกับรองเท้า เด็กสาวย่อตัวลงแล้วกระซิบเบาๆ            “อดทนมาได้ถึงเวลานี้แล้วก็อดทนอีกนิดเถอะนะ อย่างไรก็มีชีวิตให้คุ้มค่าเงินสองตำลึงของข้าหน่อย”            ดวงตาคมปลาบดุจสัตว์ป่าจ้องมองเหมือนอยากจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ เด็กสาวผงะไปเล็กน้อย และฝืนยิ้มออกมา ทำใจแข็งแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปจ้างรถม้ามาพาทาสหนุ่มผู้นี้กลับเรือน            หญิงวัยกลางผู้นั้นคือแม่นมหวง หรือนางหวงเจียอีกับสาวใช้ขาขวาพิการลีบเล็กชื่อจางลี่ ทั้งสองกำลังตากสมุนไพรอยู่ที่ลานกว้าง เสียงรถม้าหยุดนิ่งที่ประตูด้านข้างของเรือน ทำให้ทั้งสองหันไปมอง แล้วก็เป็นแม่นมหวงที่รีบเข้าไปหาคุณหนูของบ้านที่กำลังประคองร่างใหญ่โตของบุรุษผู้หนึ่ง ไหล่ข้างหนึ่งสะพายล่วมยาที่แทบจะหล่นจากบ่าแล้ว            “คุณหนู!”            “เร็ว...มาช่วยข้าหน่อย”  เด็กสาวพูดเสียงสั่น คนขับรถม้าก็ไม่ยอมช่วยนาง นางจำใจต้องประคองร่างที่แทบไร้แรงเดินเข้ามาเพียงลำพัง  ทั้งแม่นมและสาวใช้รีบเข้าไปช่วยพยุงแล้วพาชายแปลกหน้าไปนอนแผ่หลาที่กลางเรือน            “คุณหนูพาซากอะไรเข้ามาในเรือนเจ้าคะ”            “พูดจาดีๆหน่อย เขายังมีชีวิตอยู่ ใช่ไหมเจ้าคะคุณหนู” แม่นมหวงอดดุสาวใช้ไม่ได้            “อืม” เด็กสาวรับคำในลำคอ ดูจากบาดแผลแล้วเจ็บไม่น้อยแต่ไม่ปริปากส่งเสียงร้องสักคำ หรือว่าจะเป็นใบ้กันนะ นางเหลือบตามองก็เห็นดวงตาดุดันจ้องมอง หากไม่เพราะไร้เรี่ยวแรงคงต่อต้านสุดกำลังไปแล้ว            “แม่นมช่วยเตรียมน้ำร้อนให้ข้าด้วย จางลี่ไปเตรียมผ้าสะอาดมา”            “เจ้าค่ะ” ทั้งสองประสานเสียงตอบพร้อมกันแล้วหมุนตัวไปทำตามที่เด็กสาวสั่งทันที            มือเรียวเล็กหยิบกรรไกรออกมาจากล่วมยาแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าจะทำแผลให้ แต่ข้าเองก็ไม่ใช่หมอไม่รู้จะรักษาได้แค่ไหน ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับวาสนาของเจ้าก็แล้วกัน”            มือเรียวเล็กใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของเขาออก อาจเพราะเลือดแห้งเกราะกรังทำให้นางต้องระวังมากยิ่งขึ้น ดวงตาคู่นั้นทำได้เพียงแค่จ้องเขม็งจนนางนึกอยากใช้มือปิดดวงตาคู่นั้นเสีย แต่ถ้าทำเช่นนั้นคงไม่เหลือมือไว้ทำแผลให้เขา            “นั้น....นั้น...” จางลี่ที่เดินกลับเข้ามาพร้อมผ้าสะอาดถึงกับใบหน้าไร้สีเลือด นางไม่เคยเห็นบาดแผลมากมายขนาดนี้มาก่อน            “เอาผ้าวางไว้ตรงนี้แล้วไปยกน้ำอุ่นมา”            “เจ้าค่ะ” จางลี่รีบหมุนตัวกลับไปทันที เพียงไม่กี่อึดใจนางก็วิ่งกลับมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นวางใกล้มือเด็กสาว            “ไปเอามาอีก”            “เจ้าค่ะ”            เจ้าของร่างเล็กล้างมือเรียบร้อยแล้วจึงลงมือใช้ผ้าชุบน้ำค่อยๆ เช็ดไปตามเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยบาดแผล หากเป็นคนทั่วไปคงสิ้นชีพไปแล้ว แต่เขายังมีลมหายใจอยู่ นางเองไม่มั่นใจในฝีมือของตนนัก แต่ท่านหมอจูก็ไม่อยู่ จะไปโรงหมออื่นก็ไม่สนิทสนมคุ้นเคยพอจะฝากคนเจ็บที่ไม่มีเงินรักษาได้ และเงินที่นางมีอยู่ก็ซื้อตัวทาสผู้นี้ไปหมดแล้ว