“คุณลุงดุอะไรแม่ขาเหรอคะ ห้ามเลยนะคะ มาริไม่ชอบ” เสียงเล็กๆ กับแรงกระตุกที่ขากางเกง ผมก้มมองแล้วก็ต้องรีบปรับเปลี่ยนอารมณ์ ผมย่อตัวนั่งบนส้นเท้า “ลุงไม่ได้ดุแม่ขาของมาริเลยค่ะ ลุงแค่มีธุระที่ต้องคุยกับแม่ขาของมาริให้เข้าใจเองค่ะ”
“แน่นะคะ ลุงห้ามดุแม่ขาเลยนะคะ” เด็กนั่นย้ำ
“แน่ค่ะ ไม่ดุ ห้ามดุเลย”
“มาริเล่นอยู่ตรงนั้นนะคะ ลุงห้ามเสียงดังใส่แม่ขาด้วย มาริได้ยินนะ”
ผมควรทำยังไงดีกับเด็กตรงหน้า ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์โดยไม่ต้องผ่านการตรวจหาพันธุ์กรรมสักนิด เด็กหญิงหน้าตาน่ารักตรงหน้าคือสายเลือดของผมที่ติดท้องผู้หญิงคนนั้นไปแน่ๆ มันน่าเจ็บใจนักหล่อนซ่อนทุกอย่างไว้ตั้งหลายปีได้ยังไง ผมไม่ระแคะระคายสักนิด ผมควรตงิดใจบ้างสิ ไม่ใช่โง่งมจนไม่รู้อะไรเลย
คนทั้งคนควานหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หล่อนจงใจซ่อนตัวเพราะเหตุผลนี้นี่เอง
“อยากได้อะไรอีกไหมคะ เดี๋ยวพ่อ เออ ลุงจะให้คนไปซื้อมาให้”
ผมลืมตัวเผลอแทน
