ส่วนทรงยศเองก็นั่งวางท่าปั้นปึ่ง ตฤณก้มลงมองบุตรสาว ไม่สนใจทั้งธาริกาและบุพการีตัวเอง
“หิวไหมคะ?” ใบหน้าเล็กๆ ขยับขึ้นลงรัวๆ
“หิวค่ะ ในนี้น่าอึดอัดจังเลยค่ะคุณลุง มาริขอพาแม่ขาออกไปก่อนได้ไหมคะ ส่วนของเล่น ไว้มาริว่างจะแวะมาเล่นนะคะ”
เด็กคือผ้าขาว และรับรู้ความรู้สึกของผู้ใหญ่ได้ในทันที
“แม่นั่นอยากไปก็ไป แต่เด็กนั่น อยู่ที่นี่ได้” เสียงแข็งๆ ใบหน้าเย็นชาปรายหางตามองมาที่ฉัน ฉันยิ้มหยัน สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อะไรก็ตามที่สร้างความเดือดร้อนรำคาญให้ตัวเอง หากฉันประเมินแล้วว่าตัวเองสู้ไม่ได้ ฉันยอมถอยได้ โดยไม่ติดอะไรเลย แต่เมื่อเรื่องนั้นๆ เกี่ยวกับมาริสา...ฉันที่เป็นแม่...ไม่มีทางถอยอยู่แล้ว
“มาริเป็นลูกดิฉันค่ะ เรามีกันแค่แม่กับลูก ส่วนคนอื่น ไม่เกี่ยว”
แม่จงอางหวงไข่
ฉันพาลูกเดินออกมาจากรงทองนั่นอย่างภาคภูมิ ทั้งสามคนไม่มีใครขัดขวางฉันก็จริง แต่ฉันก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีทางปล่อย
