รักนี้อยู่ในใจ

บทที่1.ความลับของฉัน โรม อิตาลี... นักศึกษาทุนรัฐบาลอย่างฉันใช้เวลาทุกนาทีคุ้มค่าเสมอ เลยไม่เคยมีเวลาว่างคิดเรื่องไร้สาระ ในขณะที่คนรอบตัวฉันใช้ชีวิตนักศึกษากันอย่างสนุกสนาน ฉันกลับต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดให้ได้ เพราะฉันไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่นไง แต่ฉันมีความฝัน และความฝันนั่นแหละที่ทำให้ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ เกือบสามปีในมหานครแห่งประวัติศาสตร์ ในที่สุดวันแห่งความสำเร็จก็แวะเวียนใกล้เข้ามาทุกขณะ คนอื่นอาจจะดีใจรีบส่งข่าวกลับบ้าน เพื่อให้คนในครอบครัวรู้สึกภาคภูมิใจ แต่...ฉัน ไม่มีคนรออยู่ที่บ้านเกิดไง ในหัวฉันเลยมีแต่เรื่องทำมาหากิน ก่อนกลับ ฉันควรมีเงินสักก้อน เพื่อใช้สำหรับการตั้งตัว วันนี้ฉันเลยอยู่ตรงนี้ กับงานที่ฉันรัก วิชาความรู้ที่ฉันร่ำเรียนมา จะได้ใช้ประโยชน์เต็มที่ก็วันนี้แหละ “ธาร...ขายรูปได้บ้างหรือยังล่ะ” เสียงใครบางคนถามอยู่ข้างหลัง ฉันหันกลับไปมอง แล้วก็เผลอยิ้มตาม เพื่อนนักศึกษาคนเดียวที่ยอมลดตัวมาเป็นเพื่อนฉัน ท่ามกลางผู้คนที่พยายามอยู่ห่างฉันไว้ให้ได้มากที่สุด ฉันไม่รู้ปูมหลังของปุณิกามากนักหรอก เท่าที่รู้ก็ฟังมาจากคำบอกเล่าของคนอื่นๆ เพื่อนของฉันคนนี้ค่อนข้างมีฐานะ แต่ก็ไม่ถึงกับร่ำรวยเป็นคุณหนูไฮโซ เหมือนแฟนของเธอหรอก หมอนั่น เป็นลูกหลานคนดัง มีฐานะร่ำรวยมาก มากเสียจนบางครั้งฉันก็แอบอิจฉาความมั่งมีของเขา ฉันไม่ใคร่ใส่ใจคนรอบตัวเท่าไหร่หรอกนะ เพียงแต่สองคนนี้ เป็นคนที่มาจากประเทศที่ฉันนั่นแหละ มันเลยเป็นความจำเป็นที่ทำให้ฉันต้องรู้โดยปริยาย นักศึกษาจากต่างแดนมักจะเกาะกลุ่มกันอยู่ เพื่อไม่ให้รู้สึกเหงา และคิดถึงบ้านเกิดมากนัก ซึ่งฉันไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพวกเขาหรอก ฉันไม่ค่อยมีเวลาว่าง ทุกนาทีของฉันต้องใช้ให้คุ้มค่า ไม่อย่างนั้น แม้แต่ที่ซุกหัวนอนฉันก็คงไม่มี ฉันวิ่งรอกทำงานหลายที่ เพื่อให้มีสตางค์พอสำหรับค่าใช้จ่าย ฉันสอบชิงทุนมาก็จริง แต่จำนวนเงินที่รัฐบาลช่วยพอแค่ค่าเทอมกับค่ากินอยู่นิดหน่อย ต่อให้ประหยัดมากแค่ไหนก็ไม่มีทางพอ ฉันไม่มีใครสนับสนุนไง ไม่มีครอบครัว โชคดีที่ยังมีบ้านคุ้มหัว แม้จะไม่ต่างจากคนรับใช้สักเท่าไหร่ในบ้านที่ฉันเติบโตมา ครั้งแรกที่ฉันบอกลุงกับป้า ทั้งสองท่านคัดค้านหัวชนฝา ฉันเตรียมใจไว้แล้ว เลยหาเหตุผลที่มีมากพอ เพื่อโน้มน้าวญาติผู้ใหญ่ และฉันก็ทำสำเร็จเลยได้มายืนอยู่ตรงจุดนี้ไง วันนี้ ฉันถึงปลายทางที่ฝันไว้แล้ว แต่ไหนๆ ฉันก็มาไกลถึงอีกซีกของโลก ฉันควรมีอะไรติดมือกลับไปบ้างไม่ใช่เหรอ... “พอได้อะณิกา” ฉันตอบ ขยับเก้าอี้เตี้ยๆ ที่เตรียมไว้ให้ลูกค้านั่งให้เพื่อนของฉัน “นั่งก่อนไหมล่ะ” ปุณิกาส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มหวาน “ณิกานัดเติร์กไว้น่ะธาร วันนี้เรานัดมาเดตกัน” ฉันเม้มปาก เสก้มหน้าหลบ หัวใจเต้นช้าลงหน่อยๆ เพราะผู้ชายที่ปุณิกามาออกเดตด้วย คือคนบางคนที่ฉันแอบซุกไว้ในใจ ฉันไม่กล้าเผยอหน้าหรือทำให้ชายผู้นั้นสนใจตัวเองหรอก ฉันกับเขา ยิ่งกว่าก้นเหวกับท้องฟ้าเสียอีก ฉันโชคดีที่ได้รู้จักเขาที่นี่ แต่หากกลับบ้านเกิดเมื่อไหร่...ความโชคดีของฉันคงหมดลงด้วย คงทำไม่ได้แม้แต่จะแอบมองเขา เหมือนทุกวันนี้หรอก น่าจะได้เห็นเขาผ่านสื่อเพราะเขาเป็นคนดังนั่นแหละ...ทายาทนิธิกิจไพศาล ตระกูลดังที่เป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ในประเทศที่ฉันเกิด “ขอให้สนุกนะ” ฉันพึมพำตอบ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ฉันกลัวว่าตัวเองจะหลุดพิรุธให้เพื่อนจับได้ หัวใจของฉันมันเจ็บแปล๊บๆ พิกล ฉันเจียมตัวมาตลอดนั่นแหละ แต่ฉันก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง ฉันมีความรู้สึกเหมือนชาวบ้านชาวช่อง ที่ฉันสงสัยคือ ฉันประทับใจอะไรในตัวผู้ชายคนนั้น และลุ่มหลงเขาได้ถึงเพียงนี้ “แหงล่ะ ฉันสนุกแน่ๆ แต่เธอ คงไม่มีความสุขหรอก...น่าจะนั่งรากงอกอยู่ตรงนี้อีกนาน กว่าจะขายผลงานเห่ยๆ นั่นหมด” เสียงห้าวๆ คุ้นหู กับกลิ่นประจำตัวของเขา ฉันก้มหน้าลงมากกว่าเก่า พยายามรั้งสายตาตัวเองไว้ที่พู่กันในมือ “ณิกาขอนะคะเติร์ก” เสียงหวานๆ ของเพื่อนปรามความปากเสียของชายผู้นั้นไว้ “ผมเห็นแก่ณิกานะ เลยยอมยกให้นะ” ฉันเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันฉันไปทำให้เขาเกลียดตอนไหน ผู้ชายคนนั้นแสดงออกเปิดเผย เขาเกลียดขี้หน้าฉัน และพยายามแดกดันทุกครั้งหากมีโอกาส “ณิกาไปก่อนนะธาร” ฉันพยักหน้าแกนๆ และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นด้วย ทั้งสองคนคงไปเที่ยวที่ไหนสักที่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก ฉันเองก็อยากเก็บความทรงจำดีๆ เก็บไว้เหมือนกัน ไหนๆ ตัวเองก็มีเวลาว่างแล้ว แต่...ตัวแปรของฉันคือปัญหาใหญ่ ฉันเสียเวลาที่เหลืออีกน้อยนิด สำหรับเรื่องไร้สาระนั่นไม่ได้ หากฉันไม่รีบไขวคว้า เมื่อถึงเวลากลับบ้าน ฉันลำบากแน่ๆ ฉันถอนใจแรงๆ เงยหน้ามองแผ่นหลังของใครบางคนที่เห็นลิบๆ ฉันยิ้มหยันตัวเองกับความไม่เจียมตัว ฉันแอบรักเขาได้ยังไง ในเมื่อความรักที่ฉันมีต่อเขา ไม่มีทางส่งไปถึง ฉันสูดจมูกแรงๆ ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะแรงกดดันจากด้านใน หากไม่อยากให้คนคนนั้นเกลียดฉันมากกว่านี้ ฉันควรทำใจแต่เนิ่นๆ และกดความลับในใจนี่ไว้ให้ลึกที่สุด สักวัน...ฉันคงทำใจให้ลืมเขาได้... หากฉันไม่อยากให้คนรอบตัวสมเพชมากไปกว่านี้ “รูปนี้ ขายยังไงครับ” เสียงลูกค้าถาม ฉันเลยรีบสลัดความคิดสับสนในหัวทิ้ง ฉันฝืนยิ้ม รีบเจรจาต่อรองกับลูกค้ารายใหม่ คงเป็นเพราะฉันมีเลือดนักสู้ในตัวเยอะเกินไป ฉันเลยไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ ยกเว้นเรื่องเดียว... “ทำไมกลับดึกจังเลยธาร” ฉันเงยหน้ามอง ส่งยิ้มแหยๆ ให้หนุ่มเจ้าของบ้าน ที่แบ่งห้องให้ฉันเช่ามาตลอดสามปีในราคาที่หาไม่ได้ในโรม “ไม่ต้องรีบตื่นแล้วนี่คะ ธารเลยไม่ต้องรีบกลับ” ฉันผู้ซึ่งทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย แต่กลับไม่เคยต้องสอบซ่อม ฉันเลยทำเรื่องจบเร็วกว่าคนอื่นๆ เลยมีเวลาเหลืออีกหกเดือนสำหรับการหาเงินสักก้อน “อ้อ...ลืมไป ธารทำเรื่องจบแล้วนี่นะ” ฉันยิ้มมากขึ้น “ขึ้นมาไหม ผมดื่มๆ อยู่คนเดียว” ฉันวางตัวดี และไม่เคยสังสรรค์หรือพาคนอื่นมานอนค้างที่ห้องเช่าเท่ารูหนูนั่น ไม่เคยก่อปัญหาให้เจ้าของบ้านเกิดความระอา ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ แต่... “ขึ้นมาเถอะ อย่าปฏิเสธเลย อย่างน้อยก็ให้ผมร่วมแสดงความยินดีกับธารสักนิดก็ยังดี” “ก็ได้ค่ะ ขอเอาของไปเก็บ แล้วอาบน้ำล้างฝุ่นสักหน่อยได้ไหมคะ” น้ำใจที่หนุ่มต่างชาติคนนี้มีให้กับฉัน ฉันรับรู้มาตลอด มิตรภาพที่แสนดีของเขาฉันเองก็อยากตอบแทน ดังนั้นฉันเลยไม่อยากปฏิเสธ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ บรูโน่ผลุบกลับเข้าไป ฉันเดินลงบันไดตรงไปยังห้องที่ฉันซุกหัวนอนมาตลอดสามปี ห้องเช่าราคาถูก มีกลิ่นอับที่ฉันชินเสียแล้ว ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ โชคดีที่มีห้องน้ำในตัว นั่นเป็นข้อเดียวที่ฉันชอบ ฉันไม่ต้องไปแย่งห้องน้ำกับใคร ทำธุระส่วนตัวได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องระแวงว่าจะถูกรบกวน ฉันใช้เวลาไม่นานสำหรับการอาบน้ำและแต่งตัว ไม่ต้องประดิดประดอยอะไรนี่ ยังไงก็ไม่มีผู้ชายคนไหนมองฉันอยู่แล้ว เสื้อยืดผ้านุ่มแขนยาวและกางเกงเนื้อผ้าแบบเดียวกัน ฉันใช้งานคุ้มค่าทุกชิ้น ฉันถือขนมขบเคี้ยวติดมือมาด้วย และตอนที่ฉันโผล่หน้าขึ้นไป ฉันนึกอยากเปลี่ยนใจเสียเหลือเกิน “เห้...นอกจากผมแล้ว คุณยังมีแขกคนอื่นอีกหรือไงบรูโน่” ฉันรู้ว่าคนคนนั้นจงใจแขวะ เขาไม่เคยมองว่าฉันอยู่ในระดับเดียวกับเขาสักหน่อย “คุณต่างหากที่ผมไม่ได้เชิญนะเติร์ก” ฉันพอรู้แหละว่าเจ้าของบ้านของฉัน กับคนคนนั้นรู้จักและเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันไม่เคยเจอเขาที่นี่เลย คงเพราะก่อนหน้านั้นฉันยุ่งวุ่นวายทุกนาทีก็ได้