“มาริขอเล่มนั้นด้วยได้ไหมคะ” ฉันสะดุ้ง เมื่อเงยหน้ามองหนังสือเล่มที่มาริสาอยากได้ มือของฉันสั่นเชียวแหละ ตอนที่หยิบหนังสือเล่มนั้นลงมาดูใกล้ๆ
ไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงล่ะ หนังสือเล่มนั้นไม่ใช่หนังสือส่งเสริมการเรียนอะไรหรอก แต่เป็นหนังสือทั่วไปที่ปกหน้ามีคนดังในสังคมเป็น พรีเซ้นเตอร์ และเล่มนั่น คนคนนั้นขึ้นหน้าปกพอดี ฉันมองบุตรสาวด้วยสายตาปนไปด้วยความระแวง
มาริสายังเด็กเกินไป ไม่มีทางที่ลูกจะรู้ว่าคนคนนี้เกี่ยวพันยังไงกับตัวเองหรอก
“มาริอยากได้อะไรในหนังสือเล่มนี้คะ” ฉันตะล่อมถาม
“ไม่รู้สิคะ มาริแค่อยากได้” มาริสาตอบฉันแล้วก็มองตาแป๋ว ฉันเลยไม่กล้าปฏิเสธ พอฉันยื่นหนังสือให้บุตรสาวของฉันก็รวบหนังสือไปกอดไว้ จนฉันรู้สึกบอกไม่ถูก
นับตั้งแต่มีลูก ฉันไม่เคยคิดถึงคนคนนั้นอีก แต่ช่วงที่ฉันอุ้มท้องมาริสา ฉันยอมรับว่าตัวเองคิดถึงคนคนนั้นบ่อยๆ คงเป็นเพราะสายใยล่ะมั้ง ที่ทำให้ความผูกพันของคนสองคนโย
