ฉันรับผิดชอบเด็กยี่สิบคน มีครูพี่เลี้ยงช่วยอีกหนึ่งคน ดังนั้นมันเลยไม่น่าปวดหัวเท่าไหร่ กับจำนวนเด็กเล็กที่ต้องรับผิดชอบ
“ถ้าไม่ได้มาริ แอ้มคงแย่เลยค่ะพี่ธาร”
ครูพี่เลี้ยงกระซิบบอกฉันเสียงอ่อยๆ ฉันยิ้มกร่อยๆ ส่งให้ บุตรสาวของฉันกลายเป็นหัวโจก ชักชวนเพื่อนใหม่ทำกิจกรรมที่ฉันเตรียมมาสอนอย่างแข็งขัน
“ยัยเด็กแก่แดดมีประโยชน์ก็วันนี้เอง” คงเพราะฉันเลี้ยงลูกให้กล้าแสดงออก นิสัยใจคอส่วนใหญ่ของมาริสาเลยโตเกินเด็กวัยเดียวกัน หลายครั้งที่ฉันเองก็หมั่นไส้ท่าทางรู้มากของบุตรสาว ไม่คิดเหมือนกันว่าพอถึงเวลาจวนตัวเข้าจริงๆ คนที่ช่วยฉันไว้ได้คือบุตรสาวจอมแก่นแก้วนั่นเอง
“อย่าให้มาริได้ยินนะว่าพี่ธารนินทายัยนั่นลับหลัง” ฉันกระซิบบอกครูพี่เลี้ยง
“ไม่ทันแล้วค่ะแม่ขา มาริได้ยินเต็มสองหูเลยค่า” เด็กแก่นแก้วที่ฉันแอบนินทาโผล่หน้ามาจากทางด้านหลังพร้อมกับยิ้มแผล่ ฉันหลบตาลูก เงาสะท้อนของใครบางคนซ้อนทับทำจนฉั
