วิมานอสูร : 05
1358 Words
1AM
“หิวไหม”
“กินไรดีอ่ะ เราไม่ได้แวะซื้อของติดมือกลับมาเลยนะ เดินตัวปลิวกันกลับมาแล้วมาบ่นหิวเนี่ย”
“นั่นดิ” พายุยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของตัวเองพร้อมกับระบายรอยยิ้มจางๆ ให้หลุดออกมา
“สงสัยต้องพึ่งพาเมนูเส้นแล้วล่ะ”
“ถ้าหิวก็ต้องลุยไหม ไปกัน”
“จัดไปเลย” สองร่างเคลื่อนไหวไปที่ครัวเมื่อความหิวเล่นงานอย่างหนัก ความสดใสของลิเดียกลับคืนมาอีกครั้ง เหมือนกับพายุที่สามารถไปต่อได้ ไม่รู้สึกสะดุดเหมือนกับหนึ่งชั่วโมงที่เพิ่งจะผ่านมา
“มีแค่นี้เองอ่ะ จะอิ่มปะ”
“กินๆ ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเนอะ”
“อยู่ง่ายกินง่าย แบบนี้ทำไงให้ไม่รักวะ” ริมฝีปากหยักได้รูปพร่ำบอก เช่นเดียวกับร่างกายที่พุ่งเข้าไปประชิด จูบตรงนั้นบ้าง หอมตรงนี้บ้าง พายุเอาตัวเองเข้าไปคลอเคลียคนตัวเล็กไม่ห่างเลย
“เบาก่อน นี่ในครัวนะคะคุณพายุ”
“เมียสวยไปหมด ที่ไหนมันก็ไม่สำคัญไหมล่ะ” พายุบดจูบแรงๆ ที่แก้มขาวผ่อง ให้เอาอะไรมาไม่หวง ทุกอย่างที่เป็นลิเดียไอ้พายุโคตรคลั่ง ผิวขาว หน้าสวย คนที่พยายามพร่ำบอกว่าเธอโคตรธรรมดาหากได้ไปโดดเด่นบนปกนิตยสารมันก็ยังได้เลย
แต่อย่าหวังเลยเถอะว่าจะเป็นแบบนั้น เมียคนเดียวไอ้พายุเลี้ยงได้อยู่แล้ว ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องลำบาก แค่รักและซื่อสัตย์กับพายุคนเดียวก็พอ
“ขอพายุน้อยสักคนสิเดีย อยากเห็นเมียท้องแล้วอ่ะ” มือที่กำลังฉีกซองบะหมี่ชะงักกึก ใบหน้าสะสวยหันไปที่ทิศทางของเสียงแทบจะทันที
“เมื่อกี้นาย…ว่าไงนะ”
“อยากทำเมียท้อง”
“รู้ตัวปะเนี่ยว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้ดิ เราคบกันมาหกปีแล้วนะ มีเรื่องไหนบ้างอ่ะที่เราทำให้เดียรู้สึกไม่โอเค นิ้วยาวเหยียดลูบเบาๆ ที่พวงแก้มขาวผ่อง ลากไปหาริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาจูบอยู่ทุกวัน
“บอกมาสิครับว่าพายุควรปรับเรื่องไหน ต้องทำยังไงเดียถึงจะยอมให้เป็นพ่อของลูก”
“เรื่องนี้มันต้องใช้เวลา”
“เวลาไม่ต้อง พายุทำเดียท้องได้”
“มันไม่ใช่” มือเรียวฟาดลงบนไหล่กว้างหนักๆ พวงแก้มร้อนผะผ่าวตอบรับวาจาหยาบโลนที่คนตัวสูงเลือกใช้
“หมายถึงเราควรวางแผนก่อนมีลูก เด็กที่เกิดมาควรได้เกิดกับพ่อแม่ที่พร้อมมีเขาจริงๆ นะ”
“อายุเราปาเข้าไปที่สามสิบแล้วนะ เดียคิดว่าเรายังไม่โตเหรอ”
“ในเรื่องของโตมันก็โต แต่พายุยังใจร้อนอยู่เลยนะ เรื่องอื่นเราไม่ติดอะไรเลย”
“วัยรุ่นไง มันก็ต้องมีอารมณ์ร้อนกันบ้าง แต่เรามั่นใจว่ามันจะไม่กระทบกับเรื่องนั้น”
“งั้นขอเหตุผลว่าทำไมถึงอยากมี”
“เหตุผลมีแค่ข้อเดียวคือรักเดีย รักเดียมาก รักเดียที่สุด เมียของพายุมีแค่คนเดียวคือเดีย และแม่ของลูกก็จะมีแค่คนเดียวคือเดียเหมือนกัน” หัวใจดวงน้อยฟูฟ่อง รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าจิ้มลิ้มทันที
“เดียก็รักพายุนะ รักที่สุด ห่วงใยที่สุดเลยเหมือนกัน”
“ไม่กงไม่กินแล้วนะข้าวอ่ะ อยากกินอย่างอื่นมากกว่า”
“กินไรอ่ะ”
“กินเดีย!”
ตับ! ตับ! ตับ!
“อ๊า พายุ” เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องออกมาจากห้องนอน ในขณะที่กระจกใสสะท้อนภาพของการร่วมรัก
“เราชอบเวลาที่เดียครางจัง ชอบเวลาที่เดียเรียกหาเรา”
“อื้อ~ ทำไมชอบทรมานกันแบบนั้น” ลิเดียหอบหายใจหนักๆ ขนตางอนยาวที่โอบล้อมตากลมสวยตวัดลงมองต่ำ มองพายุที่ทำทีเป็นถอดถอนแก่นกายแล้วใช้ส่วนหัวหยักบานฉ่ำสีชมพูระเรื่อถูไถไปกับจุดอ่อนไหว
ทั้งที่รู้ว่าต้องการ แต่กลับทรมานให้โหยหามากกว่าเดิม
“ใจเย็นๆ สิครับที่รัก เรายังอยากอยู่ในตัวเดียนานๆ ไม่อยากเสร็จตอนนี้”
“พายุ” ลิเดียทิ้งฝ่ามือลูบท่อนขาแกร่วของคนที่คร่อมอยู่ทางด้านบน แค่กัดปากเบาๆ ตอบรับความวาบหวามที่คนทางด้านบนยัดเยียดให้ พายุก็แทบทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
หนุ่มหล่อหลุดเสียงครางในลำคออย่างแผ่วเบา จ่อความใหญ่โตเกินมาตรฐานปราศจากเกราะป้องกันเข้าหาร่องคับแคบ เพียงแค่เสียงหวานๆ เล็ดลอดออกมาจากเรียวปากสวยอย่างแผ่วเบาความกระสันก็พุ่งพล่าน ยากเกินจะควบคุมทุกอย่างได้อีกต่อไป
ปึก!
“อ๊าย พายุ”
ตับ! ตับ! ตับ!
พายุล็อกเอวคอดกิ่วเอาไว้มั่นก่อนจะขยับเอวหนา ตอกตรึงความใหญ่โตเข้าหาช่องทางคับแคบจนสุดความยาวของมัน
ถอดถอนพร้อมกับตอกผนึกจนมิดด้าม ทำร่างบอบบางโยนคลอนอย่างหนักก่อนจะทิ้งริมฝีปากครอบครองยอดถันสีหวานแล้วใช้มือกอบกุมประทุมถันอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือด้วยความหวงแหน
“อ๊าส์ พายุรักเดียนะครับ”
ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!
“ระ แรง อ๊ะๆ มันแรงเกินไปแล้วนะ”
“แน่น อ๊าส์ ตรงนั้นของเดียมันตอดโคตรแรงเลยครับ”
“อ๊าส์!” มือเล็กขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น รสรักของพายุมันให้ความรู้สึกทั้งสุขและเสียวในเวลาเดียวกัน
ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้น เผยอปากหลุดเสียงคำรามขณะสะบัดช่วงล่างเข้าออกในช่องทางคับแคบอย่างต่อเนื่อง
“อ๊าส์! โคตรเสียว” ฝ่ามือใหญ่รั้งขาสวยขึ้นมาเกี่ยวที่บ่ากว้าง กระตุ้นให้ท่อนเนื้ออวบอัดดุนดันเข้ากับร่องอุ่นได้ลึกกว่าเก่า
“แบบนี้เดียรู้สึกดีไหมครับ”
“อื้อ” ลิเดียกดใบหน้ารับ แขนเรียวไขว้คว้ากอดคนบนร่างที่โน้มตัวลงมาทาบทับ สองริมฝีปากทักทายแลกจูบเป็นพัลวัน ในขณะที่ช่วงล่างยังคงทำหน้าที่ของมันไม่หยุดยั้ง
ในจังหวะห้วงสุดท้ายที่พายุเร่งจนสุดตัว ตอกตรึงความใหญ่โตเกินมาตรฐานถี่ยิบ ทั้งเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครวญครางสอดประสาน หนุ่มหล่อกระแทกกระทั้นแรงๆ เข้าใส่อีกสองสามครั้ง จากนั้นก็ปลดปล่อยหลักฐานแห่งความสุขสมให้ฉีดพุ่งเข้าสู่กายสาวทุกหยาดหยด
“อ๊าสส์
พายุถอดถอนตัวตนออกก่อนจะทุดตัวลงต่ำ โน้มใบหน้าคมเข้าประชิดใจกลางความเป็นสาว ตวัดปลายลิ้นโลมเลียที่จุดอ่อนไหว ดูดดุนคราบน้ำหวานปราศจากความรังเกียจเฉกเช่นทุกครั้ง เติมความหวานให้กับตัวเอง เพิ่มเวลาพักให้หญิงสาวที่รักก่อนจะเปิดฉากบทรักบทใหม่ ชื่นชมความสดความสาวของเมียอยู่แบบนั้นซ้ำๆ กระทั่งพอใจจึงปล่อยตัวให้หลับใหลไปพร้อมกัน
@วันต่อมา
ลิเดียระบายรอยยิ้มให้เปื้อนใบหน้าคล้อยหลังที่ตักบาตรพระในตอนเช้าเสร็จหมาดๆ
เธอไม่ได้มีโอกาสแบบนี้ทุกวัน อาจจะมีตื่นสายบ้างเมื่อนอนดึกแทบทุกวัน แต่ทุกครั้งที่มีโอกาส ลิเดียไม่เคยปล่อยโอกาสให้หลุดลอยเช่นกัน
“หนู” เสียงเรียกกระตุ้นให้ใบหน้าสะสวยหันไปมอง แม้จะอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงขายาวสำหรับใส่อยู่บ้าน ผมยาวสลวยมัดขึ้นรวบๆ ไม่ได้แต่งหน้า แต่ความสวยยังคงดับจิต มันไม่ลดลงเลย
“คะ คุณยายเรียกหนูเหรอคะ”
“ใช่จ๊ะ วันนี้หนูตื่นทันใส่บาตรพระเหรอลูก”
“ใช่ค่ะ” ลิเดียพยักหน้ารับและยิ้มให้ เธอไม่ค่อยได้สุงสิงกับเพื่อนบ้านเท่าไหร่ ส่วนมากคนแถวนี้จะอยู่ใครอยู่มันมากกว่า
“ยายขอเตือนอะไรหนูหน่อยได้ไหมลูก”
“ตะ เตือนเหรอคะ?”
“หนูมีเคราะห์ใหญ่นะลูก ทำบุญเยอะๆ จากร้ายจะได้เบาบางลง”
“มีเคราะห์งั้นเหรอคะ” ลิเดียยิ้มแห้งพร้อมกับกดปลายนิ้วชี้เข้าหาตัว
“ระวังเรื่องคดีความ ระวังความพลัดพราก กรรมเก่าคือสิ่งที่หนูต้องชดใช้ในชาตินี้ อย่าประมาทนะลูก ยายเตือนด้วยความหวังดี”
- Writer
