วิมานอสูร : 04

1571 Words

B1993 CLUB “ทำไมมาโผล่ที่นี่อีกวะ เมียมึงหายไปไหน” บาสจ้องหน้าเพื่อนสนิทเขม็ง พยายามมองหาเงาของลิเดียที่ปกติต้องมาด้วยกันแต่จนแล้วจนรอดกลับมองหาไม่เจอ “อย่าบอกนะว่ามึงทะเลาะกันมา” ยักษ์กอดอกมองและขมวดคิ้วยุ่ง “ทะเลาะกัน? เรื่องอะไรวะ” เจ้าของผับหรูมองเพื่อนทั้งสองคนสลับกันด้วยความไม่เข้าใจ และมีเพียงเสียงถอนลมหายใจของยักษ์และข้อความที่ยักษ์ใช้ตอบคำถามแทนการเอ่ยออกมาตรงๆ “มึงสัญญากับเดียแล้วนี่หว่าว่าจะเลิกแข่งรถแล้วทำไมมึงกลับไปทำอีกวะ” “เอาเถอะน่า เรื่องนี้คุยกันแล้วอย่าพูดถึงมันอีกเลยเถอะ” “แล้วมันใช่เรื่องเหรอวะ ทำให้เขาเสียความรู้สึกแล้วมานั่งกระดกเหล้าแบบนี้นี่นะ” “เดียไปค้างกับฟ้า เขาไม่ยอมกลับกับกู” “มันก็สมควรเป็นแบบนั้นไหมวะ เสือกอยากผิดคำพูดเองไหมอ่ะ” บาสถากถางอย่างไม่ไว้หน้า ไม่เคยลืมว่าครั้งหนึ่งคู่นี้เคยทะเลาะกันเรื่องนี้หนักมาก แล้วแทนที่มันจะจำมันกลับทำซ้ำอีกครั้ง ไอ้เพื่อนเวร “แล้วเป็นไง เสียรถที่มึงรักให้มันง่ายๆ มันทำให้มึงสำนึกได้หรือยัง” “เสียแล้วก็แค่เสียไป กูไม่จำเป็นต้องเสียดาย”พายุยกแก้วเหล้าขึ้นจรดริมฝีปาก ปลายนิ้วมือกดโทรออกหาคนรักซ้ำๆ แต่จนแล้วจนรอดคนทางปลายสายก็ไม่ยอมกดรับ ขอบตาของพายุเริ่มแดงก่ำ เรื่องนี้คงทำให้ลิเดียโกรธเขามากจริงๆ “กูยืมโทรศัพท์มึงหน่อยดิ ใช้เบอร์กูโทรแล้วเดียไม่รับว่ะ” “ไม่อ่ะ มึงสร้างปัญหาขึ้นมาเองมึงก็ต้องเป็นฝ่ายแก้ไหมวะ” บาสไหวไหล่ เขาไม่สนับสนุนให้เพื่อนผิดสัญญาหรือทำอะไรที่ทำให้คนรักไม่โอเคอยู่แล้ว เรื่องนี้ทั้งพายุและยักษ์รู้ดี “กูว่าตอนนี้มึงใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ให้อารมณ์เย็นกว่านี้ทั้งสองคนแล้วค่อยปรับความเข้าใจกัน ขืนดันทุรังที่จะคุยกันตอนนี้กูกลัวว่าพวกมึงจะทะเลาะกันใหญ่โต” ยักษ์ตัดปัญหาในขณะที่ฝ่ามือใหญ่กุมทับโทรศัพท์ที่สั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ซ้ำๆ มันนานเกินไปจนอยากตัดความรำคาญให้มันรู้เรื่องสักที “เดี๋ยวกูมา ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” ยักษ์ไม่ได้รอคำตอบจากใครแล้วเลือกที่จะเดินออกมาจากโซนวีไอพีทันที มือหนาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า และเบอร์โทรที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอในตอนนี้ทำให้ยักษ์นึกถึงใครอีกคนทันที “ฮัลโหล...” (กูอยากได้เบอร์ของพายุอ่ะ) “แทนไท!” ยักษ์ถึงกับละโทรศัพท์ออกจากหูและดูเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอซ้ำอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดมันก็ยังเป็นเบอร์โทรคนของเขาที่อยู่สนามแข่งรถ ตอนแรกก็แอบคิดว่าเจ้าของโทรศัพท์จะโทรมาคุยเรื่องของแทนไท ไม่คิดว่าจะเป็นแทนไทเองที่เป็นฝ่ายคุย “มึงจะคุยอะไรกับเพื่อนกู” (ไม่เห็นต้องเกรี้ยวกราดขนาดนั้นเลย หรือเจ็บแทนเพื่อนที่เห็นเพื่อนแพ้วะ) “มึงบอกมาเลยดีกว่าว่ามึงโทรมาทำไม เล่นลิ้นอยู่ได้มันน่ารำคาญ” (กูอยากได้เบอร์ของไอ้พายุ) “กูไม่ให้!” (กูแค่จะให้โอกาสมันได้แก้มือใหม่ เผื่อว่ามันจะอยากได้ของของมันคืน) “มึงคิดจะทำอะไรของมึงกันแน่ ในเมื่อมึงได้ในสิ่งที่มึงต้องการแล้ว มึงก็ให้ทุกอย่างมันจบดิวะ มึงจะกลับมายุ่งกับเพื่อนกูทำไมอีก” (อย่าคิดแทนเพื่อนดิวะ กูว่ามึงให้โอกาสเพื่อนมึงได้ตัดสินใจเองก่อนดีไหม บางทีมันอาจจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับมึงก็ได้) “ไม่อ่ะ พวกกูไม่จำเป็นต้องคิดหาเหตุผลอื่น เพราะเหตุผลเดียวที่กูไม่อยากให้เพื่อนกูไปยุ่งกับคนอย่างมึงอีกเพราะคนอย่างมึงมันไม่ควรเข้าใกล้แค่นั้นเอง” ยักษ์ตัดจบและตัดสายทิ้งทันที “ไอ้เวรเอ๊ย!” เจ้าของเสียงสบถหยาบพร้อมกับยกมือขึ้นสางเส้นผมของตัวเองลวกๆ เป็นจังหวะเดียวกับฝ่ามือใหญ่ของใครอีกคนที่กระแทกลงบนบ่ากว้างอย่างแรง “ไอ้เหี้ยบาส กูแม่งตกใจหมด” “กูแค่จะเดินตามเพราะความเป็นห่วง มึงบอกจะมาเข้าห้องน้ำแต่เสือกเดินมาคนละฝั่งกับห้องน้ำ ไม่คิดว่าจะมาได้ยินมึงคุยกับไอ้แทนไท” บาสเคาะมวลบุหรี่ออกจากซองประกอบคำพูดอย่างใจเย็น “ช่างแม่งเถอะ อย่าไปใส่ใจไอ้เวรนั่นเลยดีกว่า” “มันโทรหามึงทำไม” “กูบอกแล้วไงว่าอย่าใส่ใจ” “ไม่ใส่ใจไม่ได้โว้ย มึงก็รู้เหมือนที่กูรู้ว่าไอ้เวรนั่นแม่งมันฉลาดแกมโกง กูไม่เชื่อแน่ๆ ว่าชัยชนะแค่นั้นจะทำให้มันยอมจบทุกอย่างจริงๆ” ยักษ์ยกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ไม่ปฏิเสธว่าเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกับบาสเหมือนกัน “กูว่ามันยังมีอะไรบางอย่างของพายุที่ไอ้แทนไทอยากได้” “อย่าบอกนะว่ามึงหมายถึง...” “กูคิดว่าไอ้เวรแทนไทมันอยากได้ลิเดีย!” @คอนโดปลายฟ้า 5PM ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~ “…อย่าบอกนะว่าพายุมา” ปลายฟ้าตั้งคำถามผ่านความเงียบและความมืดเมื่อเสียงสัญญาณหน้าห้องดังขึ้น หลังจากที่แสงไฟจากโทรศัพท์ของลิเดียแจ้งเตือนเพราะมีสายเรียกเข้าเป็นสิบๆ รอบ “ปล่อยเขาเถอะ ถ้าไม่มีคนออกไปเปิดประตูเดี๋ยวก็คงกลับไป” “จะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอเดีย” “ขืนคุยกันตอนนี้ก็คงจะมีแต่ปัญหา ฉันขี้เกียจทะเลาะ” ลิเดียแนบแก้มกับหมอนใบใหญ่ ต่อให้วันนี้จะเหนื่อยแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้อยู่ดี ครืด~ ครืด~ “นั่นไงพอแกไม่รับสายพายุก็จะโทรเข้าเครื่องฉัน” ปลายฟ้าชูโทรศัพท์ของตัวเองที่มีสายเรียกเข้า พอมองหน้าเพื่อนแล้วรู้สึกว่าเพื่อนต้องมาลำบากลิเดียจึงยอมดันตัวลุกจากเตียงแต่โดยดี “ขอโทษที่มารบกวนแกแบบนี้นะฟ้า” “เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า สรุปแกจะออกไปเจอพายุไหม” “อือ เท่าที่ดูแล้วถ้าฉันไม่ยอมออกไปพายุคงไม่ยอมจบเหมือนกัน” “อือ คุยกันดีๆ นะแก อย่าใช้อารมณ์ล่ะ” ลิเดียพยักหน้ารับจากนั้นก็ลุกจากเตียงเงียบๆ ยอมเดินไปเปิดประตูให้คนที่รออยู่แต่โดยดี แกร๊ก~ “เดีย” “ทำไมยังจะมาที่นี่อีกมันดึกแล้วนะ” “ไปผับไอ้บาสมาอ่ะ” พายุมองคนตรงหน้าตาละห้อย เขาแน่ใจว่าลิเดียยังไม่หลับ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รับสายหรือตอบข้อความใดๆ ของเขาเลย แต่เขามั่นใจว่าเธอยังไม่นอน “มาที่นี่ทำไม เมาแล้วทำไมถึงไม่กลับไปนอน” “เพราะรู้ไงว่ากลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี” “…” “ขอกอดทีได้ไหม คืนแรกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย” ลิเดียมองคนตรงหน้านิ่ง ไม่ได้แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมพายุถึงไม่สามารถกลับไปนอนคนเดียวได้ ระหว่างเธอและเขาที่ผ่านมาแทบไม่เคยแยกและห่างกันเลย “ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจ” “มันไม่ใช่เรื่องของความสบายใจหรือไม่สบายใจหรอกพายุ แต่เราแค่กลัวว่าจะเสียนายไปมากกว่า” “…” “อุบัติเหตุบนสนามแข่งเมื่อหลายปีก่อนมันยังทำให้เรากลัวอยู่เลยนะ การที่นายหลับไปตั้งหลายวันครั้งนั้นมันทำให้ฉันกลัวที่จะเสียนายไป กลัวนายหลับไม่ตื่น กลัวทุกอย่าง” พายุพ่นลมอุ่นๆ ผสานกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากปาก หยาดน้ำใสๆ จากตาของลิเดียกระตุ้นก้อนแข็งๆ ให้จุกตันที่ลำคอ “เรารู้ เราคิดน้อยไป เราเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ”พายุสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวเล็กเบื้องหน้า รั้งร่างบอบบางของผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจเข้าสู่อ้อมกอดทันที “เรารักเดียมากนะ และรู้ด้วยว่าเดียเองก็รักเราที่สุดเหมือนกัน” “ถ้ารู้แบบนั้นนายก็ช่วยทำให้เราสบายใจได้ไหม เรื่องอื่นเราไม่ห้าม แต่เราขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว แค่เรื่องนี้นะพายุ” “ตกลงครับ เราจะไม่แข่งรถอีก สัญญาว่าจะไม่ทำให้เดียต้องเสียน้ำตาและคิดมากกับเรื่องนี้อีกเลย” “อือ สัญญาแล้วนะ” น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะขณะที่แขนเรียวตวัดขึ้นเกี่ยวกอดที่ลำคอหนา เช่นเดียวกับพายุที่ยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยเล็ก กดปลายจมูกโด่งคมฝังลงบนผมหอมหนักๆ สูดดมกลิ่นหอมจากกายของคนรักเข้าจนเต็มปอด ไม่ใช่แค่ลิเดียที่จะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ถ้าชีวิตเขาขาดลิเดียไป เขาก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน **********

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more