วิมานอสูร

หมับ~ “ตื่นแล้วครับ” แรงกอดจากทางด้านหลังพร้อมเสียงกระซิบข้างหูส่งผลให้มือบางลวงตาที่กำลังหยิบจานชะงักกึก ลิเดียปรายสายตาเอี้ยวมองด้านหลังตากลมกระแทกกับเสี้ยวใบหน้าคมอย่างจัง จากนั้นก็สบสายตากับนัยน์ตาคมล่อกแล่กของคนมีความผิดทันที “ทั้งที่ตื่นเช้าแต่เหมือนยังงัวเงียอยู่เลยนะพายุ นอนน้อยหรือเปล่า” “เปล่า” “แล้วทำไมต้องหลบตา แลดูรีบตื่นด้วยนะ” “เมียหาย” พายุออดอ้อนคนตัวเล็กพร้อมทั้งกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ไม่ลืมที่จะฝังปลายจมูกโด่งคมลงบนแก้มเนียน สัมผัสกลิ่นหอมคุ้นเคยจากตัวของแฟนสาวหนักๆ เรื่องคลั่งรักพายุไม่เถียง เขาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร “เมื่อคืนหายไปไหนมา” ลิเดียเปิดปากถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่อยากจะคุยว่าเซนต์ของผู้หญิงมันแรงเสมอ ทั้งที่เข้านอนพร้อมกัน เขาหลับก่อนเธอก็จริง แต่เมื่อไหร่ที่บนเตียงขนาดคิงไซส์มีเธอหลับนอนอยู่แค่คนเดียว คนที่มีนิสัยห่วงใยคนรอบข้างอย่างสม่ำเสมอก็มักรู้สึกตัว “พอดีว่าเมื่อคืนไอ้บาสมันโทรตามอ่ะ ที่ผับมีปัญหานิดหน่อย เห็นเดียหลับเราเลยไม่ปลุก แต่เรารีบไปรีบกลับเลยนะ” “ที่ผับมีปัญหาแต่พี่บาสโทรหาคนใจร้อนแบบนายไปช่วยเคลียร์นี่นะ?” ลิเดียกระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าจะบอกว่ารู้ทันทุกเรื่องก็คงไม่ผิดอะไร “โทรหาไอ้บาสให้ก็ได้” “ไม่ต้องหรอก พอดีเมื่อเช้ามีคนส่งรูปนี้มาให้ดู” ลิเดียยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูให้แฟนหนุ่มที่ดันตัวเข้ามาประชิดมากขึ้น เป็นสัญญาณที่ทำให้รู้ว่าคนอย่างพายุเริ่มรู้ตัวว่าอาจจะแถต่อไปไม่ไหว “ใครแอบถ่ายวะ” คนถูกแอบถ่ายทำหน้ายุ่ง มือหนาสางเส้นผมของตัวเองลวกๆ แต่ในยามที่มองสบตากับคนตัวเล็ก ใบหน้าที่ตึงอ่อนลงทันที “ไปแป๊บเดียวเองนะเดีย แค่ไปทำธุระ พายุที่รักของเดียไม่มองผู้หญิงอื่นที่พยายามจะเข้ามาวอแวเลยนะ” “หึ!” ลิเดียหมุนตัวกลับ ถึงอย่างนั้นเอวคอดกิ่วก็ถูกรวบเข้าไปกอดทันที “เดียครับ ขอโทษนะ” “ทำไมชอบทำแบบนั้น ทำไมถึงชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” “เงินเดิมพันมันสูงอ่ะ แต่เราชนะพวกมันมาได้นะ” พายุรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขายาวที่ใส่นอน อวดสลิปโอนเงินจำนวนแปดหลักที่ถูกโอนตั้งแต่ตอนตีสองอวดคนตรงหน้า “เงินเดิมพันเป็นล้าน พวกนั้นมันดีแค่รวยแต่ทำปากเก่งท้าทายไปงั้นเอง หึ!” พายุแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงการแข่งขันบนสนามเมื่อคืน เขาถูกท้าทายจากเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปเติบโตหลังจากที่เรียนจบ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี มาเจอกันอีกรอบตอนที่ไอ้เวรนั่นมาเป็นลูกค้าของเขา การซื้อขายรถยนต์นำเข้าที่เหมือนจะราบรื่น ที่ผ่านมามันก็ราบรื่นมาโดยตลอด สุดท้ายมีจุดด่างเล็กๆ เพียงแค่ไอ้เวรนั้นรีวิวว่ารถที่ซื้อจากเขาไปมันห่วยแตก รู้ทั้งรู้ว่ามันแค่อ้อนตีน! “ยังติดต่อกับแทนไทอยู่งั้นเหรอ” “ไม่ใช่ไม่รู้นะว่าไอ้เวรนั่นพยายามมาวุ่นวายกับเดีย” “พายุ...” “ไม่รู้ล่ะ ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเห็นกับตา เราจะเอาเลือดปากมันออก เกลียดฉิบหายพวกวอแวกับเมียชาวบ้าน” “อย่าบอกนะว่าที่เมื่อคืนแอบหนีไปแข่งรถมา ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เงินเดิมพัน” พายุเบือนหน้าหนี เมียเขาถูกไอ้เวรนั่นตามจีบ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าลิเดียไม่มีทางเล่นด้วย และไม่มีทางปันใจแต่ของใครใครก็หวงไหมวะ “พายุ” “เราเชื่อใจเดียนะ แต่เราไม่เชื่อใจมัน ไม่เชื่อใจใครหน้าไหนทั้งนั้น มันอยากเข้ามาวุ่นวายเอง” “แบล็กหลังของแทนไทไม่ธรรมดา เราไม่อยากให้เข้าไปยุ่ง” “ใครกลัวมันกันวะ ต่อให้มันจะมีเงิน มันก็ไม่ได้แปลว่ามันจะมีอยู่แค่ฝ่ายเดียว” พายุสบประมาณอย่างไม่หวั่นเกรง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปประชิดคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กดปลายจมูกและปากลงบนพวงแก้มหนักๆ ปล่อยผ่านเรื่องที่กำลังทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ “ไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน เดี๋ยววันนี้เราพาเดียไปเปิดหูเปิดตานอกบ้านนะ เดียอยากได้อะไรเราเปย์ให้ไม่อั้น อยากกินอะไรเราตามใจทุกอย่างเลย” พายุยิ้มอบอุ่นให้กับคนตรงหน้า หกปีที่คบกันมา คนอย่างพายุไม่เคยมองใครและไม่เคยปันใจให้ผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงที่ชื่อลิเดีย! DC MALL 2PM PHAYU อัปโหลดรูปภาพ เมีย @LYDIA @kaekai หวานมากกก @Da_ อิจฉาตาร้อนมาก @bas1993 อวดเมียเก่งจริงนะมึง ...@PHAYU ตอบกลับ @bas1993 คนมันรักเมีย! ลิเดียยิ้มกับโทรศัพท์ขณะมองโพสต์ของพายุที่แท็กเธอและกดอ่านคอมเมนต์ไปเรื่อยๆ หลายคนรู้ดีว่าเธอกับพายุคบกันมาหลายปีแล้ว มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีมาโดยตลอด คบกัน รักกัน ห่วงใยกัน ชีวิตมันราบรื่นจนคนที่ในชีวิตนี้ไม่มีใครเลยอย่างเธอมีความสุขไม่แพ้การมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ “เดีย” เสียงเรียกกระตุ้นให้คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์ “ว่า?” “เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงเหม่อไป” “คิดอะไรเพลินๆ น่ะ ลูกค้าว่าไงบ้าง” พายุหย่อนตัวลงนั่งตำแหน่งเดิมพร้อมกับวางโทรศัพท์ “ลูกค้าอยากเช็คเอกสาร และอยากลองรถด้วยตัวเองน่ะ ถ้าถูกใจก็คงปิดจบเลย” “จะกลับเลยไหมล่ะ ลูกค้าพร้อมตอนไหนเดี๋ยวเราเช็กเอกสารให้อีกที” “เย็นๆ แหละ เดี๋ยวพาเมียช็อปก่อนค่อยกลับไปนอนพัก เย็นๆ ลูกค้าถึงจะเข้ามา เป็นไง อาหารร้านนี้รสชาติผ่านไหม” “อร่อยดี” ลิเดียยิ้มให้คนตรงหน้า ไม่ปฏิเสธว่าพายุดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด พายุอย่างเขาเป็นผู้ชายที่ชอบความเร็ว ความแรง ไม่แปลกที่หลังเรียนจบจะพุ่งเป้าไปที่วงการรถ การซื้อขายเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ สร้างกำไรที่ดี ซ้ำยังเป็นสิ่งที่รัก พายุเติบโตได้อย่างรวดเร็ว คนในวงการเดียวกันรู้จักเขา การหาเงินเข้ากระเป๋าไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด นับตั้งแต่คบกัน พายุก็ดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด ดูแลทุกเรื่อง ให้ความใส่ใจกับทุกอย่าง พายุเป็นมากกว่าแฟน เขาไม่ต่างจากคนเพียงคนเดียวที่ลิเดียเรียกว่าครอบครัว @Tanthai_ หึ! ลิเดียชะงักกับคอมเมนต์ล่าสุด เป็นจังหวะเดียวกับเสียงโทรศัพท์ของพายุที่มีสายเรียกเข้ามา ครืด~ ครืด~ “ไอ้บาสน่ะ ไม่รู้ว่าโทรมามีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า บางทีอาจจะเป็นเรื่องงาน เดียทานต่อเลยนะ” “ได้สิ” ลิเดียยิ้มให้คนที่ดันตัวลุก บาสคือรุ่นพี่ที่เธอรู้จักตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เขาคือคนที่ไว้ใจได้ เขาเป็นเพื่อนกับพายุและที่เธอเรียกบาสว่าพี่เพราะความจริงแล้วพายุอายุมากกว่าเธอหนึ่งปี แต่เป็นความสนิทสนมและการตามจีบที่ทั้งเล่นและจริงจังในเวลาเดียวกันทำให้เธอแทนตัวเขาด้วยชื่อ ไม่มีคำว่าพี่นำหน้า เพราะเจ้าตัวเคยบอกว่าแค่เสียงเธอเอ่ยชื่อเขาเท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว “ว่าไงมึง” (เมียมึงอยู่ด้วยไหมวะ พอดีกูมีธุระจะคุย) พายุนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อคนในสายไม่ใช่คนที่คิด ไม่ใช่บาส แต่เป็นยักษ์ เพื่อนอีกคนในกลุ่มแทน “เออ ตอนนี้เดียไม่ได้อยู่ตรงนี้ มึงมีอะไรหรือเปล่า” (ไอ้แทนไทไม่จบว่ะ มันหอบเงินมาท้าทายมึงอีกรอบ มึงเอาไงวะให้กูปฏิเสธมันเลยไหม) “หอบเงินมาท้าทายกูอีกรอบ มันว่างขนาดนั้นหรือไงวะ” (กูว่าไอ้นี่ติดนิสัยอวดรวยว่ะ กูกะว่าจะดวลกับมันให้หายคันสักหน่อย แต่มันดันไม่ยอม ถ้าต้องแข่งมันจะแข่งแค่กับมึง) “งั้นเหรอ” พายุแสยะยิ้มที่มุมปาก แทนไทไม่ได้เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวเลยสักนิดสำหรับการแข่งขันบนสนาม หากมีเวลาเขาเองก็อยากตอบสนองไอ้เวรนั่นให้หายสะใจเหมือนกัน “มึงนัดมันได้เลยยักษ์ คืนนี้เวลาเดิม” (แน่ใจนะว่ามึงจะไม่มีปัญหากับเมีย) แว๊บหนึ่งที่พายุหันกลับไปมองที่ลิเดีย เพียงแค่มองเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงเดียวที่รัก นัยน์ตาคมอ่อนลงทันที “เออ ไว้กูเคลียร์กับเมียกูเอง” ***************