วิมานอสูร : 08
1215 Words
ช่วงสายของวันที่พายุรักษาสัญญาด้วยการพาคนรักมาที่บ้านของป้า ซึ่งป้าเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลือของพายุเช่นกัน
พ่อกับแม่ของเขาเสียตั้งแต่ตอนที่เรียนมัธยมปลาย ยังโชคดีที่หลังพ่อแม่เสียพวกท่านยังเหลือเงินก้อนไว้ให้ตั้งหลัก แม้จะเป็นตัวเลขกลมๆ ที่อาจจะไม่เยอะมากของใครหลายๆ คน แต่พายุกลับใช้เงินก้อนนั้นทำเงินต่อด้วยการเป็นพ่อค้าขายรถมือสอง ซื้อมาขายไป รายได้ที่ได้จากงานทำให้เขามีมากกว่าเก่า หากจะมองว่าประสบความสำเร็จจนตั้งหลักได้เลยก็คงไม่แปลกอะไร
“เดีย กลัวเหรอ” พายุกุมมือที่เย็นเฉียบพร้อมกับเอ่ยถามอย่างห่วงใย นิ้วยาวเหยียดเลื่อนไปเกี่ยวเส้นผมไปทัดไว้ที่ใบหูเล็ก เห็นชัดว่าบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาหลุดความกังวลบางอย่างออกมา
“ตื่นเต้นนิดหน่อยอ่ะ”
“ไม่ต้องกลัว เราแค่พาเดียมารู้จักป้า ให้ป้ารู้จักกับเดียก็แค่นั้น”
“อือ เราคิดเยอะไปเอง”
“เข้าบ้านกันนะครับ” ลิเดียพยักหน้าแทนคำตอบ และในจังหวะที่พายุใช้มืออีกข้างกุมทับมือบางอีกที ลิเดียจึงระบายรอยยิ้มให้หลุดออกมา มันอบอุ่นหัวใจขึ้นเยอะเลย
@ภายในตัวบ้าน
“พายุ”
“สวัสดีครับป้า” พรรษารับไหว้เมื่อเห็นหลานชายเพียงคนเดียวโผล่เข้ามาโดยไม่ได้นัดหมาย และเผลอชะงักไปในตอนที่ผู้หญิงข้างกายของพายุโผล่ออกมา
“สวัสดีค่ะ”
“เอ๊ะ!”
“ลิเดียครับป้า แฟนผมเอง”
“แฟน คนที่หลานเคยคบอ่ะนะ?”
“คบนานแล้วครับ เดียครับ นั่นป้าพรรษา พี่สาวของพ่อเรา” ลิเดียพยายามยิ้มกลับอย่างเป็นมิตร ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าป้าของพายุดุแค่ไหน ครั้งหนึ่งพายุเคยบอกกับป้าแล้วว่ามีแฟน แต่ป้าของพายุกลับไม่อยากให้หลานชายของตัวเองจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมากเกินไป พยายามจะคิดในแง่ดี มันก็อาจจะเป็นไปได้ว่าตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนกันอยู่
“คิดยังไงถึงกลับบ้าน เข้าไปนั่งด้านในก่อนสิ”พายุกุมมือเล็กไม่ห่าง และเลือกที่จะพาเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
“นานเลยนะที่เราไม่มาเยี่ยมป้า การงานพักนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ ดูผอมไปไหม”
“ไม่ผอมหรอกครับ เดียทำอาหารอร่อย ผมเจริญอาหารจะตาย งานราบรื่นดีครับป้า รถหาง่าย ขายก็ง่ายเหมือนกัน”
“แล้วแฟนเราทำงานอะไร หน้าสวยตัวขาวขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าอยู่เฉยๆ ให้เราเลี้ยงดู” ลิเดียชะงักกึก คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดที่โคตรจะตรงไปตรงมา
“พี่พายุ!”
“ยัยพิณ”พายุยิ้มให้คนมาใหม่น้อยๆ แต่แว๊บเดียวสายตาก็วกกลับมามองคนที่คนรักอย่างห่วงใย
“พี่พายุมานานแล้วเหรอคะ แม่ไม่เรียกพิณเลยอ่ะ”
“เงียบน่าเพลงพิณ ไม่เห็นเหรอว่าผู้ใหญ่เขากำลังคุยกัน” เพลงพิณ ลูกสาวคนเดียวของพรรษามองพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องก่อนจะหันมองลิเดีย
“พี่เดีย มาด้วยเหรอคะ”
“จ๊ะ”
“ว่ายังไงล่ะ สรุปแฟนหลานทำงานอะไร หน้าสวยตัวขาวมือบางเหมือนคนไม่ได้ทำงานทำการอะไรเลย”
“ทำไมป้าพูดแบบนั้นล่ะครับ”
“จริงของแม่ค่ะ พิณไม่เห็นว่าพี่เดียจะทำงานอะไรเลย เห็นชอบโพสต์ลงเฟซบุ๊กไปโน่นไปนี่ นั่งรถไปกับพี่พายุตลอด งานการคงไม่ได้ทำ”
“หยุดนะยัยพิณ อย่ามาเสียมารยาทกับเมียพี่!” เพลงพิณหน้าเสียเมื่อถูกต่อว่า ลิเดียเองก็แทบวางสีหน้าไม่ถูกเหมือนกัน
“เดียก็ทำงานกับผมนี่แหละครับ ผมซื้อขายรถก็จริง แต่ผมเก่งแค่เช็กรถและดูรถ เดียช่วยเรื่องเอกสารทุกอย่าง และเดียก็ดูแลผมตลอด ถ้าไม่มีเดียผมก็ไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้เหมือนกัน”
“หลงเมียเกินไปหรือเปล่าพายุ”
“ใช้คำว่ารักดีกว่าครับ ผมรักของผม คนอยู่ด้วยกันผมว่าผมรู้ว่าเมียผมเป็นคนยังไง”
“ผู้หญิงอ่ะนะ ถ้าเรามีเงินมันอยู่กับเราได้อยู่แล้ว ลองไม่มีเงินดูสิ อยากรู้นักว่าคนไม่มีงานมีการทำจะยังเลือกแกอยู่ไหม”
“ผมแค่จะมาบอกป้าว่าผมจะแต่งงาน ผมพาเมียผมมาให้ป้ารู้จักนะครับ ไม่ได้พามาเพื่อให้ได้ยินคำพูดน่าเกลียดแบบนี้”
“เสียมารยาทน่าพายุ เกรงใจป้าบ้าง อย่างน้อยๆ ตอนพ่อกับแม่แกตายก็ป้านี่แหละที่ดูแลแก ดูแลมาเป็นอย่างดี” ลิเดียใช้ปลายนิ้วลูบมือของพายุเบาๆ เป็นเชิงบอกให้ใจเย็นๆ เห็นแบบนั้นพายุจึงยอมสงบแต่โดยดี
“ผมจะแต่งงานนะครับ”
“เมื่อไหร่”
“เร็วๆ นี้ครับ เงินสินสอดผมมีอยู่แล้ว ส่วนการเตรียมงานเดี๋ยวผมจ้างมืออาชีพดูแลเรื่องพวกนี้ให้เลย”
“ฟุ่มเฟือยเกินไปหรือเปล่าพายุ แกเคยบอกว่าพ่อแม่แฟนแกต่างก็แยกย้ายทางใครทางมันไปแล้ว จะจัดงานแต่งทำไมให้มันใหญ่โต สิ้นเปลือง”
“เงินผมนะครับป้า เงินผมทั้งหมดเลย”
“แล้วสินสอดล่ะคะ ในเมื่อไม่มีญาติผู้ใหญ่ค่าสินสอดก็ต้องจ่ายเหรอ” เพลงพิณมองลิเดียอย่างไม่ชอบหน้า เมื่อก่อนตอนที่พายุไม่มีแฟน น้องขออะไรก็ได้ทุกอย่าง แต่พอมีเมียทุกอย่างมันไม่ง่ายเลย ยิ่งเห็นผู้เป็นพี่ชายซื้อนั่นซื้อนี่ให้ผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่ เห็นพาไปเที่ยวในที่ที่เธออยากไป ความอิจฉามันก็ยิ่งทำงานหนักไปมากกว่าเดิม
“บอกว่าเงินพี่ไงพิณ เดียเป็นเมียพี่ พี่ให้เขาได้หมดแหละ ให้ได้ทุกบาททุกสตางค์”
“หลงเมีย ระวังเถอะ แกจะหมดตัวเพราะเมีย”
“กลับกันเถอะเดีย เราแค่มาบอกว่าจะแต่งงาน ไม่ได้อยากมาฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากใคร” พายุดึงมือบางขึ้นจากโซฟาที่นั่ง และการที่พายุเลือกอย่างชัดเจนว่าแคร์ความรู้สึกของใครมากกว่ากันยิ่งทำให้พรรษาและเพลงพิณไม่ชอบใจ
“พิณไม่ชอบยัยคนนี้เลยค่ะแม่ นางดูปอกลอกพี่พายุหนักมาก ดูอย่างเสื้อผ้ากระเป๋าที่ยัยนั่นใช้สิคะ แบรนด์เนมทั้งตัว”
“พายุหลงผู้หญิงเกินไป คงเพราะแบบนี้ถึงเลือกย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแทนที่จะอยู่ด้วยกัน”
“แล้วเราจะเอายังไงดีคะ แม่จะยอมให้พี่พายุแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ”
“ไม่มีทาง ผู้หญิงคนไหนที่ทำให้พายุกร้าวร้าวและไม่เชื่อฟังแม่ แม่จะทำให้มันอยู่ไม่ได้”
“ดีค่ะ พิณเชียร์แม่สุดใจ”
“ว่าแต่แกเถอะ รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงของพี่ชายแกบ้าง บอกมาให้หมดเลยนะแม่อยากฟัง”
“จัดให้ค่ะแม่ พิณจะเล่าให้หมดเปลือกเลย”
********************
เกลียดเพราะความอิจฉา เธอไม่น่าคบเลยนะเพลงพิณ ?
- Writer
