วิมานอสูร : 09
1488 Words
เสียงรองเท้าสลิปเปอร์ลากมาหยุดที่ข้างโซฟาภายในห้องโถงชั้นล่างก่อนที่เจ้าของรองเท้าจะหย่อนตัวลงนั่งบนพื้นที่ว่างตามด้วยการเอนตัวลงนอนตามความยาวของโซฟา ทิ้งศีรษะลงบนตักนุ่มๆ ที่เขาหวงแหน
“ขอโทษนะเดีย ขอโทษที่ป้ากับน้องของเราโคตรไร้มารยาทเลย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิพายุ เขาเป็นผู้ใหญ่ ถ้าเขาได้ยินเราพูดแบบนั้นเขาจะน้อยใจเอานะ”
“ก็แล้วมันสมควรไหมล่ะ เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาต่างหากที่ควรรู้ว่าอะไรควรพูดและอะไรไม่ควรพูด เราโคตรไม่ชอบอะไรแบบนั้นเลย”
“ใจเย็นๆ เราไม่เป็นอะไร”
“ถึงยังไงเราก็ควรขอโทษอยู่ดี รู้แบบนี้เราไม่น่าพาเดียไปเลย”
“แล้วจะเอายังไงต่อไปอ่ะ”
“สนอะไรอ่ะ เราตั้งใจจะแต่งงานอยู่แล้ว ต่อให้เขาจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยเราก็จะแต่งงานกับเดียอยู่ดี” พายุคว้ามือขาวผ่องมากุมเอาไว้หลวมๆ จากนั้นก็กดปลายจมูกและปากฝังลงไปบนนั้น สัมผัสกับกลิ่นหอมจางๆ ที่เขาได้กลิ่นทุกวัน
“เดียอย่าเก็บเอาคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจเลยนะ เขาไม่รู้หรอกว่าเราสู้ด้วยกันมาขนาดไหน เขาไม่รู้อะไรเลยแต่อยากปากดี”
“โอเค เราไม่คิดอะไรอยู่แล้ว เราสนแค่พายุคนเดียวเหมือนกัน”
“จริงนะ” พายุเงยหน้าขึ้นมองสบตากับคนรัก เขารู้สึกแย่มากตอนที่ป้าของเขากำลังล้ำเส้นคนของเขาด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าฟัง ทั้งที่คนพวกนั้นรู้อยู่แล้วว่าถ้าเขาได้เลือก นั่นแปลว่าจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้น ไม่มีทาง
“จริงอยู่แล้ว” ลิเดียกดปลายนิ้วลงบนจมูกโด่งคมและขยี้ไปมาอย่างมันเขี้ยว สำหรับลิเดียต่อให้บางคำพูดจะทำร้ายจิตใจแค่ไหน เธอก็ยังยืนยันว่าจะไม่ไปไหน ตราบใดที่พายุยังรักและเลือกเธอ เธอพร้อมจะพยายามเพื่อเขาที่สุดเหมือนกัน
“สัญญากันนะ”
“สัญญาว่า?”
“สัญญาว่าเดียจะไม่ทิ้งเราไปไหน เราขอแค่ความรักกับความซื่อสัตย์ เราขอแค่นั้น ไม่ว่าเดียจะเป็นยังไงเรารักของเราอยู่ดี”
“อือ นี่ก็คิดว่ารักใครนอกจากพายุไม่ได้แล้วเหมือนกัน”
“จริงดิ”
“อือ เราอยู่ด้วยกัน ผ่านปัญหา ผ่านความสุขมาด้วยกัน พายุเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตเราไปแล้ว”
“สำคัญเหมือนกันนะเนี่ย วันนี้เมียพูดจาน่ารักว่ะ”
“อย่ามามองกันด้วยสายตาหื่นๆ แบบนั้นนะ”
“ไม่นะ พายุไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย”
“ไม่ต้องมาขยิบตา”
“เปล่าขยิบตา”
“เอามือออกจากขา”
“พายุแค่จับ”
“แบบนั้นไม่เรียกว่าแค่จับ”
“เดียขนลุก แปลว่ากำลังรู้สึกแบบเดียวกันใช่ไหมครับ”
“พายุ คนหื่น”
“แค่กับเดียแหละ แค่เดียคนเดียว”
“สาบาน”
“ครับเมีย สาบาน!”
“สาบานว่าหมกมุ่นตลอด ไว้ใจไม่เคยได้”
“ก็เมียสวยใครจะไปอดใจไหว”
“พายุ”
“รู้ครับว่าเดียกลัวใจอ่อน ยอมๆ ไปเถอะ ถือว่าเห็นใจกันนะครับ”
“นายนี่มัน…”
“รักนะครับ รักเดียที่สุดในโลกเลย”
4PM
B1993 CLUB
บรื้นนน~
เสียงรถสปอร์ตคันหรูเลื่อนเข้ามาจอดที่คลับของบาสก่อนที่ร่างสูงโปร่งดูดีจะก้าวขาลงจากรถในฝั่งทางด้านของคนขับ สายตาหลายต่อหลายคู่มองมาที่พายุด้วยความสนใจ แต่พอเห็นว่าหนุ่มหล่อที่ใครหลายๆ คนหมายปองถูกสาวก้าวขาลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาประกบ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางพลอยหลุดความเซ็งออกมาพร้อมๆ กัน
“มาผิดวันไหมเนี่ย หรือเราควรนอนดูซีรี่ย์รอที่บ้าน”
“ไม่หึงสิครับ” พายุระบายรอยยิ้มกว้าง เมียรักเมียหวง ใครจะไม่ดีใจกัน
“ไม่ชอบแบบนี้”
“แบบไหน”
“แบบที่มีคนพยายามทอดสะพานให้นายไง”
“เดียก็รู้ว่าพายุไม่เคยสนใจ”
“มันก็ไม่แน่หรอก คนนี้อาจจะไม่ถูกตา มันก็อาจจะมีสักคนที่ถูกใจ”
“เดีย เดียคิดว่าอย่างมันจะหาใครมาแทนที่เดียได้ เอาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดผับพี่ไหม เดียจะได้รู้ไงว่ามันไม่มองใครเลย” บาสสมทบได้ทันเวลาเป๊ะๆ และมันก็ทำให้คนตัวเล็กยิ้มได้เช่นกัน
“จริงเหรอคะพี่บาส”
“ที่สุดครับ อย่าห่วงเลย ถ้ามันอยู่ที่นี่ พี่จะทำหน้าที่เก็บกวาดพวกที่จะมาเกาะแกะออกจากมันให้เอง”
“พี่บาสน่ารัก ขอบคุณค่ะ”
“แต่จะว่าไปแล้ว เดียมาเฝ้ามันเองก็ดีเหมือนกันนะ พี่อยากเห็นหน้า เห็นของสวยๆ งามๆ แล้วชื่นตาชื่นใจ”
“ชื่นตาชื่นใจกับตีนกูไหม ไอ้เวรนี่ วอแวกับเมียกูแบบไม่กลัวโดนตีนกูเลยนะมึง”
“ปากร้าย มีกำลังใจชั้นดีมึงก็แบ่งเพื่อนอย่างกูบ้าง”
“นี่แม่ของลูกกูครับ ใครเกาะแกะมีโดนอ่ะบอกเลย” ลิเดียหลุดขำและมองสองหนุ่มหล่อสลับกัน
บาสยกยิ้มยียวนกวนประสาท ส่วนคนที่ขี้หวงหนักมากก็ถือวิสาสะกอดเมียโชว์เพื่อนซะเลย
วันนี้ก็ยังเป็นเหมือนทุกๆ วัน ทุกครั้งที่นัดรวมตัวก็มักจะมีเฉพาะสามหนุ่มเพื่อนรักเท่านั้น
พายุมักพาลิเดียมาด้วยตลอด แค่มาดื่มมาฟังเพลง พักผ่อนสมอง เมาแล้วก็กลับ และทุกครั้งที่คนใจร้อนแบบพายุตั้งท่าจะมีปัญหากับใครก็ตามที่พยายามล้ำเส้นและทำให้ไม่พอใจ บาสจะเป็นคนทำหน้าที่ห้ามทัพและสงบศึกทุกครั้ง
เพราะงานที่ต้องดูแล ด้วยความที่เป็นเสาหลักของบ้าน บาสใช้เหตุผลกับทุกเรื่องเสมอ ฝึกฝนตัวเองตลอดจนกลายเป็นคนที่ใจเย็นและมีเหตุผลที่สุด
ส่วนยักษ์เป็นคนที่กว้างขวาง ค่อนข้างรู้จักผู้คนมากในระดับหนึ่ง ยักษ์เก่งเรื่องเจรจา เวลาเพื่อนมีปัญหาและต้องการความช่วยเหลือเขายืนหนึ่งเรื่องนี้เช่นกัน
“ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ”
“เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร นั่งกับพวกพี่ๆ เถอะ ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวกลับมา”
“เค มีไรก็โทรมานะ เวลาเข้าห้องน้ำระวังตัวด้วย”
“อือ” ลิเดียดึงสายกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่าก่อนจะลุกออกมาจากที่นั่งและตรงไปยังห้องน้ำ
“พี่เดีย” ระหว่างมีเสียงเรียกที่คุ้นหู พอหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของพายุ
“พิณ”
“มากับพี่พายุเหรอคะ” เพลงพิณเดินนวยนาดเข้ามาหา มุมปากบิดยิ้มให้คนตรงหน้า แลดูพยายามจนความเป็นธรรมชาติหายไป
“อือ พายุอยู่ด้านในกับเพื่อนเขาอ่ะ”
“ค่ะ พี่พายุคงเครียด พี่เดียดูแลพี่ชายหนูด้วยนะ”
“เครียดเรื่องอะไรเหรอ?”
“อ้าวนี่พี่พายุไม่ได้บอกพี่เดียหรอกเหรอ”
“พิณอยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะ พอดีว่าพี่จะไปเข้าห้องน้ำอ่ะ”
“ถ้าพิณพูด บางทีมันอาจจะทำให้พี่เดียไม่สบายใจก็ได้นะ”
“ไม่พูดก็ได้นะ ถ้าพิณไม่อยากพูดพี่ก็ไม่บังคับอะไร งั้นพี่ขอตัว…”
“แม่พิณไม่โอเคนะเรื่องที่พี่พายุจะแต่งงานกับพี่อ่ะ” ลิเดียที่กำลังจะหมุนตัวกลับชะงักกึก
“ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรนะคะ แต่ถ้าพี่พายุแต่งงานมันก็มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง”
“เรื่องเงินงั้นเหรอ? พี่ต้องแคร์ไหมอ่ะในเมื่อพายุรู้อยู่แล้วว่าพี่เป็นคนยังไง ถ้าเขาไม่โอเคแบบที่พิณกับแม่ของพิณรู้สึก พี่กับพายุคงเลิกกันนานแล้ว”
“พิณเข้าใจค่ะ แม่พิณก็ห่วงตามประสาคนแก่ที่ห่วงลูกหลาน อีกอย่างพ่อแม่ของพี่พายุเองก็ฝากฝังไว้”
“ฝากฝัง?”
“อือ มันมีเงื่อนไขของผู้ใหญ่อ่ะ เมื่อไหร่ที่พี่พายุแต่งงานและจดทะเบียนสมรส มันมีเงินก้อนหนึ่งที่ต้องรอจ่ายตามพินัยกรรมที่พ่อแม่ของพี่พายุทำไว้” ลิเดียพยายามคิดตาม แน่นอนว่าเรื่องนี้พายุไม่เคยเล่าให้เธอฟัง
“พ่อแม่เขาก็ห่วงลูกเขานั่นแหละ พี่คงรู้อยู่แล้วว่าหลังจากที่พ่อแม่ของพี่พายุเสีย เขามีเงินให้ลูกก้อนใหญ่ แต่เงินมันไม่ได้มีแค่นี้ไง มันมีอีกก้อนที่รอถึงมือพี่พายุเมื่อพี่พายุแต่งงาน”
“พิณเอาเรื่องนี้มาบอกพี่ทำไม”
“ที่จริงแม่พิณเขาไม่ได้เกลียดอะไรพี่หรอก เขาแค่กลัวว่าพี่จะไม่จริงจังกับหลานชายเขาก็แค่นั้นเอง”
**************
- Writer
