วิมานอสูร : 07
1175 Words
“ติดขัดตรงไหนไหมคะ”
“เหลือลองขับน่ะครับ ภายนอกโอเคนะครับ รายละเอียดผมก็คุยกับแฟนน้องคร่าวๆ แล้ว เหลือลองขับอย่างเดียว” เบสท์ตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม
“ลองขับได้นะคะพี่ ตามสบายเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปด้วยกันไหมครับ เผื่อมันติดขัดตรงไหนคนขายจะได้แนะนำ”
“ได้เลยค่ะ”
“งั้นน้องนั่งหน้าเลยนะครับ” เบสท์จัดแจงและเลือกที่จะส่งต่อหน้าที่คนขับให้รุ่นพี่สุดหล่อของเขาแทน
“แฟนชาวบ้าน อย่าไปหวั่นไหว อย่าปล่อยให้ใจสั่นนะพี่ฮิว” หนุ่มหล่อขี้เล่นกระซิบกระซาบ และเสียงตอบกลับก็ดังขึ้นทันทีเช่นกัน
“วุ่นวาย!”
รถยนต์คันหรูที่ถูกลงขายไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ถูกติดจองนัดดูคิวแรกเคลื่อนออกมาจากหน้าบ้านของคนขายอย่างเชื่องช้า ลิเดียนั่งประจำตำแหน่งข้างคนขับ ในขณะที่คนขับคือฮิวโก้ ส่วนด้านหลังคือเบสท์
ลิเดียล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและส่งข้อความหาคนรัก บอกรายละเอียดว่าตอนนี้ลูกค้าที่นัดไว้มาดูรถแล้วและกำลังลองรถอยู่ คุยกันไม่กี่ประโยค พายุปิดท้ายด้วยคำว่าคิดถึงเธอมาก พลอยทำให้คนที่ถูกคิดถึงอมยิ้มอย่างชอบใจ
เอี๊ยดดดด!
“ว๊ายย!” เสียงเบรคกระทันหันส่งผลให้คนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อุทานออกมาอย่างตกใจ ส่วนคนที่จงใจเหยียบเบรคทั้งที่ไม่มีอะไรตัดหน้าก็เลือกที่จะเฉยและหันหน้าไปคุยกับลูกน้องของเขาแทน
“มึงจะซื้อเบียร์ไม่ใช่หรือไง ลงไปซื้อสิ”
“อ้อ ครับๆ” เบสท์ยกยิ้มที่มุมปาก หมั่นไส้ไอ้คนหน้าหล่อแต่ขี้เก๊กเวลาอยู่กับสาวชะมัด
“เป็นแม่ค้าขายรถ ชำนาญเรื่องรถ ไม่รู้เหรอว่าเวลานั่งรถต้องคาดเข็มขัด” จบคำนั้นฮิวโก้ก็ขยับตัวเข้าไปประชิด ถือวิสาสะยื่นแขนออกไปดึงเข็มขัดนิรภัยของอีกฝ่ายแล้วคาดให้เธอด้วยตัวเอง
ลิเดียตัวแข็งทื่อ แทบวางสีหน้าไม่ถูกเมื่อใบหน้าคมคายไม่ยอมขยับออก ซ้ำยังหันมามองหน้าเธอในระยะประชิด
“นะ หนูทำเองได้ หนูคิดว่าพี่จะไปไม่ไกลไง”
“กลัว?”
“เปล่า”
“รถราคาไม่ใช่พันสองพัน ขอลองขับก่อนละกัน” ฮิวโก้ดันตัวกลับก่อนจะเลื่อนรถออกมาจากตรงนั้นทันที
“ดะ เดี๋ยวค่ะ แล้วเพื่อนพี่…”
“ปล่อยมันเถอะ มันแค่อยากซดเบียร์เย็นๆ”
ลิเดียกัดปากตัวเองแน่น ในมือยังถือโทรศัพท์ค้างเพราะเพิ่งคุยกับพายุเสร็จ ครั้นจะคุยต่อแก้เก้อตอนนี้สมองกลับตื้อ ไม่รู้ว่าควรส่งข้อความไหนไปดี
ไหนจะกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายที่กำลังรบกวนเธออย่างตอนนี้อีก มันไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะรู้สึกแปลกๆ อย่างตอนนี้ ตอนที่สบตากับฮิวโก้แล้วเธอรู้สึกแปลก มันวางตัวไม่ถูก คนเคยรู้จักกันแท้ๆ แค่ไม่คิดเลยว่าจะประหม่าได้ถึงขนาดนี้
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ตอนนี้พี่อยู่ไหนทำงานอะไรอ่ะ” ลิเดียชวนคุยเพื่อหวังจะจบความรู้สึกอึดอัดที่มันกำลังก่อตัวขึ้น
“เป็นช่าง”
“ช่าง? ช่างซ่อมรถอ่ะเหรอ”
“อือ”
“อยู่แถวไหนอ่ะ เปิดร้านตัวเองเหรอ”
“เปล่า เป็นแค่ลูกจ้าง” ลิเดียกดใบหน้ารับแล้วคิดตาม เป็นช่างและเป็นแค่ลูกจ้างแต่กำลังจะซื้อรถด้วยเงินสดราคาตั้งหลายแสน แบบนี้ไม่ธรรมดาเลย
“นานแล้วเนาะที่ไม่ได้เจอพี่ ตั้งแต่สมัยเรียนอ่ะ พี่เปลี่ยนไปเยอะเลย”
“เอาอะไรมาเปลี่ยน ก็ยังเหมือนเดิม”
“ไม่อ่ะ หนูว่าพี่เปลี่ยนไปเยอะเลย ขาวขึ้นด้วยปะเนี่ย เป็นช่างจริงเหรอ”
“อือ ทำงานหลังร้าน ถึงร้อนแต่ก็อยู่ในร่ม เอาอะไรมาดำ” ความช่างตอบแบบกวนๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากทำคิ้วสวยขมวดยุ่ง
คำพูดคำจาแลดูขวางๆ แต่แฝงไว้ด้วยการหยอกล้อ อยู่ๆ ลิเดียก็รู้สึกแบบนั้น
“อือ แล้วรถหนูโอเคปะ คันนี้แฟนหนูว่ามันโอเคมากเลยนะ เอาไปขายต่อก็ยังหากำไรได้อยู่ เอาไปใช้งานก็คุ้ม”
“ก็ดี”
“พี่ลองขับก่อนก็ได้ ถ้าโอเคเราค่อยดูเอกสารกัน”
“แต่งงานแล้วเหรอ?” คำถามของคนที่อยู่ในนามลูกค้าทำให้ลิเดียชะงัก
“ก็เห็นคบคนนี้มานานแล้ว”
“ยังไม่แต่ง แต่ก็อยู่ด้วยกันนั่นแหละ”
“อือ” ฮิวโก้เบือนหน้าออกไปอีกทาง ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย ไม่ได้หลุดความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย
“…เงินเข้าแล้วค่ะ ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะคะ อ่า ขอถ่ายรูปไว้ปิดการขายได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ พี่เข้าไปยืนข้างพี่ผมเลยเดี๋ยวผมถ่ายให้”
“ไม่อ่ะ มึงนั่นแหละเข้าไป” ฮิวโก้ปฏิเสธเสียงเรียบ และเลือกที่จะยื่นมือออกไปขอโทรศัพท์จากลิเดีย
นิ้วหยาดเหยียดกดถ่ายภาพแบบลวกๆ ตามด้วยการใช้โทรศัพท์ของตัวเองถ่ายบ้าง เบสท์มองตำแหน่งการจัดแจงโทรศัพท์ของชายหนุ่มรุ่นพี่แล้วได้แต่คิดในใจ
โทรศัพท์เล็งไปแต่ทางสาว ดีไม่ดีภาพถ่ายจากโทรศัพท์ของรุ่นพี่ไม่มีหน้าของไอ้เบสท์อย่างแน่นอน
แลดูสนใจสาวคนนี้จัด ที่ผ่านมามีผู้หญิงพยายามจะเข้าหาฮิวโก้ตลอด ถึงจะเป็นแค่ลูกจ้างในอู่แต่ก็ไม่ได้ธรรมดาหรอก ลูกสาวเจ้าของอู่ยังจ้องจะทอดสะพานให้ตลอด ก็ไม่รู้หรอกว่าหลังจากถูกอ่อยครั้งแล้วครั้งเล่าพวกเขาลงเอยกันแบบไหน แต่เท่าที่เห็น เมียชาวบ้านอย่างลิเดียคงยืนหนึ่งในใจฮิวโก้อย่างแน่นอน
@วันต่อมา
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ วันนี้ทานง่าย ไข่เจียวฟูๆ กับผัดพริกแกงหน่อไม้ดองใส่หมูนะ”
“หอมมากเลยอ่ะ หิวสุดๆ” พายุทิ้งสายตามองคนรักอย่างหลงใหล คนอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันลิเดียดูแลเขาดีทุกอย่าง งานบ้านไม่เคยขาด และคอยช่วยดูเอกสารรถและการซื้อขายช่วยเขาอยู่เสมอ เธอเป็นทั้งกำลังกายและกำลังใจชั้นดีเยี่ยมเลย
“อ้อ เมื่อคืนเราโอนเงินค่ารถให้นายแล้วนะ ลูกค้าไม่ต่อสักบาท”
“ขอบคุณครับ ค่าขนมเดียพายุโอนให้แล้วเหมือนกัน”
“ทำไมต้องให้อีกอ่ะ ที่ให้วันนั้นยังใช้ไม่หมดเลย”
“ไม่เป็นไรเดียเก็บไว้ ค่ากาแฟ ค่าเสื้อผ้าค่าเครื่องสำอาง อยากได้อะไรจัดเต็มได้เลย ไม่พอก็บอก”
“น่ารักตลอด ขอบคุณนะ ขอหอมทีค่ะ”
“จัดมาหนักๆ เลยเมียจ๋า” พายุโน้มแก้มไปให้คนตัวเล็กหอม และในยามที่ปากนุ่มๆ และปลายจมูกเชิดรั้นฝังลงบนแก้มสาก ผู้ชายที่ชื่อว่าพายุโคตรมีความสุขเลย
- Writer
