EP.009 [3]
1424 Words
เลียมค่อยๆ ผ่อนแรงกดบังคับคิม มุ่งความรู้สึกและสมาธิจดจ่อกับการล้วงล้ำความหวานในโพรงปากสาวน้อย สองเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัด ดูดดื่มกันและกัน
มือหนาเลื้อยเข้าไปในรอยแยกของสาบเสื้อคลุม เพื่อมุ่งหวังสัมผัสผิวเนียนที่จะกระตุ้นความรู้สึกใต้อาภรณ์นั้น
แต่ทว่า... ผลั่ก!! อึ๊บ ลำคอแกร่งครางออกมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เธอก็เร็วเขาก็เร็วไม่ต่างไปจากเธอ
สองมือประสานกอบกุมแน่นที่ส่วนด้ามของวัตถุปลายแหลม ที่ส่วนปลายจมหายเข้าไปในเนื้อส่วนหน้าท้องแข็งแรง ถ้าหางตาของเขาไม่ประสานกับแสงสะท้อนของโลหะ ป่านนี้หน้าท้องของเขาคงถูกจ้วงแทงจนมิดด้ามไปแล้ว
เลียมยกยิ้มมุมปาก แววตาชั่วร้ายมองเข้าไปในดวงตาของคิม
“แผลนี้ ถือเสียว่าแกชดใช้คืนให้กับฉัน” คิมเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียมเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น
“รู้ทั้งหมดแล้ว”
“อย่าทะนงตัวนัก ไอ้ปีศาจชั่ว”
“คิม เธอเชื่อทั้งหมดที่ได้รู้มาอย่างงั้นเหรอ”
“เชื่อหรือไม่ ไม่สำคัญ ความจริงมันก็คือความจริง แกไม่ควรมาที่นี่” เลียมยิ้มอดกลั้นความเจ็บปวดพร้อมๆ กับที่เขาดึงมือคิมสลัดออกจากอาวุธ
เขาแย่งมันมาได้ ควับ! และพาดมันที่ลำคอเล็ก “ไม่ควรมาที่นี่?” เขาสูดลมหายใจเข้า ไม่สนใจเลือดที่กำลังไหลออกมา
“แล้วมีดนี้ละ ไม่ใช่เพราะเธอเชื่อมั่นว่าฉันต้องมาหาเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันไม่มาเธอจะไม่ผิดหวังน้อยเนื้อต่ำใจไปมากกว่านี้เหรอ”
“คนสารเลว”
“ฉันคิดว่าเธอคงรู้เรื่องทั้งหมดจากพ่อของเธอ แล้วเขาบอกเธอหรือเปล่าว่า จุดจบของนักฆ่าที่ทำงานไม่สำเร็จคืออะไร” เลียมพ่นเสียงต่ำออกมา
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที
ฮึฮึ เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งดังออกมาเบาๆ
“ฉันว่าเธอคงต้องลำดับความสำคัญของคนที่หวังดีกับเธอจริงๆ เสียแล้ว”
“คุณหมายความว่าไง” เลียมยิ้มออกมาทันที เมื่อสรรพนามของเธอเปลี่ยนไปแล้ว นั่นแสดงว่าเธอยังมีสมองอยู่บ้าง
“ต้องให้ฉันบรรยายบอกเธออีกเหรอว่า เธอรับงานมาฆ่าฉัน แต่เธอก็ยังทำไม่สำเร็จ แถมยังถูกจับได้ อีกไม่นานเธอต้องถูกตั้งค่าหัว กฎการทำงานของนักฆ่า”
คิมคิ้วขมวดมากขึ้น เธอยังไม่เคยออกรับงานสักครั้ง งานนี้เป็นงานแรก ซึ่งการจัดการเจ้าพ่อที่เต็มไปด้วยอำนาจอย่างเขาไม่ง่ายเลย นักฆ่ากี่คนแล้วที่ถูกส่งมา ต่างก็หายสาปสูญไร้ร่องรอย
แต่ทว่า...
อื้ม! เลียมทรุดลงกับพื้นในที่สุด ช่วงนี้เขาบาดเจ็บติดๆ กัน ร่างกายยังฟื้นฟูกลับมาได้ไม่เต็มที่
คิมมองเขาและหันกลับไปในห้องน้ำ เธอออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสะอาดที่เปียกหมาด
“กดไว้” เธอเอาผ้านั้นกดปิดบาดแผล และรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
เลียมทำเพียงนั่งชันเข่าพิงผนังและมองแผ่นหลังคิมลับออกจากห้องไป ริมฝีปากหยักกดลึกมีรอยยิ้มน้อยๆ “เด็กน้อยเอ๋ย” เขาพึมพำออกมา
คิมกลับเข้ามาในเวลาอีนสั้น พร้อมกล่องปฐมพยาบาล เธอพยุงเขาเข้าไปในห้องน้ำ เลิกเสื้อเพื่อดูบาดแผลความกว้างประมาณหนึ่งนิ้ว ความชำนาญในการเย็บแผลของคิมดูแล้วก้าวหน้ามากขึ้น
“ไม่ร้องเลยแฮะ” คิมเอ่ยยิ้มๆ เมื่อเธอเย็บสดแม้จะแค่ไม่กี่เข็ม
“เด็กน้อย...เธอแบกรับมันไหวมั้ยละ” คิมหุบยิ้มทันที เมื่อเข้าใจว่าเขาต้องเอาคืนเธอแน่
“เอาละ! คุณไปได้แล้ว”
“ฉันมารับเธอกลับ”
“กลับ...ฝันไปเถอะ!”
“เธอกล้าเหรอ”
“ขอโทษนะเจ้าค่ะ ช่วยมองไปรอบๆ ว่าที่นี่คือที่ไหน”
“เด็กน้อย เธอคงไม่ไร้เดียงสาถึงขั้นคิดว่าฉันมาที่นี่โดยไม่เตรียมอะไรมาเลยเหรอไง”
“หมายความว่าไง!”
“ฉันส่งคนมาติดตั้งระเบิดไว้แล้ว วันนี้ฉันก็แค่บุกเข้ามารับเธอกลับ และหลังจากนั้นที่นี่จะแหลกเป็นจุล...โอ้ว! เด็กน้อยเธอคงไม่คิดว่าฉันสร้างเรื่องหลอกเธอหรอกนะ”
“คนสารเลว” เลียมยิ้ม
“ผู้ชายแบบฉันเท่านั้นที่จะเหมาะกับเธอ” เขาพูดพร้อมกับลูบใบหน้าคมหวาน ซึ่งแค่ลูบไม่เพียงพอ เขายังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จุมพิตดูดดื่มกันอีกยกก่อนที่จะยอมผละออก
“คิม เธอยินดีเดินร่วมเส้นทางนรกแห่งนี้กับฉันมั้ย”
คิมเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำเหล่านี้ แต่ทว่า! กี่ครั้งแล้วที่เขาพูดพร่ำบอกคำหวานล้ำกับเธอ พอหลังจากนั้นเธอต้องเผชิญกับอะไร ล่าสุดเขาก็ไปกกกอดปลุกปล้ำอยู่กับ เบลินด้า
“ถึงฉันจะโง่ แต่ก็ไม่โง่มากขนาดที่จะไม่หลงเหลือความสามารถในการไตร่ตรอง นรกเชิญคุณเถอะค่ะ”
เฮ่ยยยย เลียมถอนหายใจ แต่ไม่ได้สิ้นหวังอะไร
“ถ้างั้น!...” คราวนี้ฝ่ามือแกร่งรั้งเส้นผมขยุ้มมันไว้ ให้คิมแหงนหน้า “ก็ต้องบังคับ” เขาโน้มหน้าลงตามใบหน้าคม ที่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร พร้อมกับเสียงกระหึ่มในลำคอแกร่ง ดวงตาสองคู่เปิดกว้างสะท้อนภาพของอีกฝ่าย “จนกว่าคิมจะยอมศิโรราบแต่โดยดี”
สิ้นเสียงแผ่วเบาริมฝีปากอิ่มแดงถูกประกบบดขยี้ ฟันขาวเรียงตัวสวยกระทบกันและกัน จนรับรสสนิมฝาดพร้อมกลิ่นคาวเลือดในโพรงปากที่แตกทั้งของเขาและของเธอ
คิมจิกเล็บรอบบริเวณปากแผลที่เธอพึ่งจะเย็บให้เขา จนผ้าปิดบาดแผลเปียกชุ่มไปด้วยเลือด แต่คนสารเลวกลับไม่ยี่หระหรือร้องออกมาสักนิด เขาทำเพียงกัดริมฝีปากล่างของเธอจนแตกอีกแผลอีกครั้ง
ลมหายใจถี่กระชั้นเป่ารดกันและกันคละคลุ้งปนเปไปกับกลิ่นคาวเลือดที่ไหลเลอะไปทั่วริมฝีปากของทั้งสอง
คิมแม้จะผ่านการฝึกหนักมาก แต่ให้หนักหนาสาหัสมากแค่ไหน ก็ไม่อาจเอาชนะเลียมที่ผ่านสมรภูมิการต่อสู้อันดุเดือดที่เป็นของจริงได้...
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ คิมไม่อาจอดทนต่อไปได้ เธอส่งสัญญาณว่าเธอยอมแพ้เขาแล้ว
“คนเลว! ทั้งๆ ที่คุณก็มีเบลินด้า อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไป” คิมร้องบอกออกไปในที่สุด เมื่อได้หายใจหายคอ เมื่อครู่นี้รสสัมผัสจูบของเขานอกจากความทรมานอันแสนเจ็บปวดแล้ว เธอก็ไม่มีความรู้สึกวาบหวามอะไรเลย ต่ำช้าจริงๆ
“อะไรที่ฉันต้องการ ฉันไม่เคยปล่อยไปทั้งนั้น เบลินด้า กับ เธอ รสชาติมันต่างกัน” คิมทำได้เพียงมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมจนถึงตอนนี้ เขากระทำกับเธอเหมือนหมาหยอกไก่ก็ไม่ปาน ไม่กินเธอลงท้องไปเสียทีทั้งๆ ที่มีโอกาสมากมาย
“ไปกันได้แล้ว”
“เดี๋ยว!” คิมรั้งเขาไว้ เอ่อ... “ฉันขอเอาปืนไปด้วยได้มั้ย” เสียงคิมอ่อนลง เพราะรู้แล้วว่าไม่มีทางชนะเขาได้
“ไม่ได้แล้ว”
“ทำไม”
“เพราะเธอขัดฉันไง” พูดจบเขาก็ดึงแขนเธอให้เดินตาม
“ฉันจะฆ่าเบลินด้าของคุณ”
“ถ้าเธอทำแบบนั้น ฉันก็จะหักแขนเธอทั้งสองข้าง” นอกจากจะทำได้เพียงก่นด่าเขาในใจแล้ว คิมก็ต้องเดินไปตามแรงลากของเขา และทันทีที่ออกมาจากห้องนอน คิมก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อข้างนอกเหล่าลูกน้องของมาดามชีต้าถูกคุมตัวมานั่งคุกเข่าเรียงกัน
“คุณจะทำอะไรกับพวกเขา”
“ยิงทิ้ง”
“ขอร้องละ ปล่อยพวกเขาได้มั้ย”
“ถ้าฉันปล่อย ต่อไปคนพวกนี้ก็ต้องแห่กันบุกไปโจมตีฉัน”
“ปล่อยพวกเขา และถ้าเป็นแบบนั้น ฉันนี้แหละจะคอยคุ้มครองคุณ และฆ่าพวกเขาด้วยมือฉันเองค่ะ” เสียงดังชัดถ้อยชัดคำ ทำให้เลียมหยุดชะงักการย่างก้าว หันกลับมามองเธอ ดวงตาสองคู่สบประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง
“ได้” เลียมตอบกลับออกมา และเพียงไม่กี่นาทีคนของเลียมก็ถอยกรูดกันออกจากพื้นที่ของมาดามชีต้า ช่องทางการส่งข่าวถูกเปิด แต่กว่ามาดามชีต้าและสเตฟานจะได้รู้ พวกเลียมก็จากไปไกลแล้ว
- Writer
