EP.006 [3]
1041 Words
แล้วคิมถูกร่างสูงพาไปที่ไหนนะเหรอ แน่นอนว่าต้องเป็นห้องนอน เมื่อเลียมพาเธอไปปรับอารมณ์และจิตใจมาแล้ว หมอเองก็แจ้งเขาแล้วว่าจิตใจของคิมยังไม่มั่นคง เธอมีอาการตื่นกลัวเป็นครั้งคราวโดยเฉพาะกับเขาเอง ทุกครั้งที่หมอเอ่ยชื่อเขาเธอจะหวาดผวารูม่านตาเบิกกว้าง เขาก็รับฟังแต่จะเอามาเป็นประเด็นถึงขั้นที่ว่าจะรั้งรอถนอมเด็กน้อยตรงหน้าก็หาใช่ที คิมไม่ได้สำคัญกับเขามากขนาดนั้น ถ้าทนไม่ไหวตายไปก็แค่เผาๆ ไปให้จบๆ แต่ถ้ารอดมาได้ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเด็กคนนี้
“อย่าบอกนะครับว่า หลังจากวันนั้นเจ้านายพาเธอเข้าห้อง...ก็จัดหนักกับเธอเลย...”
“หนักเหรอ! ไม่เลย ในเมื่อฉันอยากเล่นสนุกกับเธอนานๆ ก็ต้องถนอมเธอไว้ให้นานที่สุด แต่ฉัน...” เลียมยิ้มแววตาเปลี่ยนไป จอนสันเลิกคิ้วและอดไม่ได้ที่จะถามสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด
“เล่นประตูหลังเธอซ้ำ...” เลียมพยักหน้า เขาโปรดปรานประตูหลังของเด็กคนนี้จริงๆ และอีกอย่างที่เขาไม่เล่าคือ ครั้งแรกที่เด็กคนนี้ทำกับเขาคือปลดปล่อยเพียงแค่เสียบมิดด้ามไปแค่ครั้งเดียว สำหรับลูกผู้ชายอย่างเขาเป็นเรื่องที่น่าอับอายยิ่ง...เพราะฉะนั้นเขาจึงสั่งบรรดาหมอทั้งหลายว่าคิม ห้ามตายโดยเด็ดขาดในตอนนั้น “ผมชักสนใจอยากรู้ความรู้สึกแบบนั้นบ้างเสียแล้ว...” เลียมยิ้ม
“สินค้าล็อตใหม่ที่พึ่งเข้ามา นายไปหาโซเฟียให้หล่อนจัดให้นายได้สนุกสักคนสองคนสิ” เลียมแนะนำ เขาไม่เคยตระหนี่ถี่เหนียวกับลูกน้องเลยสักคน ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกน้องที่มีตำแหน่งต่ำสุด พวกเขาอิ่มหมีพีมันในทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ผู้หญิงที่นี่มีมากล้น ลูกน้องต้องการคนไหนเขาอนุญาตหมด มันเป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่งของการได้ความจงรักภักดี เพราะคนที่จะคุ้มครองชีวิตเขาคือเหล่าชายชุดดำต่างหาก
“แล้วตอนนั้นคิมเป็นอย่างไรบ้าง...”
“ไม่สลบเพราะฉันล่อลื่นให้เธออย่างเต็มที่...” เลียมเล่าต่อทันทีว่าเมื่อเขาพาคิมกลับเข้ามาในห้องแล้ว เขาเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจนหมดสิ้น และด้วยความอยากให้ตัวเองและคิมตื่นเต้นเขาจึง... “คิมถอดเสื้อผ้าเธอสิ” เขาเอ่ยเสียงเป็นปกติเป็นเรื่องธรรมดา แต่สายตากลับไม่ละไปจากเธอเลย “ไม่ต้องกลัว...คราวนี้ไม่เจ็บเหมือนครั้งแรกแล้ว ในทางตรงข้ามเธอจะเข้าใจว่าทำไมผู้หญิงเหล่านั้นที่เธอมอง พวกหล่อนถึงทำหน้าแบบนั้น...” ในคาสิโน เหล่าผู้หญิงที่นั่นเขาเปิดสองบริการในคราวเดียว แต่ราคาย่อมแพงกว่ากลุ่มคนที่สนใจจะประเวณีเท่านั้น การเล่นประตูหน้าประตูหลังไม่ใช่ข้อจำกัดข้อห้ามขึ้นอยู่กับการตกลงราคาระหว่างพวกเธอกับลูกค้า ราคาที่เขาจะได้เขาก็ตายตัวอยู่แล้ว เขาไม่ตระหนี่กับเหล่าลูกน้องที่จงรักภักดี พวกสาวๆ ที่ไปอยู่ตรงนั้นได้จะต้องสมัครใจและภักดีกับเขาเท่านั้น เพราะที่คาสิโนพวกหล่อนจะทำเงินได้มากกว่าในซ้อง
ส่วนคิมในอนาคต เมื่อถึงวันที่เขาเบื่อเธอแล้ว และเขารู้สึกว่าคิมภักดีกับเขา เขาก็อาจจะให้เธอเลือกไปอยู่ที่คาสิโนก็ได้
คิมรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้ ถ้าเธออยากตายก็แค่ขัดคำสั่งเขาแต่ถ้าเธออยากมีชีวิตและคิดว่าโอกาสไม่มีวันทิ้งเธอ สักวันโอกาสของเธอก็จะมา ยังมีชีวิตเท่านั้นเธอถึงจะสามารถแก้แค้นได้ ตายไปในเวลานี้ก็ไม่มีใครจะมาเสียใจกับความตายของเธอ ‘มันก็แค่เจ็บ ดีเสียอีกที่เธอยังมีความรู้สึกหลงเหลืออยู่’
มือเล็กๆ ค่อยถอดชุดที่พึ่งจะสวมไปได้ไม่นานออกจากร่างกายทีละชิ้น ด้วยมือและตัวที่สั่น จงเชื่อเขาว่าครั้งนี้เขาบอกว่าจะไม่เจ็บแล้ว พึ่บ! และร่างผอมบางที่แม้จะดูมีเนื้อหนังขึ้นมาบ้างแล้วก็ยังถือว่าผอมมากอยู่ดี ถูกดึงเข้าหาร่างสูงและทั้งสองก็ล้มลงไปบนเตียง
อุ้ย! คิมร้องออกมาเล็กน้อย ตรงหน้าเหนือร่างเธอคือเขาที่กำลังมองเธออยู่ “สำหรับฉันในตอนนี้เธอคือความแปลกใหม่ที่ฉันสนใจอยากลองอยากเล่นอยู่ตอนนี้...จำไว้ถ้าไม่อยากตายจงอย่าดื้อและอย่าทำให้ฉันรำคาญ” คำเตือนเสียงราบเรียบแต่คิมรู้ว่าเธอต้องจำให้ได้
ริมฝีปากร้อนระอุนาบทาบทับลงมา ความใกล้ชิดแนบแน่นเนื้อบดเบียดเนื้อร่างเขาทั้งใหญ่ทั้งหนักและแข็งไปทั่วทั้งตัว แต่เตียงนอนของเขาช่างนุ่มนิ่มเด้งดีจริง คิมที่อยู่ใต้ร่างเขาแทบจะจมหายไปกับเตียงนอนราคาแสนแพงนี้
ลิ้นเล็กๆ ไม่เข้าใจแต่กลับตามลิ้นใหญ่ๆ จากที่แต่เดิมมันอยู่ในโพรงปากเล็กๆ ของเธอตอนนี้ลิ้นของเธอกลับไปอยู่ในโพรงปากเขาแล้ว ภายในร่างกายรู้สึกแปลกพิกล ความร้อนวูบวาบความเปียกชื้นระหว่างขาค่อยๆ ก่อเกิดขึ้น เลียมสัมผัสสองกลีบเล็กที่ปิดสนิท ความชำนาญของปลายนิ้วไม่ยากนักที่จะทำเด็กน้อยสั่นสะท้าน
คิมกรีดร้องเสียงในคอ อื้อๆ หดขาบิดม้วนความเสียวที่ไม่เข้าใจสักนิดทำให้เธอกระถดอยากจะหนีเพื่อที่จะได้หายใจหายคอได้ แต่คนเหนือร่างกลับไม่ตามใจเธอ
และในเวลาที่ไม่ห่างกันมากนักความคับแน่นจากด้านหลังก็ค่อยๆ เกิดขึ้น ร้องก็ร้องไม่ออก ความทรงจำครั้งเก่าเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมาค่อยๆ แจ่มชัด แต่ทว่า...มันแตกต่าง คิมไม่เข้าใจว่าเขาทำอย่างไรสมองของเธอขาวโพลน ร่างกายเหมือนล่องลอยความเจ็บปวดค่อยๆ จางไป หลงเหลือแต่เสียงครางใหญ่เล็กของสองร่าง
- Writer
