EP.007 [จบ] และ EP.008
1205 Words
เมื่อเข้ามาที่ห้องนอนเขาปล่อยมือเธอ เดินไปยังตู้นิรภัยเขากดรหัสเมื่อตู้เปิดก็หยิบบางอย่างออกมา ดวงตาคิมเบิกกว้าง นั่นมัน! อาวุธที่เธอซ่อนไว้ในปล่องไฟวันที่เธอบุกมาที่นี่
ตอนแรกว่าน่าตกใจแล้ว แต่ตอนนี้เธอตกใจยิ่งกว่าเมื่อเขายื่นส่งมันมาให้เธอ
“เป็นปืนที่วิเศษมาก” เขาเลิกคิ้วและพยักเพยิดให้เธอรับมันไป เขาไม่เคยเห็นอาวุธปืนแบบนี้มาก่อน ถ้าเขาสันนิษฐานปืนกระบอกนี้คงถูกประดิษฐ์ขึ้นมาเฉพาะเธอแน่นอน
“คุณรู้มาโดยตลอด” เลียมไม่ตอบ ทำเพียงแค่มอง แต่เมื่อมองอยู่นานเธอก็ไม่ยอมรับปืนของตนกลับไป เขาจึงเอื้อมไปคว้ามือเธอมาและวางมันลงในมือ
“หลังจากนี้รอบตัวฉันจะมีอันตราย ถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้พิสูจน์ฝีมือ...” เว้นช่วงมองเธอด้วยสายตาในแบบที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็น “ว่าจะดูแลตัวเองให้รอดปลอดภัยทุกสถานการณ์ในยามที่ฉันพลาด”
“หมายความว่าอะไร” คิมถามกลับในทันที
“เมื่อกี้เธอก็ได้ยินแล้ว มาดามชีต้าหมายหัวฉัน”
“ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องของคนคนนี้มาก่อน”
“มาดามชีต้าแต่เดิมก็คล้ายๆ กับเธอคิม หล่อนเป็นเนื้อสดที่ฉันซื้อเพื่อมาทำงานในซ้อง แต่โชคดีที่แขกคนแรกของหล่อนเป็นเจ้าพ่อรัสเซีย ซึ่งถูกอกถูกใจหล่อนมากจึงขอซื้อหล่อนไปจากฉัน แต่ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งเจ้าพ่อรัสเซียคนนี้เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อสองเดือนก่อน มาดามชีต้าต้องการจะรวมกับแก้งฉันเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ฉันปฎิเสธ”
เขาจบเพียงเท่านี้ ซึ่งคิมก็เข้าใจได้ทันที ความรักของหนุ่มสาวเหรอเนี่ย
คิมรับปืนของเธอมา แน่นอนว่าเธอหวงมันมาก พ่อคนอื่นๆ อาจจะให้แก้วแหวนเงินทองเป็นของขวัญสำหรับลูกสาว แต่พ่อของเธอกลับประดิษฐ์ปืนที่มีเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้ มอบเป็นของขวัญให้เธอตอนเธออายุสิบหก มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอพกพาติดตัวมาโดยตลอดนับตั้งแต่ได้มันมา และนับแต่นั้นมันก็ไม่เคยอยู่ห่างกายเธอเลย
“เธอไม่ขัดข้องนะ ถ้าเราจะยังอยู่ที่นี่ต่อ” คิมเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ แม้จะไม่เชิงเป็นการถามความเห็นเพราะเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว แต่แค่เขาเอ่ยออกมามันก็ดูแปลกๆ แล้ว
ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูด้านนอก หยุดบทสนทนาพวกเขา เสียงอนุญาตจากคนด้านใน คนที่ก้าวเข้ามาคือจอนสัน
ว้าว! จอนสันเปลี่ยนสีหน้าและแววตาไปทันที คิมมองใบหน้าที่ยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “แค่ไม่กี่วันสัมพันธภาพของพวกนายสองคนดูแน่นแฟ้นขึ้นนะ ฉันว่านะ...แบบนี้ก็ควรจะเอากรงสุนัขนี้ออกไปได้แล้วมั้ง”
เลียมที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นจอนสัน เขาก็เดินไปนั่งพักที่ปลายเตียง
“ก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วว่าจะนอนตรงไหนระหว่างบนเตียงกับในกรง” เลียมเล่นกับเขาด้วย พร้อมสายตาจดจ้องไปที่คิมอย่างสื่อความนัย
“พวกคุณคงจะมีเรื่องงานต้องคุยกัน ฉันออกไปรอข้างนอก” คิมอึดอัดจนต้องหาข้ออ้างหนีไปจากตรงนี้
“ไม่ต้อง!” สองเสียงดังพร้อมกันทั้งจากเลียมและจอนสัน
“จากการตรวจสอบแล้ว เราเจออุปกรณ์ก่อกวนสัญญาณดาวเทียมทั้งหมดแปดอัน เพียงพอที่จะก่อกวนให้ระบบจับสัญญาณทางอากาศของเราไม่ทำงาน” จอนสันเอ่ยต่อทันทีไม่สนใจคิมที่เริ่มจะทำตัวไม่ถูก พื้นที่ในห้องนอนอันกว้างใหญ่จู่ๆ มันก็คับแคบ
“แล้วหาคนที่แฝงตัวเข้ามาได้มั้ย”
“เป็นคนขับรถของแขก”
“แล้วทางนั้นว่าไง”
“เขาบอกว่าวันนั้นเขาใช้คนขับรถคนใหม่ที่มาแทนคนเก่าที่เกิดอุบัติเหตุ” ทุกอย่างกระจ่าง
“แล้วคนของพวกมันจัดการเรียบร้อยหมดมั้ย”
“เรียบร้อยพร้อมตีกลับพัสดุ” คิมที่ได้ฟังมาถึงตรงนี้ เธอถึงกลับลอบกลืนน้ำลาย ตีกลับพัสดุ นั่นก็หมายความว่าส่งคืนเจ้านายในสภาพไม่มีลมหายใจ
“จะเอาคืนมั้ย”
“แน่นอน และฉันจะไปด้วยตัวเอง”
“ได้ แต่นายต้องพักรักษาตัวให้หายดีก่อน ฉันว่านายหลบไปพักที่บ้านสักพักดีกว่า เพราะการจู่โจมทำให้อุกปรณ์ตรวจจับเสียหายอย่างหนัก รอจนกว่าที่นี่จะจัดการให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว นายค่อยกลับมา”
“ก็ได้ เออแล้วสินค้าเป็นไงบ้าง”
“สินค้าใหม่ปลอดภัยดี หลังจากจัดการสถานที่เรียบร้อยแล้ว ก็จะให้ลงงานเลย ว่าแต่นายจะแวะไปดูสักหน่อยมั้ยเผื่อถูกใจสักชิ้นสองชิ้น” เลียมชำเลืองไปมองคิม
คิมเสมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ควับ!! เลียมลุกขึ้นยืนทันที เมื่อเห็นท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจของหญิงสาว
“ก็ดี ทิ้งช่วงระบายมาสักพักแล้ว” จอนสันยกยิ้ม และทั้งสองก็ชวนกันออกไป
EP.008
ในห้องใหญ่ที่มีเตียงเรียงรายกันไม่ต่างกับหอนอนในสถานศึกษา แต่ทว่าที่นี่คือหอนอนสำหรับหญิงสาวที่ถูกนำมาจากที่ต่างๆ บ้างก็สมัครใจ บ้างก็ถูกหลอกมาขาย
เลียมกวาดสายตามองเหล่าสินค้า และเขาก็หยุด “เธอ” เขาชี้ไปยังหญิงสาวผิวอมน้ำผึ้ง หน้าตาเรียบๆ ไม่ได้โดดเด่น
“ทำไมถึงเลือกเด็กนั่น ตอนที่ฉันเห็นตอนแรกยังคิดว่าเจ้านี้คงต้องฝึกหนักกว่าคนอื่นๆ ทอมบอยซะขนาดนั้น”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันชอบของแปลก” ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน หญิงสาวที่ถูกเลือกก็มายืนตรงหน้า
“อายุเท่าไหร่”
“สิบเจ็ดฮะ”
“ไม่ชอบผู้ชายเหรอ” เลียมซักต่อ คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า
“แล้วถ้าผู้ชายซื้อบริการ จ่ายให้สามเท่าละ” สินค้าไม่ตอบแต่แววตามีความลังเล
เลียมยิ้มเล็กน้อย “สนใจมั้ยถ้าฉันจะให้ข้อเสนอ รับแขกผู้ชาย ส่วนต่างสองเท่าเข้ากระเป๋าเธอ รับแขกผู้หญิงส่วนของเธอ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และถ้ามีผลงานดี เธอจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจนี้”
จอนสันเลิกคิ้วอดไม่ได้ที่จะต้องหันไปมองคนพูด เลียมเขาเห็นอะไรในเด็กคนนี้กัน
“นี่นายจะสร้างโซเฟียคนที่สองหรือไง”
“ใช่!”
“คนธรรมดาไม่อยู่ในสายตานายจริงๆ” เลียมยิ้มขณะที่เดินออกมา เขาไม่ได้มาทำอย่างที่เอ่ยไว้ต่อหน้าคิม ทั้งสองเดินไปยังสถานพยาบาลต่อเมื่อเข้ามาจัดระเบียบสินค้าใหม่แล้ว เลียมเข้ารับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้งและเขาตัดสินใจที่จะนอนพักที่นี่ต่อเลยในคืนนี้
“คุ้มกันที่นี่” จอนสันเอ่ยกับเหล่าชายชุดดำก่อนที่จะเดินออกจากสถานพยาบาลกลับไปพักผ่อน
- Writer
