EP.007 [จบ] และ EP.008

1205 Words
เมื่อเข้ามาที่ห้องนอนเขาปล่อยมือเธอ เดินไปยังตู้นิรภัยเขากดรหัสเมื่อตู้เปิดก็หยิบบางอย่างออกมา ดวงตาคิมเบิกกว้าง นั่นมัน! อาวุธที่เธอซ่อนไว้ในปล่องไฟวันที่เธอบุกมาที่นี่ ตอนแรกว่าน่าตกใจแล้ว แต่ตอนนี้เธอตกใจยิ่งกว่าเมื่อเขายื่นส่งมันมาให้เธอ “เป็นปืนที่วิเศษมาก” เขาเลิกคิ้วและพยักเพยิดให้เธอรับมันไป เขาไม่เคยเห็นอาวุธปืนแบบนี้มาก่อน ถ้าเขาสันนิษฐานปืนกระบอกนี้คงถูกประดิษฐ์ขึ้นมาเฉพาะเธอแน่นอน “คุณรู้มาโดยตลอด” เลียมไม่ตอบ ทำเพียงแค่มอง แต่เมื่อมองอยู่นานเธอก็ไม่ยอมรับปืนของตนกลับไป เขาจึงเอื้อมไปคว้ามือเธอมาและวางมันลงในมือ “หลังจากนี้รอบตัวฉันจะมีอันตราย ถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้พิสูจน์ฝีมือ...” เว้นช่วงมองเธอด้วยสายตาในแบบที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็น “ว่าจะดูแลตัวเองให้รอดปลอดภัยทุกสถานการณ์ในยามที่ฉันพลาด” “หมายความว่าอะไร” คิมถามกลับในทันที “เมื่อกี้เธอก็ได้ยินแล้ว มาดามชีต้าหมายหัวฉัน” “ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องของคนคนนี้มาก่อน” “มาดามชีต้าแต่เดิมก็คล้ายๆ กับเธอคิม หล่อนเป็นเนื้อสดที่ฉันซื้อเพื่อมาทำงานในซ้อง แต่โชคดีที่แขกคนแรกของหล่อนเป็นเจ้าพ่อรัสเซีย ซึ่งถูกอกถูกใจหล่อนมากจึงขอซื้อหล่อนไปจากฉัน แต่ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งเจ้าพ่อรัสเซียคนนี้เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อสองเดือนก่อน มาดามชีต้าต้องการจะรวมกับแก้งฉันเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ฉันปฎิเสธ” เขาจบเพียงเท่านี้ ซึ่งคิมก็เข้าใจได้ทันที ความรักของหนุ่มสาวเหรอเนี่ย คิมรับปืนของเธอมา แน่นอนว่าเธอหวงมันมาก พ่อคนอื่นๆ อาจจะให้แก้วแหวนเงินทองเป็นของขวัญสำหรับลูกสาว แต่พ่อของเธอกลับประดิษฐ์ปืนที่มีเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้ มอบเป็นของขวัญให้เธอตอนเธออายุสิบหก มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอพกพาติดตัวมาโดยตลอดนับตั้งแต่ได้มันมา และนับแต่นั้นมันก็ไม่เคยอยู่ห่างกายเธอเลย “เธอไม่ขัดข้องนะ ถ้าเราจะยังอยู่ที่นี่ต่อ” คิมเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ แม้จะไม่เชิงเป็นการถามความเห็นเพราะเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว แต่แค่เขาเอ่ยออกมามันก็ดูแปลกๆ แล้ว ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูด้านนอก หยุดบทสนทนาพวกเขา เสียงอนุญาตจากคนด้านใน คนที่ก้าวเข้ามาคือจอนสัน ว้าว! จอนสันเปลี่ยนสีหน้าและแววตาไปทันที คิมมองใบหน้าที่ยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “แค่ไม่กี่วันสัมพันธภาพของพวกนายสองคนดูแน่นแฟ้นขึ้นนะ ฉันว่านะ...แบบนี้ก็ควรจะเอากรงสุนัขนี้ออกไปได้แล้วมั้ง” เลียมที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นจอนสัน เขาก็เดินไปนั่งพักที่ปลายเตียง “ก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วว่าจะนอนตรงไหนระหว่างบนเตียงกับในกรง” เลียมเล่นกับเขาด้วย พร้อมสายตาจดจ้องไปที่คิมอย่างสื่อความนัย “พวกคุณคงจะมีเรื่องงานต้องคุยกัน ฉันออกไปรอข้างนอก” คิมอึดอัดจนต้องหาข้ออ้างหนีไปจากตรงนี้ “ไม่ต้อง!” สองเสียงดังพร้อมกันทั้งจากเลียมและจอนสัน “จากการตรวจสอบแล้ว เราเจออุปกรณ์ก่อกวนสัญญาณดาวเทียมทั้งหมดแปดอัน เพียงพอที่จะก่อกวนให้ระบบจับสัญญาณทางอากาศของเราไม่ทำงาน” จอนสันเอ่ยต่อทันทีไม่สนใจคิมที่เริ่มจะทำตัวไม่ถูก พื้นที่ในห้องนอนอันกว้างใหญ่จู่ๆ มันก็คับแคบ “แล้วหาคนที่แฝงตัวเข้ามาได้มั้ย” “เป็นคนขับรถของแขก” “แล้วทางนั้นว่าไง” “เขาบอกว่าวันนั้นเขาใช้คนขับรถคนใหม่ที่มาแทนคนเก่าที่เกิดอุบัติเหตุ” ทุกอย่างกระจ่าง “แล้วคนของพวกมันจัดการเรียบร้อยหมดมั้ย” “เรียบร้อยพร้อมตีกลับพัสดุ” คิมที่ได้ฟังมาถึงตรงนี้ เธอถึงกลับลอบกลืนน้ำลาย ตีกลับพัสดุ นั่นก็หมายความว่าส่งคืนเจ้านายในสภาพไม่มีลมหายใจ “จะเอาคืนมั้ย” “แน่นอน และฉันจะไปด้วยตัวเอง” “ได้ แต่นายต้องพักรักษาตัวให้หายดีก่อน ฉันว่านายหลบไปพักที่บ้านสักพักดีกว่า เพราะการจู่โจมทำให้อุกปรณ์ตรวจจับเสียหายอย่างหนัก รอจนกว่าที่นี่จะจัดการให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว นายค่อยกลับมา” “ก็ได้ เออแล้วสินค้าเป็นไงบ้าง” “สินค้าใหม่ปลอดภัยดี หลังจากจัดการสถานที่เรียบร้อยแล้ว ก็จะให้ลงงานเลย ว่าแต่นายจะแวะไปดูสักหน่อยมั้ยเผื่อถูกใจสักชิ้นสองชิ้น” เลียมชำเลืองไปมองคิม คิมเสมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ควับ!! เลียมลุกขึ้นยืนทันที เมื่อเห็นท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจของหญิงสาว “ก็ดี ทิ้งช่วงระบายมาสักพักแล้ว” จอนสันยกยิ้ม และทั้งสองก็ชวนกันออกไป EP.008 ในห้องใหญ่ที่มีเตียงเรียงรายกันไม่ต่างกับหอนอนในสถานศึกษา แต่ทว่าที่นี่คือหอนอนสำหรับหญิงสาวที่ถูกนำมาจากที่ต่างๆ บ้างก็สมัครใจ บ้างก็ถูกหลอกมาขาย เลียมกวาดสายตามองเหล่าสินค้า และเขาก็หยุด “เธอ” เขาชี้ไปยังหญิงสาวผิวอมน้ำผึ้ง หน้าตาเรียบๆ ไม่ได้โดดเด่น “ทำไมถึงเลือกเด็กนั่น ตอนที่ฉันเห็นตอนแรกยังคิดว่าเจ้านี้คงต้องฝึกหนักกว่าคนอื่นๆ ทอมบอยซะขนาดนั้น” “ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันชอบของแปลก” ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน หญิงสาวที่ถูกเลือกก็มายืนตรงหน้า “อายุเท่าไหร่” “สิบเจ็ดฮะ” “ไม่ชอบผู้ชายเหรอ” เลียมซักต่อ คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า “แล้วถ้าผู้ชายซื้อบริการ จ่ายให้สามเท่าละ” สินค้าไม่ตอบแต่แววตามีความลังเล เลียมยิ้มเล็กน้อย “สนใจมั้ยถ้าฉันจะให้ข้อเสนอ รับแขกผู้ชาย ส่วนต่างสองเท่าเข้ากระเป๋าเธอ รับแขกผู้หญิงส่วนของเธอ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และถ้ามีผลงานดี เธอจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจนี้” จอนสันเลิกคิ้วอดไม่ได้ที่จะต้องหันไปมองคนพูด เลียมเขาเห็นอะไรในเด็กคนนี้กัน “นี่นายจะสร้างโซเฟียคนที่สองหรือไง” “ใช่!” “คนธรรมดาไม่อยู่ในสายตานายจริงๆ” เลียมยิ้มขณะที่เดินออกมา เขาไม่ได้มาทำอย่างที่เอ่ยไว้ต่อหน้าคิม ทั้งสองเดินไปยังสถานพยาบาลต่อเมื่อเข้ามาจัดระเบียบสินค้าใหม่แล้ว เลียมเข้ารับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้งและเขาตัดสินใจที่จะนอนพักที่นี่ต่อเลยในคืนนี้ “คุ้มกันที่นี่” จอนสันเอ่ยกับเหล่าชายชุดดำก่อนที่จะเดินออกจากสถานพยาบาลกลับไปพักผ่อน
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD