EP.007 [4]

1088 Words
คิมห่มผ้าปิดร่างกายเปลือยเปล่าที่ตอนนี้ไร้ซึ่งพิษสงก่อนที่เธอจะผละไปล้างเนื้อล้างตัวบ้าง เธอทิ้งเรื่องราววุ่นวายที่ไม่เกี่ยวกับเธอไว้ด้านบน เธอจะต้องเดือดร้อนอะไรขนาดเขาที่เป็นเจ้าของที่นี่ยังไม่มีทีท่าจะเดือดร้อนอะไร ผู้ชายคนนี้จิตใจทมิฬหินชาติจนน่ากลัว คิมทำอย่างเขาคือเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวจนร่างกายสดชื่น เธอเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก ดวงตากลมเข้มเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าในนี้มีเสื้อผ้าผู้หญิง ที่เธอคาดเดาว่าเป็นของผู้หญิงเพราะขนาดของมันเล็กถูกแขวนไว้ข้างๆ เสื้อผ้าไซด์ใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นของเขา เสื้อแขนยาวสีดำและกางเกงยีนส์สีเดียวกัน และช่างดีนักเมื่อมันมีเครื่องในสำหรับผู้หญิง ไม่เว้นแม้กระทั่งรองเท้าผ้าใบ แต่ทุกอย่างล้วนเป็นสีดำรวม ถึงเสื้อผ้าอีกไซด์เป็นรูปแบบเดียวกันเช่นกัน คนมีเงินนี้ช่าง...คิมแค่คิดอยู่ในใจ เมื่อเวลาผ่านไปเพียงสองชั่วโมงกว่า คิมที่นั่งหลับไม่ห่างจากเตียงต้องลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่ถี่กระชั้น เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็ต้องเห็นเลียมนอนกระสับกระส่าย ใบหน้าปกคลุมไปด้วยเหงื่อ และถุงเลือดก็ใกล้จะหมดแล้ว “ตัวร้อนมาก” ใบหน้าสวยขมวดเข้าหากันทันที เธอได้แต่หวังว่าแผลคงไม่ได้ติดเชื้อนะ คิมจึงเดินไปเปิดตู้เก็บยา หยิบขวดยาแก้อักเสบและเข็มฉีดยามาจัดการฉีดให้กับชายหนุ่มทันที ในเวลาต่อมาไม่นานนักเขาก็ค่อยๆ สงบลงอีกครั้ง คิมจัดการกับถุงเลือด เธอไม่ได้มีความรู้ลึกซึ้งเรื่องการแพทย์ ทำเป็นแค่เรื่องที่จำเป็น เธอไม่รู้ว่าร่างกายเขาเสียเลือดไปเท่าไหร่และต้องเติมให้เท่าไหร่ถึงจะพอ แต่เท่าที่ดูจากรูปลักษณ์กายภาพภายนอกแล้ว ไม่น่าจะเป็นอันตรายต่อชีวิตแล้วในเวลานี้ เมื่อได้พักสักนิดแล้วร่างกายก็รู้สึกถึงเรี่ยวแรงเธอก็ค่อยๆ เลื่่อนสายตาสำรวจห้องขนาดสิบคูณสิบตารางเมตร จากเสบียงและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลพวกเธอสามารถพำนักอยู่ที่นี่ได้ถึงสิบวันเลย และถ้าต้องเป็นแบบนั้นเขาก็คงกลับมาแข็งแรงหายดีเป็นแน่ แต่ทว่าเป็นเวลาสองวันที่เลียมหลับมากกว่าตื่น ในวันที่สามเขาก็ตื่นขึ้นมาซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเวลาเช้า ใบหน้าซับสีเลือดมากขึ้น ดวงตาแกร่งกวาดมองหาร่างระหงไปทั่ว แล้วเขาก็เห็นเธอนอนคุดคู้อยู่มุมหนึ่งของห้อง อดไม่ได้ที่จะมองภาพความน่ารักด้วยแววตาที่อ่อนโยน หลายวันมานี้แม้เขาจะสะลึมสะลือแต่ภาพของซาตานน้อยยังฉายชัดตลอดสองสามวันที่ผ่านมา เธอที่คอยเอาใจใส่เขาเป็นทุกข์เมื่อเขาไข้ขึ้นสูงกระสับกระส่ายนอนไม่สบายตัว เธอที่ก้มๆ เงยๆ อยู่เหนือร่างเขาเพื่อเช็ดตัวให้ เขาไม่เคยมีความทรงจำหรือประสบการณ์ในเรื่องนี้มาก่อน หัวใจทมิฬของเขาอ่อนยวบอย่างเงียบๆ ในเวลานั้นเอง คิมแม้จะงีบหลับไปแล้ว แต่แล้วจู่ๆ สัญชาติญาณนักฆ่าของเธอก็ปลุกให้เธอต้องตื่นเมื่อรู้สึกถึงการถูกจับจ้อง “ตื่นแล้ว” คิมเอ่ยและลุกเดินเข้าไปหาเขา “หิวมั้ย” เธอถาม “หิว” คำตอบสั้นๆ แต่ทว่าคิมกลับรู้สึกหนาวสั่นเมื่อมองสบประสานสายตาเขา เธอหมายถึงอาหารนะ แล้วเขาเล่ามองเธอแบบนั้นหมายถึงอะไร คิมปั้นใบหน้านิ่งเฉยได้อย่างเป็นธรรมชาติ หลังจากนั้นเขาไม่พูด เธอก็ไม่พูดจวบจนเขากินโจ้กสำเร็จรูปจนหมด “เราจะออกกันไปได้หรือยัง” “ได้” เขาตอบแต่ก็ยังนอนนิ่งๆ จนคิมต้องเลิกคิ้ว เป็นการถามเขาว่า แล้ว... “ฉันแค่ตอบคำถามเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำตามที่เธอต้องการ” คิมอยากจะเตะผ่าหมากเขาจริงๆ เมื่อได้ยินแบบนี้ “ตามใจคุณค่ะ” เธอตอบและลุกเพื่อจะไปนั่งที่โต๊ะริมผนังห่างจากเขา “ใครให้เธอขยับ” เขาวางอำนาจ เอาแต่ใจเหมือนเดิม “คุณเชื่อมั้ยคะ ว่าตอนนี้ฉันสามารถฆ่าคุณด้วยมือเปล่า” “ถ้าฉันตายเธอก็จะติดแหง็กอยู่ในนี้และแห้งตายตามฉันไปเช่นกัน” “คุณพูดถูก เพราะงี้ไงคุณถึงยังมีชีวิตอยู่” เลียมถึงกับยิ้ม “เอาละฉันล้อเธอเล่น มาช่วยฉันแต่งตัว” คิมไม่ยิ้มกับคำล้อเล่นนั้นใบหน้าเธอยังนิ่งเฉย แต่ก็เข้าไปช่วยเขาตามที่ขาต้องการ เธอจัดการล้างแผลเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาใหม่อย่างคล่องแคล่ว ในที่สุดแสงสว่างจากดวงอาทิตย์กระทบสายตาเธอจนคิมต้องหลับตาปี๋ และเมื่อเธอปรับดวงตาเข้ากับแสงได้แล้ว นี่แค่สองสามวันเองนะ ทำไมถึงเกลี้ยงเกลาสะอาดไปทั่ว ดูไม่ออกเลยว่าเมื่อสามวันก่อนสถานที่ นี้พึ่งเกิดสงครามเล็กๆ ถ้าไม่เห็นร่องรอยกระสุนตามผนังอาคาร เพราะผู้คนที่บาดเจ็บล้มตายหายไปจากสถานที่เกิดเหตุยังกับเป็นซอมบี้เลย “เจ้านาย” ชายตัวใหญ่ในชุดดำหยุดตรงหน้าเลียมพร้อมกับโค้งคำนับ “รายงานมา” “เป็นกลุ่มของมาดามชีต้า...” เลียมหลี่ตาลงปกปิดแววตาเหี้ยมเกรียมไว้ “กลุ่มพวกมันลงสู่พื้นดินได้จำนวนหนึ่ง คนของเราไม่มีผู้ใดเสียชีวิต เว้นแต่เหล่าสินค้าในซ้องครับ” “เท่าไหร่” “สิบสองคนครับ” เลียมขานรับในคอสั้นๆ เท่านั้น “แล้วคุณจอนสัน” “หลังจากที่กลับมา ก็พาคนไปจำนวนหนึ่งตามล่าจัดการกลุ่มกำลังพลที่ถูกยิงจนฮอร์ฯ ตกในป่าครับ” “ตอนนี้โซเฟียอยู่ที่ไหน” “คุณจอนสันส่งเธอไปปารีสแล้วครับ” เลียมพยักหน้ารับอีกครั้ง โซเฟียมีหน้าที่ดูแลซ้องของเขา เกิดเรื่องนี้ให้เธอตัวใหญ่แค่ไหนก็ต้องหดหู่เกิดความรู้สึกเศร้าหมองเป็นแน่ โซเฟียเคยเปรยว่าถ้าเธอจะพักผ่อนเธอจะไปปารีส “เจ้านายจะย้ายไปพักที่ไหนดีครับ” “ไม่เป็นไร พวกนายกลับไปทำงานต่อเถอะ” เลียมพูดจบก็คว้ามือบอบบางคนข้างกายที่ยืนนิ่งสงบมาโดยตลอดเดินไปยังทิศทางอาคารที่พักของเขาและเธอ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD