EP. 008 [ต่อ]
1072 Words
ส่วนทางด้านคิม เธอค่อนข้างหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ช่วงเวลาที่เลียมออกไป อาหารถูกส่งมาให้เธอเหมือนครั้งก่อนโน้นไม่มีผิด จนมืดค่ำเขาก็ยังไม่มา “จะปลดปล่อยอะไรนานขนาดนี้” เธอนอนพลิกไปมาบนเตียงของเลียมมาค่อนคืนแล้ว
และกว่าทุกอย่างจะสงบลงก็เป็นเวลาย่างเข้าตีหนึ่ง คิมหลับยาวมาตื่นอีกทีแปดโมงเช้า เมื่อได้ยินเสียงที่ประตู แต่เมื่อลืมตาขึ้นกลับเป็นอาหารเช้าที่ถูกนำเข้ามาให้
คิมมองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของเลียม “ระบายกันจนถึงเช้าเลย!”
คิมลุกและเดินไปยังอาหารเช้า มีโน้ตแปะไว้ ‘จะออกเดินทางก่อนเที่ยง’
คิมคาดเดาว่าเลียมคงจะพกพาเธอไปบ้านของเขา เพื่อหลบลี้จากที่นี่ไปตามคำแนะนำของจอนสัน คิมจัดการกับอาหารเช้า เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คล่องตัวและอย่างเคยทั้งตัวเธอล้วนเป็นสีดำ ทำไมเขาถึงชอบให้เธอใส่แต่สีดำ
และเมื่อถึงเวลาก็มีคนมานำเธอออกจากห้องนอน ด้านล่างทุกอย่างพร้อม รถโฟร์วิวสีดำกว่าห้าคันจอดเรียงเป็นแถว คิมถูกพาไปขึ้นรถที่เบาะหลังคันที่สอง และเมื่อเปิดประตูรถเธอก็เห็นคนที่หายไปทั้งคืนนั่งอยู่ ในมือถือ ไอแพคไว้ และเขาก็กำลังสนใจมันอยู่
แต่เมื่อเธอมาเขาก็ปิดมันและยิ้มเล็กน้อยให้กับเธอ
“พร้อมแล้วใช่มั้ย”
“ฉันไม่มีอะไรนอกจาก...” เธอดึงปืนที่เขาคืนมาให้ออกมาจากเอว
เลียมย้ิม “งั้นก็ออกเดินทาง” คิมที่นั่งเรียบร้อยแล้ว เก็บปืนคืนเข้าที่
“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ปืนกระบอกนี้จำกัดได้กี่นัด”
“สิบสองนัด”
“ฝีมือคิมเป็นไง”
“คุณก็ต้องหวังให้มีอะไรเกิดอะไรขึ้นค่ะ” เลียมยิ้ม รถทั้งห้าคันเคลื่อนตามกันด้วยความเร็วร้อยสิบไมค์ต่อหนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ
คิมมองออกไปนอกหน้าต่างที่นอกจากว่าสองฟากเป็นเพียงทุ่งกว้างที่ดูจะแห้งแล้งตามสภาพเมื่อรถวิ่งมาได้เกือบชั่วโมง บนเส้นทางไฮเวย์แห่งนี้ เขาจะพาเธอไปที่ไหนกัน เส้นทางนี้เป็นคนละเส้นทางที่เธอมา น่าจะคนละทิศ ตั้งแต่เล็กเธอก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสไปไหนนัก แม้ยามที่ได้ไปอยู่กับพ่อ
ช่วงเวลาเหล่านั้นเธอเอาแต่ฝึกฝนเพื่อที่จะกลับมาแก้แค้น แต่แล้วเมื่อได้กลับมาเจอเขาจริงๆ ตอนนี้เธอไม่แน่ใจแล้วว่า อะไรกันแน่ที่เธอต้องการจากเขาคนนี้
แก้แค้นหรือตำแหน่งคนพิเศษ
เปรี้ยง! แต่ในขณะนั้นเองจู่ๆ ก็เกิดเสียงบางอย่างทะลุกระจกหน้ารถ ทะลุเบาะหน้าเฉียดไหล่คนนั่งคู่คนขับ และทะลุไหล่ซ้ายของคิมไปอีกชั้น
อื้ม!
เอี๊ยดดดด เสียงรถเบรกกระทันหันพร้อมกันห้าคัน
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ไหล่ซ้ายชุ่มไปด้วยเลือดของหญิงสาว เธอไม่ทันได้ร้องออกมาด้วยซ้ำ
“สไนเปอร์!” เสียงที่ดังขึ้นมา มาจากใครนั้นคิมไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เธอรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ไหล่ซ้ายแล้ว แต่เป็นความเจ็บที่เธออดทนได้
ควับ! เลียมถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตนคลุมร่างให้กับคิมที่ตอนนี้ใบหน้าเหเกเล็กน้อย
“ทนได้มั้ย” เขาถามออกมาพร้อมแววตาที่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด คิมพยักหน้ารับ
“เจ้านายครับ สามไมค์ข้างหน้าถูกขวางไว้ครับ” ลูกน้องเอ่ยพร้อมส่งภาพจากดาวเทียมที่โชว์ในอุปกรณ์ให้เลียม
“พวกนายกลับค่ายไปก่อน ส่วนฉันจะเดินเท้าต่อ”
“ครับ” คิมเหลือกตามองเขา เดินเท้าที่ว่า เขาคงไม่หมายถึงเธอด้วยนะ แต่แล้วคิมก็กระจ่างเมื่อรถคันที่เธอนั่งขับทะยานเข้าข้างทางมุ่งหน้าสู่ผืนป่ารกครึ้ม
รถจอดสนิทลูกน้องของเขาลงจากรถก้าวไปหยิบเป้ใบใหญ่จากหลังรถ พร้อมกับยื่นแผ่นห้ามเลือดขนาดใหญ่
เลียมรับมา และจัดการกับบาดแผลที่เลือดยังไหลอยู่ “ดีที่กระสุนไม่ฝังและไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ด้วย ใช้ตัวนี้ปิดบาดแผลห้ามเลือดไว้ก่อน เดี๋ยวถึงที่ปลอดภัยเราค่อยทำแผลใหม่” เขาพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
คิมที่ผ่านการฝึกการจำลองสถานการณ์มาหลากหลายก็ตามแล้ว แต่เธอไม่เข้าใจสักนิดว่านี้มันเรื่องอะไร
“ออ ฉันลืมบอกเรื่องสำคัญหนึ่งไปนะ ศัตรูของฉันที่ตอนนี้เพิ่มมาดามชีต้าขึ้นมา หล่อนมีกำลังพลและอาวุธมากกว่าฉันไม่รู้สักกี่เท่า” คิมถึงกับครางเสียงแผ่วเมื่อได้ฟังแบบนั้น เธอเข้าใจทันที แล้วทำไมกระสุนมันถึงโดนเธอคนเดียว นี่ต่างหากที่เธอไม่เข้าใจ
“ดูแล้วตอนนี้เธอน่าจะถูกหมายหัวแล้ว ขี้หึงเสียด้วย” ประโยคสุดท้ายเขายิ้มๆ ดูเหมือนจะภาคภูมิใจกลายๆ
ยังไม่ทันที่ความสงสัยจะอยู่นาน คำพูดของเขาสร้างความกระจ่างให้กับเธอในทันที เธอถูกหมายหัวเพราะมาดามชีต้าเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาเหรอเนี่ย
เลียมสำรวจอาวุธที่นำติดตัวไปด้วย เป็นที่เรียบร้อย เขาก็สะพายเป้สีดำใบใหญ่ และจับข้อศอกของคิมที่อยู่ในผ้าคล้องแขนข้างที่ได้บาดเจ็บหลังจากที่ได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างรวดเร็ว
“ความจริงฉันคิดว่าฉันควรกลับไปจะดีกว่า”
“กลับ…คิมเธอลืมแล้วเหรอว่าเธอนะเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน สัตว์เลี้ยงนะจะอยู่ห่างจากเจ้าของมันได้อย่างไรกัน”
คิมเม้มปากแน่นอยากจะย้อนเวลากลับไปก่อนนี้สักสามสี่วัน เธอจะไม่มีทางไปตามหาคนใจหยาบช้าคนนี้เด็ดขาด เธอควรจะหนีไปทันที
เลียมหยิบเข็มทิศออกมาดูทิศทาง ทำเอาคิมที่อ่อนแรงลงไปไม่น้อยกับอาการบาดเจ็บต้องกลอกตา ทำไมเขาถึงไม่ใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์
เลียมชำเลืองหันไปมองคิม พลันเห็นท่าทางเอือมระอา ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก
“ตอนนี้พวกเรากำลังถูกตามล่า ต้องปิดอุปกรณ์ที่จะตรวจจับสัญญาณได้ทั้งหมด” คิมถลึงตามองเขา เธอไม่ชอบเลยที่เขาเดาใจเธอได้ถูก
- Writer
