Nang pumasok si Red sa silid ay nanlaki ang mga mata niyang nakita akong nakaupo sa sahig habang umiiyak. Nilapitan niya ako at nyakap nang mahigpit at hindi nito napigilan ang sariling haplusin ang aking likod upang kumalma. Ngunit kahit ano'ng gawin niyang pang-aalo sa akin ay hindi niya pa rin ako mapapakalma. Hindi ko kayang kumalma.
"Red, wala na ang anak ko..." madamdamin kong sabi at nagsisimula na naman akong mag-isteriko. Tinanggal ko ang mga hawak sa akin ni Red at nagwawala ako sa loob ng kwarto. Hanggang sa tumawag ito ng doktor upang matulungn siya. May tinupok ito sa aking braso hanggang sa nanghina ako at nakatulog.
Nang magkaroon na ako ng huwisyo ay hindi ko minulat ang aking mga mata. Pinanatili ko ang pagpikit ng aking mga mata at hinayaan mo na ang sariling maging kal
