พัฟฟินในกรงมาเฟีย

ตอนที่ 8 บทลงโทษเบื้องต้น NC 25+

"คุณ...คุณจะทำอะไร?" นกน้อยที่กางปีกบินไม่ไหวในเวลานี้ได้แต่ขยับถอยหลังขึ้นไปบนโซฟา ทว่ามีหรือที่ร่างบอบบางไร้แรงขัดขืนจะพ้นเงื้อมมือมาเฟียมัจจุราชไปได้

เลียมโน้มตัวลงมาและกระชากเสื้อผ้าของพัฟฟินออกจนมันขาดวิ่น ผิวขาวเนียนผุดผ่องเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ยกเว้นแพนตี้ผืนเล็กที่ห่อหุ้มดอกไม้ของมาเฟียหนุ่มไว้มิดชิด ผิวบอบบางเกิดรอยแดงจากแรงกระชากเมื่อครู่ทว่านั่นกลับไม่เจ็บปวดเท่าหัวใจดวงน้อยๆของเธอในเวลานี้

มือหนาปลดกระดุมกางเกงและรูดซิบลงอย่างรวดเร็ว เขาดึงความเเข็งชันที่ถูกพันรอบด้วยเส้นเลือดปูดบ่งบอกถึงความโหยหิวที่ขยายตัวจนสุดความใหญ่โตแล้ว

"นี่มันบ้านคนอื่นนะ! อย่ามาทำอะไรกับฉันแบบนี้นะ!" หญิงสาวบิดเร่ากายบอบบางเพื่อหลบร่างสูงกำยำที่กำลำคุกเข่าลงบนโซฟา ทว่าเรียวขาสวยกลับถูกเลียมจับขึ้นมาพาดไว้บนบ่าเเกร่งของตนเองทั้งสองข้าง เขาประคองลำแท่งเนื้อแข็งชันของตนเองเบียดแทรกเข้าไปในโพรงเกสรโดยปราศจากเครื่องป้องกันและส่รหล่อลื่นใดๆ

"ปึก! ปึกๆๆๆ!"

"กรี๊ดดดดด! เจ็บ อ้าาาา ฮือออ..." คนใต้ร่างบิดเร่าเรือนกายบอบบางไปมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องและร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมาเสียงดัง บอดี้การ์ดนับสิบที่รออยู่ด้านนอกรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของเจ้านายทว่าไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรแม้แต่คนเดียว

ด้านคนินกำลังเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างยิ่งที่รับรู้ได้ว่ารุ่นน้องคนสนิทกำลังถูกกระทำโดยวิธีการที่ไม่ถูกต้องทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

"โอวส์! อ่าส์..." เลียมครวญครางออกมาเมื่อจังหวะรักหนักหน่วงเริ่มถูกดำเนินไปอย่างไหลลื่นเพราะพัฟฟินกำลังปลดปล่อยเกสรออกมาพร้อมกับเลือดบริสุทธิ์ที่ยังคงไหลซึมปะปนออกมาด้วย

"อึก! ฮือออ....ปล่อยฉันนะ! ฉันเจ็บไม่ไหวแล้ว ฮืออ..." ดวงหน้าสวยจิ้มลิ้มอาบด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดคราวนี้มาพร้อมกับความอับอายที่เรียกว่าความอัปยศสูงสุดในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่งอย่างแท้จริง

"อ๊าาส์ ซีดดด..." เสียงครางกระเส่าและกายกำยำที่กำลังเกร็งไปทั้งลำตัวทบ่งบอกว่าเขากำลังจะถึงจุดหมาย พัฟฟินบิดเร่าเรือนกายบอบบางด้วยความเจ็บปวด

"อื้ออ...ปล่อยนะ เจ็บ!"

"อ้าาาา โอวส์!" เลียมเร่งจังหวะหยัดสะโพกสอบถี่ขึ้นเรื่อยๆจนเสียงเนื้อหนังมังสาดังกระทบกันลั่นไปทั่วบ้าน เขาเกรงกระตุกปลดปล่อยน้ำคาวรักไว้ในร่างกายบอบบางอย่างหักห้ามใจไม่ไหว

มาเฟียหนุ่มลดจังหวะหยัดสะโพกสอบลงเรื่อยๆจนแน่นิ่งในที่สุด เขาหายใจหอบเหนื่อยอยู่คู่หนึ่งจึงถอดแก่นกายของตนเองออกมาและจัดการกับซิปกางเกงของตนเองจนเรียบร้อย

เลียมถอดเสื้อสูทตัวโคร่งของตนเองออกมาห่อเรือนรอบร่างบอบบางไว้ จากนั้นจึงช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและอุ้มเดินออกไปขึ้รถทันที พัฟฟินซบใบหน้าลงกับแผงอกแกร่งเพราะไม่กล้าสู้หน้าใครอีกต่อไปแล้ว

คฤหาสน์เกรย์สัน

เลียมอุ้มเรือนร่างบอบบางไร้เรี่ยวแรงขึ้นมานอนบนห้องนอนของตนเองโดยปราศจากคำพูดใดๆ เขาจัดการกับเสื้อสูทของตนเองออกไปแขวนไว้และปล่อยให้ร่างบอบบางเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังในขณะที่ตนเองเดินออกไปดูดบุหรี่ที่ริมระเบียงเช่นเคย

"บ้าชะมัด ปล่อยให้ท้องแม่งเลย!" มาเฟียหนุ่มนึกหงุดหงิดใจขึ้นมาที่สัมพันธ์ลึกซึ้งครั้งนี้เขาไม่ได้ป้องกันใดๆ ทว่าคนอย่างเลียม เกรย์สันหรือที่จำเป็นต้องมาใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้

มาเฟียหนุ่มเดินกลับเข้ามาในห้องนอนหลังจากที่เขายืนดูดบุหรี่อยู่ข้างนอกนานพอสมควร สายตาเย็นชาที่คลายความดุดันลงเล็กน้อยจ้องมองไปยังพัฟฟินที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงจึงได้รู้ว่าเธอหลับไปเสียแล้ว จากนั้นชายหนุ่มจึงถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนกายกำยำเปลือยเปล่า เขาตัดสินใจทิ้งตัวนอนลงข้างกายบอบบางด้วยความเหนื่อยล้าเพราะไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน ในที่สุดก็คล้อยหลับตามหญิงสาวไปอย่างง่ายดาย

เซย่ากำลังจะเดินเข้ามาในคฤหาสน์เกรย์สัน ทว่าถูกบอดี้การ์ดของเลียมขวางทางไว้ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติแล้วตนจะเดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่เคยมีใครว่าอะไร ทว่าตอนนี้กลับต้องพบกับสายตาดุดันของเจคที่กำลังเดินตรงมาหา

"มาทำไม?" บอดี้การ์ดหนุ่มถามเสียงดุ

"ก็มาหาคุณเลียมน่ะสิ"

"คุณเลียมไม่ต้องการพบใคร" เจครู้สึกรำคาญใจแทนเจ้านายหนุ่ม เพราะเซย่าจัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงน่ารำคาญสำหรับตน

"แต่เขาเรียกให้ฉันมาเองนะ!"

"นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย"

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้?" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"ฉันจำเป็นต้องตอบคำถามของเธอหรอ ฉันสั่งให้เธอกลับไปก็คือกลับไป หรือว่าอยากจะกลับไปแบบไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกเลย?" บอดี้การ์ดหนุ่มขู่เสียงดังจนหญิงสาวจำใจต้องสะบัดหน้าและเดินกลับไปยังห้องของตน

"อื้ม..." พัฟฟินขยับกายหันมาหาคนตัวโตข้างกาย เลียมไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็น และเขายังพลิกตัวตะแคงมาหาหญิงสาวอีกต่างหาก

"หนาว..." เพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหนาวเหน็บและพึมพำออกมาเป็นภาษาไทย ชายหนุ่มไม่เข้าใจและไม่ได้ใส่ใจคำพูดของ เธอ ทส่าหญิงสาวกลับมุดตัวเข้ามาแนบชิดกายกำยำเพื่อโหยหาความอบอุ่น ใบหน้าจิ้มลิ้มคลอเคลียกับแผงอกแกร่งที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอาจหาญรุกล้ำมาก่อน ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับเลือกที่จะไม่ถือสาเพราะเห็นว่านกน้อยของเขากำลังหลับไหล

"เด็กบ้า" เลียมพึงพำออกมาเมื่อพัฟฟินเริ่มพยายามขยับกายบอบบางเพื่อที่จะขึ้นมานอนบนลำตัวของเขา ชายหนุ่มรู้สึกหลงใหลสัมผัสแผ่วเบานี้มากเป็นพิเศษจึงพลิกตัวนอนหงายและเป็นฝ่ายประคองร่างบางให้ขึ้นมานอนบนกายกำยำด้วยตนเอง

มือหนาค่อยๆแตะสัมผัสลูบไล้เเผ่นหลังขาวเนียน ผิวนุ่มละมุนละไมและกลิ่นหอมจากเรือนกายบริสุทธิ์ปลุกอารมณ์ดิบในกายกำยำให้คุกรุ่นอย่างง่ายดาย เลียมกำลังพยายามควบคุมความกระหายหิวที่ผิดปกติในร่างกายของตนเองอย่างยากลำบาก

"อื้ม...หิวจัง..." พัฟฟินพึมพำออกมาเป็นภาษาไทยอีกครั้ง เลียมไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพึมพำออกมา ทว่าครั้งนี้เขาเริ่มจะอยากรู้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"พูดภาษาอังกฤษ" เขาบอกเสียงดุเสียจนคนในอ้อมแขนรู้สึกตัว

"อื้ม...ฉันอยู่ไหน..."

"ฉันบอกให้พูดภาษาอังกฤษ!" ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ซบอยู่บนแผงอกแกร่งแหงนขึ้นไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมคาย ทันทีที่เห็นหน้ามาเฟียหนุ่มก็ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ความอับอายและความรู้สึกโกรธเคืองแล่นขึ้นมาในสมอง พัฟฟินทำหน้าบึ้งและเบะปากใส่เขาก่อนที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำให้เลียมรู้สึกโกรธเคืองเช่นเดียวกันเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าแสดงสีหน้าเช่นนี้ต่อเขามาก่อน

"เป็นบ้าอะไรฮะ?"

"ปล่อยฉันนะ!" เธอเริ่มดิ้นขลุกขลักและนั่นยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มต้องกอดรัดร่างบอบบางแน่นขึ้น

"เธอก็รู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางจะหนีฉันรอด ทำไมถึงได้พยายามที่จะหนีฉันฮะ?" เขาถามเสียงดุดัน และนั่นทำให้พัฟฟินหยุดดิ้นและจ้องมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างเอาเรื่อง