พัฟฟินในกรงมาเฟีย

"อึก! ฮืออ...ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าพ่อฉันอยู่ไหน ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ฮืออ..." พัฟฟินร่ำไห้และพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษเมื่อเห็นบุรุษต่างชาติรูปร่างสูงกำยำเดินเข้ามา "เธอคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ ว่าเธอไม่รู้ว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!" เสียงภาษาอังกฤษที่กำลังตะคอกใส่หน้าพัฟฟินทำให้หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นไปจ้องมองต้นเสียงนั้น บุรุษรูปร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำทมิฬน่ายำเกรงกำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาลุกเป็นไฟ ใบหน้าหล่อคมมีเคราขึ้นมาเล็กน้อยรับกับดวงตาสีเขียวงดงามราวมรกต เรือนผมสีทองถูกเซ็ตเข้าทรงบ่งบอกว่าเป็นหนุ่มเจ้าระเบียบ ทว่าน้ำเสียงของเขานั้นราวกับปีศาจร้ายที่สิงอยู่ในร่างเทพบุตรรูปงาม "ถึงคุณจะฆ่าฉันให้ตาย ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพ่ออยู่ที่ไหน เขากลับมาที่เมืองไทยก็ไม่เคยมาหาฉันกับแม่เลย" พัฟฟินพูดความจริงออกไป ทว่ามีหรือที่มาเฟียผู้ฉลาดหลักแหลมเช่นเลียม เกรย์สันจะยอมเชื่อคำพูดของเด็กสาวอายุแค่ยี่สิบปีและยังเป็นลูกสาวของศัตรูอีกด้วย "โกหก! เธอรู้หรอว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน?" เลียมยิงคำถามที่ทำให้คนตัวเล็กตกใจสะดุ้งโหยงเพราะความเป็นห่วงมารดาจับใจ "แม่ของฉันอยู่ไหน พวกแกทำอะไรแม่ของฉัน?" พัฟฟินร่ำไห้ออกพร้อมกับอาการร้อนรน "เดี๋ยวก็รู้!" ทันใดนั้นเจคก็เดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารในมือ เขายื่นมันให้มาเฟียหนุ่ม "หึ! ไหนมึงบอกว่าอีเด็กนี่กับแม่มันไม่รู้เรื่อง?" เลียมถามลูกน้องน้ำเสียงดุดัน ทว่าใบหน้าของเขายังคงเย็นชาราวกับเเท่งน้ำแข็ง "เอกสารล่าสุด ในนี้ยืนยันทุกอย่างครับ" เจคโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป "ตั๋วเครื่องบินที่แม่เธอบินออกนอกประเทศ ถูกซื้อโดยชื่อพ่อของเธอนะ ดูเหมือนพวกมันจะทิ้งเธอไว้ให้ตกเป็นเหยื่อล้างแค้นของฉันแล้วล่ะ" เลียมฉีกเอกสารในมือทิ้ง เขากำมันเเน่นจนมือสั่งเทิ้มและกัดฟันจนกรามนูนเป็นสัน "เอาอี่นี่ไปไว้ที่โรงครัว ให้มันทำงานอย่างทาส!" เขาออกคำสั่งเสียงแข็งกับลูกน้องก่อนที่จะหมุนตัวเดินพรวดพราดออกไปทันที คฤหาสน์เกรย์สัน  เลียมกลับมาถึงบ้านของตนเองในเวลาสี่ทุ่มตรง มาเฟียหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่กลับเข้ามาถึงห้องนอนของตนก็ได้กลิ่นน้ำมันหอมระเหยจากดอกไม้ ซึ่งเมื่อก่อนมันก็หอมดีทว่าตอนนี้มันกลายเป็นกลิ่นที่น่าเบื่อหน่ายจนนึกอยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้ "นี่สินะเขาถึงเรียกว่าผู้หญิง น่าเบื่อชิบหาย!" ชายหนุ่มพึมพำในขณะที่เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ สายตาประดุจสัตว์ร้ายจ้องมองไปยังเซย่าซึ่งเปลือยกายแช่ตัวรออยู่ในอ่างอาบน้ำ เลียมถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนกายกำยำเปลือยเปล่า จากนั้นเขาจึงเดินลงไปในอ่างน้ำตามคำเชิญชวนด้วยสายตาของหญิงสาว "เดี๋ยวนี้กล้าเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วหรอ?" เขาถามเสียงแข็งในขณะที่สีหน้ายังคงความเรียบเฉยเฉกเช่นทุกครั้ง "เจ้าชายน้ำแข็งกำลังต้องการเซย่าไม่ใช่หรอคะ?" ร่างอรชรเปลือยเปล่าขยับตัวขึ้นเหนือน้ำเผยเต้านมอวบอิ่มที่ถูกโอบไว้ด้วยฟองสบู่ หญิงสาวย้ายขึ้นไปนั่งบนต้นขาแกร่งและขยับมือเข้าไปโอบกอดรอบเอวสอบไว้ "ละลาบละล้วง! เธอมันก็แค่เด็กสาวที่พ่อเอามาขายให้กลุ่มมาเฟียของฉัน จะว่าไปแล้วก็อยากเห็นหน้าผู้ชายเลวๆที่กล้าขายลูกใช้หนี้เหมือนกันนะ ฉันเตือนสติเธอ ว่าอย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน!" เลียมกดเสียงต่ำและมีสีหน้าเครียด เขาหันไปหยิบแก้วไวน์ที่เซย่าเตรียมไว้ให้มากระดกเข้าปากอึกเดียวรวด "ก็ยังเย็นชาเหมือนเดิมนะคะ" หญิงสาวน้อยใจทว่าก็พูดอะไรออกไปมากกว่านี้ไม่ได้ ยิ่งเขาตอกย้ำเรื่องที่บิดาเอาเธอมาขายให้กลุ่มมาเฟียก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ "อยากได้หรอ?" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามสีหน้าเรียบ "ก็อยากได้สิคะ คุณไปอเมริกาตั้งหลายเดือน กลับมาเมืองไทยยังไม่อยากได้เซย่าอีก แสดงว่าคุณมีผู้หญิงอยู่ที่นู่นด้วยใช่ไหมคะ?" หญิงสาวถามคำถามสุดแสนไร้เดียงสา "ใช่ แล้วเธอจะทำไมหรอ?" เลียมไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใคร และเขาก็มักจะพูดความจริงออกมาเสมอ "ก็แค่น้อยใจค่ะ เซย่าคงเป็นแค่เด็กที่คุณเอาไว้ดูเล่นแก้เหงาใช่ไหมคะ?" หล่อนตัดพ้อและยังเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่นราวกับคู่รักกำลังเล่นบทพ่อแง่แม่งอนเสียอย่างนั้น ใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาวทำให้เลียมพยายามนึกถึงใบหน้าที่กำลังร่ำไห้ของพัฟฟิน ชายหนุ่มคิดว่าเด็กสาวสองคนนี้มีความละม้ายคล้ายคลึงกันเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจถามเรื่องที่เขาสงสัยอยู่ในใจออกไป "เธออายุเท่าไหร่?" เซย่าตกใจที่อยู่ๆก็ถูกเลียมถามถึงอายุแทนที่จะเป็นวันเกิดของเธอมากกว่า "ยี่สิบค่ะ แต่เลยวันเกิดของเซย่ามาแล้วนะคะ" "ฉันไม่ได้ถามวันเกิดเธอ!" มาเฟียหนุ่มทำเสียงดุ สีหน้าของเขาดูเครียดมากกว่าปกติ โดนเฉพาะวินาทีนี้กับความสงสัยบางอย่างในใจของเขา "ถ้าอย่างนั้นเซย่าไปรอบนเตียงนะคะ" หล่อนแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมาอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของมาเฟียหนุ่ม จากนั้นเรือนกายเปลือยเปล่าจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดฝักบัวเพื่อชำระล้างตัว ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากห้องน้ำโดยไม่สนใจสายตามัจจุราชของเลียมเลยแม้แต่น้อย เลียมเดินออกมาจากห้องน้ำในหลายสิบนาทีต่อมา ใบหน้าหล่อคมคายระบายด้วยเลือดฝาดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ร่างสูงกำยำเดินไปหยิบถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนหัวเตียงและฉีกซองออก จากนั้นจึงสวมมันเข้ากับลำแท่งเนื้อแข็งชันของตนเอง เลียมก้าวขึ้นเตียงไปหาเซย่าซึ่งนอนหันหลังให้เขาอยู่ ร่างบางจึงรีบพลิกตัวกลับมาหามาเฟียหนุ่มเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะมอบสิ่งที่เธอกำลังโหยหาให้ "เซย่ารักคุณที่สุดเลยค่ะ" หญิงสาวอ้าขารับชายหนุ่มและฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ "แต่จำไว้ว่าฉันไม่ได้รักเธอ!" เลียมพูดออกมาโดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงสาว ใบหน้าหล่อคมคายไร้อารมณ์จับแก่นกายของตนเบียดแทรกเข้าไปในร่างกายของเธอโดยไร้ความปรารถนาจากหัวใจ เขาแค่ระบายตัณหาทางร่างกาย โดยเห็นเธอเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ก็เท่านั้น "อ๊าส์! จุก อื้อ..." ความใหญ่โตของมาเฟียหนุ่มทำให้เซย่าผวาเล็กน้อย ช่วงเวลาที่กำลังร่วมรักกันหญิงสาวโหยหากอดจากเขาเสมอ ทว่าเลียมกลับเย็นชาเกินกว่าจะมอบสิ่งเล็กน้อยนี้ให้กับเธอได้ "อื้อ!" เขาเปล่งเสียงออกมาเพียงน้อยนิดในระหว่างที่เร่งจังหวะสะโพกสอบหนักหน่วงขึ้น แม้เลียมจะมีจังหวะรักที่หนักหน่วงทว่าเขากลับเห็นแก่ตัวโดยการหลั่งก่อนหญิงสาวเสมอ แม้เซย่าจะอยากรับรู้อารมณ์ตอนที่เขาสามารถทำให้เธอเสร็จบ้างทว่ากลับทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ได้แต่รับรู้แรงเกร็งกระตุกถี่ของเขาที่กำลังหลั่งน้ำรักออกมาโดยมีเครื่องป้องกันขวางกั้นสายใยแห่งความผูกพันธ์ไว้