พัฟฟินในกรงมาเฟีย

ตอนที่ 5 พรหมจรรย์แรก NC 25+

"อื้อ! ได้โปรด อย่านะ!" พัฟฟินร่ำไห้ออกมาเมื่อสะโพกสอบกำลังดันลำแท่งเนื้อแข็งชันเข้ามาในร่างบอบบาง

"ปึก!"

"กรี๊ดดด! อึก เจ็บ!" ความรู้สึกของหญิงสาวในวินาทีนี้ราวกับร่างกายของตนเองแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดจากเส้นพรหมจรรย์ที่ขาดสะบั้นลงเมื่อครู่ทำให้น้ำตาไหลพรากออกมาดั่งสายน้ำ

"อ้าส์!" ความฟิตแน่นจนเกินไปทำให้เลียมขยับแก่นกายเข้าออกแทบไม่ได้ เจลหล่อลื่นใช้ไม่ได้ผลกับแก่นกายที่ใหญ่โตเกินมาตรฐานและหญิงสาวพรหมจรรย์ที่ไม่เคยผ่านการมีสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก่อน

เลียมหงุดหงิดจนจำใจต้องหยัดกายขึ้นตรงเพื่อพยายามขยับสะโพกสอบให้ง่ายขึ้น เขารู้สึกรำคาญใจที่พัฟฟินเอาแต่ร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมาเพราะทนรับความเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจในเวลาเดียวกันไม่ไหว

เลือดพรหมจรรย์ไหลซึมโอบล้อมลำแท่งแข็งชันของเลียม ชายหนุ่มรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดสดคละคลุ้งขึ้นมาจนรู้สึกแปลกใจ เขาขยับมือลงไปแตะสัมผัสแก่นกายของตนเองและยกมือขึ้นมาดู เลือดสีแดงสดติดอยู่ตรงปลายนิ้ว แววตาร้ายกาจตวัดขึ้นมามองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มที่อาบด้วยน้ำตาด้วยสีหน้ายังคงเรียบเฉย

"ที่บอกว่าไม่เคย ไม่เคยอันนี้หรอ?" เลียมตะคอกถามเสียงดัง มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับเลียมเช่นเดียวกัน เพราะเขาไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงสาวพรหมจรรย์มาก่อน

"อื้ออ.. ฮือออ ฉันเจ็บ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮืออ..." หญิงสาวร่ำไห้ออกมา ทว่าน้ำตาของหญิงสาวกลับไม่มีผลใดๆต่อมาเฟียหนุ่ม เขาหยัดสะโพกสอบหนักหน่วงขึ้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวดและเสียงกรีดร้องของพัฟฟินเลยแม้แต่น้อย

"โอวส์ ซีดด..." เลียมครางออกมาอย่างเหลืออด เขาหยัดสะโพกสอบหนักหน่วงขึ้นอีกเท่าตัว

"กรี๊ดดด! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บนะ!" พัฟฟินรู้สึกเหมือนสัมผัสหนักหน่วงนี้กำลังกรีดเนื้อของเธอให้ขาดออกจากกัน มันทั้งเจ็บปวดและมีความรู้สึกแสบในเวลาเดียวกัน

เลียมถอดแก่นกายของตนเองออกและดึงถุงยางอนามัยที่เปื้อนเลือดพรหมจรรย์ออกด้วย ชายหนุ่มชักรูดแก่นกายของตนเองและเดินไปบีบเจลหล่อลื่นใส่มือก่อนจะป้ายมันลงตรงปลายหัวเห็ดของตนเองอีกครั้ง

เขาแทรกกายเขากลางเรียวขาทั้งสองข้างโดยปราศจากการขัดขืนจากคนตัวเล็กซึ่งนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ เขาประคองแก่นกายแข็งชันสอดเข้าไปโพรงเนื้อที่ชุ่มด้วยเลือดโดยปราศจากเครื่องป้องกันใดๆ

"อื้อ! ไม่เอา อ้าส์!" พัฟฟินครวญครางออกมาเพราะความเจ็บปวด เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเลียมถอดถุงยางอนามัยทิ้งไปเสียแล้ว

"อ่าส์!" เขาเปล่งเสียงครางออกมาและโน้มลงไปดูดดุนปลายถันอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางบิดเร่าไปมาเมื่อความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันจนแยกแยะไม่ออก

"อื้อ! ฉันเจ็บนะ!" มือเรียวขยับขึ้นมากำแขนกำยำของเลียมไว้ เธอจิกเล็บของตนลงจนเกิดแขนของชายหนุ่มเกิดเป็นแผลถลอก

"อ้าส์! เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง โอวส์!" เขายังคงพ่นคำพูดร้ายกาจออกมา ความเสียวกระสันแล่นผ่านกายกำยำ มาเฟียหนุ่มเร่งจังหวะสะโพกสอบหนักหน่วงจนเกิดเสียงดังของเนื้อหนังมังสากระทบกระแทกกัน

"โอวส์ อ๊าาาา อ่าส์!" เขาครางกระเส่าออกมาอย่างเหลืออดในขณะที่ดึงแก่นกายออกมา จากนั้นจึงปลดปล่อยน้ำคาวรักที่ผสมกับเลือดพรหมจรรย์ของหญิงสาวลงบนหน้าท้องแบนราบเป็นจำนวนมาก

เลียมจ้องมองเรือนร่างอรชรที่ยังคงร่ำไห้อยู่สลับกับน้ำรักของตนเอง จากนั้นจึงตัดใจลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินไปหยิบบุหรี่ก่อนที่จะเดินออกไผที่ริมระเบียง ปล่อยให้พัฟฟินนอนหายใจหอบเหนื่อยอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

ร่างบางหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนและไปชำระล้างความสะอาดร่างกายของตนเองในห้องน้ำ วินาทีนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปแทบจะเลือนหายไปจากร่างกายของเธอเพราะความเจ็บปวดที่เลียมมอบให้

"คนเลว! ถ้าฉันหนีไม่ได้ฉันก็ยอมตายดีกว่า!" พัฟฟินจ้องมองตนเองในกระจกและรู้สึกรังเกียจตนเองขึ้นมา หญิงสาวฉายแววตาอาฆาตแค้นที่มีต่อมาเฟียหนุ่ม

ในขณะเดียวกันเลียมก็เดินกลับเข้ามาโดยที่หญิงสาวยังคงอยู่ในห้องน้ำ เขาจึงเดินมาเคาะประตูเสียงดังเสียจนเธอจำใจต้องเปิดประตูและเดินออกมา

"คิดไม่ถึงนะว่าเธอจะไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อน" เลียมเหยียดยิ้มในขณะที่คนตัวเล็กหันมาสบตากับตน

"คุณไม่ใช้ถุงยางอนามัย! น่ารังเกียจที่สุด!" หญิงสาวพ่นคำร้ายกาจออกมาเช่นเดียวกัน และนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมาเฟียหนุ่มแสดงสีหน้าแห่งความโกรธออกมา ร่างสูงกำยำเปลือยเปล่าเดินเข้ามาใกล้จนสองกายแนบชิดกัน

"ฉันปล่อยข้างนอกนะ! อีกอย่างฉันก็ไม่ได้พิศวาสเธอเหมือนกัน!" เขาตะคอกใส่ใบหน้าจิ้มลิ้มก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด

พัฟฟินเดินกลับมายังเตียงนอนก็เห็นรอยเลือดพรหมจรรย์ของตนเองเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวของมาเฟียหนุ่ม และนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวหลั่งน้ำตาออกมาเพราะความเจ็บปวดที่สูญเสียความบริสุทธิ์ที่เธอหวงแหนให้กับผู้ชายที่ไม่เห็นค่าของมัน มิหนำซ้ำยังเป็นผู้ชายที่เธอสุดแสนจะรังเกียจอีกด้วย

"อึก ฮืออ...แม่...แม่อยู่ไหน..." หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองร่ำไห้ออกมาโดยที่ไม่สนใจว่าตนเองจะเสียงดังเพียงใด เลียมเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดและรำคาญเสียงสะอึกสะอื้นนั้น เขาเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่บนโซฟา

"มันจะอะไรกันนักหนา น่ารำคาญ!" เขาเขย่าแขนเล็กเบาๆ

"อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน! คุณมันน่ารังเกียจ!" เธอตะคอกใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว

"ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!" เขากดเสียงต่ำเพื่อไล่หญิงสาว พัฟฟินสะบัดมือเขาออกและหยัดกายขึ้นยืน จากนั้นจึงเดินพรวดพราดออกไปทันที เลียมรีบโทรศัพท์หาเจคทันทีระหว่างหญิงสาวเดินออกไป

"ครับนาย เธอเดินมาแล้วครับ" เจคกดปุ่มวางสายระหว่างที่พัฟฟินเดินลงมาจากชั้นสองและตรงมาหาตน หญิงสาวแปลกใจที่บอดี้การ์ดหนุ่มเดินเข้าทาขวางทางเธอไว้

"จะไปไหน?" เจคมองหน้าพัฟฟินก็เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวร่ำไห้มาอย่างหนัก

"กลับห้อง" คนตัวเล็กตอบสั้นๆ

"ห้องของเธอไม่ได้อยู่ในห้องครัวอีกต่อไปแล้ว"

"หมายความว่ายังไง?"

"ตามมาทางนี้" เจคเดินนำหน้าหญิงสาวกลับขึ้นไปชั้นสอง ทว่าพัฟฟินกลับยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

"คุณก็รู้ว่าที่นี่เป็นรังมาเฟีย ถ้าคุณคิดจะทำอะไรตามใจตัวเอง คุณควรคิดใหม่" เขาหันมาเตือนสติหญิงสาว และนั่นทำให้ร่างบางจำใจยอมเดินตามเจคไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้