พัฟฟินในกรงมาเฟีย

ตอนที่ 6 โบยบินออกจากรัง

"ต่อไปนี้เธอต้องอยู่ในห้องนี้และห้ามออกไปไหนเด็ดขาด กฏระเบียบและรายละเอียดอื่นๆนายจะเป็นคนบอกเธอเอง" เจคเปิดประตูห้องให้พัฟฟิน ร่างบางเดินเข้าไปภายในห้องที่มีการตกแต่งหรูหราและมิดชิด ปราศจากหน้าต่างให้มองเห็นวิวทิวทัศน์ใดๆนอกเสียจากประตูบานหนึ่งซึ่งถูกปิดอยู่ หญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วห้องก็เห็นสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างครบครัน

"ฉันอยู่ในนี้แปลว่าฉันจะถูกขังลืมไหมอ่ะ กะจะไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันกันเลยทีเดียว" พัฟฟินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เธอไม่ได้จะเรียกร้องความสงสารจากบอดี้การ์ดหนุ่มผู้จงรักภักดี ทว่าในเวลานี้กลับรู้สึกท้อแท้เหลือเกิน

"ก็ประมาณนั้นแหละ" เจคพูดเช่นนั้นแล้วประตูอัตโนมัติก็ถูกปิดลง

"โอ้โห สะเดาะกลอนประตูไม่ได้ซะด้วย" หญิงสาวจ้องมองไปยังปุ่มเข้ารหัสสำหรับเปิดประตูด้วยแววตาสิ้นหวัง

"แกรก!"

"ใคร?" ใบหน้าจิ้มลิ้มหันขวับไปยังเสียงประตูอีกบานหนึ่งซึ่งถูกเปิดออกโดยเขาคนเดียวเท่านั้น

"ยิ่งเธอเหวี่ยงลูกฟุตบอลใส่ผนังตรงหน้าแรงเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งเหวี่ยงกลับมาหาตัวเธอแรงเท่านั้น เพราะฉะนั้นยิ่งเธอคิดหนีฉันไปไกลแค่ไหน ฉันก็จะยิ่งขังเธอไว้ลึกลงไปมากเท่านั้น!" เลียมขู่พัฟฟินแล้จ้องมองเธอด้วยเเววตาดุร้าย เขาแลดูไม่เหมือนมนุษย์เลยสักนิด

"ได้! คุณจะได้รู้ สิ่งที่คุณกำลังพูดมันผิดมหันต์" หญิงสาวตะคอกใส่หน้าเขากลับไปอย่างไม่เกรงกลัว

"เธแคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงได้กล้ามาต่อปากต่อคำกับฉัน คิดว่าฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอแล้วเอาไปโยนทิ้งลงแม่น้ำหรอ?"

"ก็เอาสิ! ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องฆ่าตัวเองตายให้บาปเปล่าๆ ฆ่าฉันตอนนี้เลย! ฉันอยากตายจริงๆนะ" หญิงสาวท้าทายเขา และนั่นยิ่งทำให้เลียมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งที่หญิงสาวคิดเช่นนั้น

"เธอยังตายไม่ได้ ฉันยังต้องใช้งานเธอแล้วก็หาผลประโยชน์จากเธออยู่ แต่อย่าหลงคิดว่าเธอมีค่ามากขนาดนั้นนะ เพราะหมดผลประโยชน์เมื่อไหร่ฉันจะฆ่าเธอด้วยมือของฉันเอง" เลียมประกาศกร้าวและเดินไปหยิบขวดไวน์ที่วางเรียงรายออกมาจากตู้โชว์พร้อมกับแก้วไวน์ จากนั้นร่างสูงกำยำจึงเดินกลับมาและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนาซึ่งตั้งอยู่ข้างเตียงนอน

"ขึ้นมานอนบนเตียง!" เขาตวัดสายตามองคนตัวเล็กและออกคำสั่งเสียงแข็ง

"ไม่! ฉันจะไม่นอนในนี้ถ้าคุณไม่ออกไป!"

"ฉันไม่ได้จะนอนกับเธอ ฉันแค่จะนั่งเฝ้าเธอ เพราะเผื่อเธอคิดฆ่าตัวตายขึ้นมากลางดึก ฉันจะเสียผลประโยชน์"

"งั้นคุณก็ให้คุณเจคมาเฝ้าแทนสิ เขาเป็นลูกน้องคุณไม่ใช่หรอ?" ไม่ทันที่พัฟฟินจะได้พูดอะไรต่อ เลียมก็ขว้างแก้วไวน์ลงบนพื้นเต็มแรงจนมันแตกกระจายไปทั่ว แววตาของเขาสั่นระริกราวกับมีเปลวเพลิงอยู่ในนั้น ร่างบางยืนตัวสั่นเทิ้มเพราะความกลัว

"ฉะ...ฉันพูดอะไรผิด?"

"เธอเป็นของฉัน! ไม่มีผู้ชายหน้าไหนที่จะมีสิทธิ์มองหน้าเธอ!" เขากดเสียงต่ำพร้อมกับจ้องมองเรือนร่างอรชรด้วยแววตาน่าขนลุก พัฟฟินหลบสายตาของเขาและรีบวิ่งมาขึ้นเตียง คนตัวเล็กมุดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนาและหันหลังให้มาเฟียหนุ่มด้วยความหวาดกลัว

เช้าวันถัดมา

พัฟฟินบิดตัวไปมาในเช้าวันใหม่ ความจริงเธอไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเวลานี้คือเวลาเช้าหากไม่เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้อง เพราะห้องที่เธอกำลังนอนอยู่ตอนนี้มันยังคงแสงสว่างจากหลอดไฟหลอดเดิมตั้งแต่เมื่อคืน อุณหภูมิคงที่ ข้าวของไร้การเคลื่อนไหวใดๆ

หญิงสาวยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อขับไล่ความขุ่นมัว จึงได้เห็นว่าเลียมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ในมือของเขายังคงถือแก้วไวน์อยู่ และขวดไวน์ที่ตั้งอยู่ตรงนั้นก็บ่งบอกว่ามาเฟียหนุ่มดื่มหมดไปแล้วสามขวด ในขณะที่ขวดที่สี่นั้นเขากำลังดื่มอยู่นั่นเอง

พัฟฟินพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ทว่ากลับรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด หญิงสาวรับรู้ได้ทันทีว่าคงเป็นเพราะสิ่งที่เลียมมอบให้กับเธอเมื่อคืนนั่นเอง

"คุณ..." ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นเศษแก้วยังคงกระจัดกระจายอยู่บนพื้น วินาทีนี้ปราศจากคำพูดใดๆจากปากของมาเฟียหนุ่ม ทำให้พัฟฟินเปลี่ยนใจไม่พูดอะไรออกไปน่าจะดีกว่า

ทันใดนั้นประตูห้องลึกลับนี้ก็ถูกเปิดออกโดยแม่บ้านสองคน คนหนึ่งถือสำหรับอาหารไปจัดบนโต๊ะปลายเตียง ส่วนอีกคนหนึ่งถือข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าใส่ตะกร้าเข้ามาก่อนจะนำไปจัดเรียงใส่ตู้เสื้อผ้าไว้ แม่บ้านทั้งสองคนมีสีหน้าเรียบเฉยและก้มหน้าก้มตาทำงาน ทั้งสองช่วยกันเก็บเศษจนสะอาดหมดจด

จากนั้นแม่บ้านทั้งสองก็ยืนตัวตรงก่อนจะก้มโค้งศีรษะลงให้เลียมเล็กน้อยแล้วเดินออกไปโดยปราศจากคำพูดใดๆทั้งสิ้น พัฟฟินจ้องมองเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

"นี่มันเรื่องอะไรกัน อย่างน้อยฉันก็ควรที่จะรู้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันจะต้องถูกขังอยู่ในนี้ตลอดไปเลยหรอ?"

"ไม่! หมดผลประโยชน์วันไหนฉันจะฆ่าเธอทิ้ง" เลียมพูดเช่นนั้นแล้วก็หยัดกายลุกขึ้นยืนและเดินออกไปยังประตูอีกบานหนึ่งซึ่งพัฟฟินไม่รู้ว่ามันเป็นประตูไปสู่ตรงไหน

หญิงสาวกระโดดลงจากเตียงโดยไม่ให้เลียมรู้ตัว จากนั้นจึงรีบวิ่งไปดันประตูปริศนาไว้ไม่ให้มันถูกปิดลง มาเฟียหนุ่มเดินตรงไปเข้าห้องน้ำทันที ทำให้คนตัวเล็กแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนของเขาได้อย่างง่ายดาย

"ที่แท้ก็เชื่อมกับห้องนอนของนายนี่เอง" พัฟฟินย่องเบาไปยังประตูห้องนอนของเลียม มือเรียวเปิดประตูเบามือและโผล่หน้าออกไปดูลาดเลาก็เห็นว่าบรรดาบอดี้การ์ดหนุ่มยืนเรียงรายกันเป็นจุดๆราวกับว่ากำลังเฝ้าสังเกตการณ์อะไรสักอย่างหนึ่ง

"บ้าจริง จะหนียังไงวะเนี่ย!" เธอบ่นพึมพำ

ทันใดนั้นเลียมก็เดินออกจากห้องน้ำมา ชายหนุ่มเดินไปล็อกประตูห้องที่เชื่อมกับห้องลึกลับนั้นเพราะเมื่อครู่เขาน่าจะลืม จากนั้นร่างสูงจึงเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

"เฮ้อ...ค่อยโล่งหน่อย" พัฟฟินถอนหายใจแผ่วเบา จากนั้นร่างบางจึงหยัดกายลุกขึ้นและเดินออกไปดูบริเวณริมระเบียงที่ชายหนุ่มออกไปดูดบุหรี่เมื่อคืน เมื่อมองลงไปข้างล่างก็เห็นว่าเป็นสนามหญ้า และมีเพียงบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าประตูทางออกอยู่

"ทางนี้น่าจะออกง่ายสุด แต่จะเบี่ยงเบนความสนใจของสองคนนั้นยังไงดีนะ" เธอครุ่นคิด ระหว่างนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อหาเชือกหรือผ้ายาวๆที่สามารถทำให้เธอโรยตัวลงไปถึงถึงสนามหญ้าได้