Chapter 3 วันพักผ่อนอันแสนสงบสุข (2)
1223 Words
Chapter 3 วันพักผ่อนอันแสนสงบสุข (2)
"เอาเป็นว่า ถ้าไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากให้คุณพ่อตายไว เธอควรจะรีบย้ายออกไปจากห้องนี้ ฉันให้เวลาเธอเก็บของหนึ่งวัน นี่ไม่ใช่คำขู่ แต่คือการอ้อนวอนขอร้องกันดี ๆ หวังว่าเธอคงเข้าใจ"
ไม่พูดเปล่า เขาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง นอนหงายเอาแขนหนุนหัวอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่เจ้าของเตียงได้แต่ยืนอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ตกใจก็ตกใจ โกรธก็โกรธ ไม่คิดว่าแทนไทจะตามราวีไม่เลิกราเช่นนี้
"ลุกขึ้นมาจากเตียงของฝนเดี๋ยวนี้นะ พี่สิงห์ไม่สิทธิ์ทำอะไรแบบนี้!"
"หากเธอไม่ยอมย้าย ฉันก็จะให้คนมาเก็บของออกไปให้หมด จะไปดี ๆ รึต้องให้ใช้กำลัง"
"ถ้าไม่ลุก เราได้เห็นดีกันแน่!"
เสียงขู่ฟ่อหน้าตึง เรียกเสียงหัวเราะให้เล็ดลอดผ่านริมฝีปากร้ายกาจ
"ทำไมฮึ เธอมีปัญญาทำอะไรฉันได้ เอาสิ เอาเลยทำเลยสิปลายฝน"
เขาท้าทายด้วยน้ำเสียงยียวน ภัคภัสสรยืนนิ่งเม้มปากแน่น หล่อนเองก็โกรธเป็น เมื่อเขาท้าทาย ร่างสมส่วนจึงหันหลังเดินลิ่วไปยังห้องน้ำ สักพักจึงกลับออกมา พร้อมอะไรบางอย่างในมือ
"ไม่ลุกใช่มั้ย!"
มาพร้อมกับน้ำในถังถูกสาดซัดใส่ร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงจนเปียกชุ่ม แทนไทกระโดดผางอย่างตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าบ้าบิ่นจบชีวิตตัวเอง
"ปลายฝน!"
"ออกไป!"
"ฉันไม่ใช่หมานะปลายฝน ทำเหมือนห้ามหมากัดกันไปได้!"
ร่างสูงปราดเข้ามาใกล้คนที่ยืนสั่นสู้ ก่อนถังน้ำในมือจะถูกเขากระชากออกอย่างแรง มันถูกเหวี่ยงทิ้งไปอย่างไร้ทิศทางจนกลิ้งข้าวเม่า พร้อมทั้งเขายังยืนขวางทางออกเอาไว้ หมดโอกาสหนีออกไปเรียกให้คนมาช่วยได้
"ฉันมาขอร้องดี ๆ เธออยากเจ็บตัวใช่มั้ย!"
สีหน้าและแววตาวาวโรจน์มาพร้อมเสียงเข่นรอด
ไรฟัน ทำให้ภัคภัสสรนึกกลัวจริง ๆ ส่วนลึกร้องบอก คราวนี้หล่อนกลัวจริงจัง ในอดีตเขาเคยคิดจะฆ่าหล่อนมาแล้ว ทำไมคราวนี้เขาจะทำอีกไม่ได้
"ชะ...!"
ตะโกนได้แค่นั้นมือใหญ่ก็ยื่นมาปิดปากหล่อนเอาไว้ แขนอีกข้างล็อกคอแล้วออกแรงลาก เขาพาหล่อนไปในห้องน้ำ ความกลัวทำให้ดิ้นรนขัดขืนจนสุดกำลัง
"อยากลองดีใช่มั้ย ได้!"
ในห้องน้ำ แทนไทผลักร่างสมส่วนเข้าไปในห้องกระจก เขายืนคร่อมร่างที่ถูกผลักจนล้มลง มือกระชากฝักบัวลงมา กดปุ่มปิดเครื่องทำน้ำอุ่น ก่อนจะเปิดแรงดันน้ำจนสุดเกลียว เพียงความเย็นยะเยือกชโลมลงบนผิวกาย ภัคภัสสรต้องสะดุ้งเพราะความหนาวที่คลืบคลาน ราวเข็มนับพันกำลังทิ่มแทงไปตามผิวหนัง
แทนไทเหมือนหมาบ้า เขาฉีดฝักบัวรดหัวคนที่ถูกคร่อมกักเอาไว้ด้วยสองขาแข็งแรง คล้ายต้องการทรมานให้หล่อนต้องหนาวตายในห้องนี้...หล่อนไม่เหมือนเขา เขาชาชินกับความหนาวแบบสุดขั้วเพราะอยู่อเมริกามาหลายปี
"ถ้าคิดว่าทำแล้วสะใจ ก็อย่าหยุดนะคะ!"
ภัคภัสสรตะโกนท้าทาย พยายามข่มน้ำตาไม่ให้รินไหล เพราะกลัวว่าเขาจะได้ใจ หากหล่อนทำอ่อนแอเขาจะยิ่งสาแก่ใจ แน่นอน...เขาจะไม่มีวันได้เห็นหล่อนในมุมนั้น
มือแกร่งบีบปลายคางเรียวให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เสียงเข่นรอดไรฟันดังอยู่เหนือใบหน้า ในระยะหายใจรด
"ขอร้องสิ อ้อนวอนฉัน แล้วฉันจะหยุด"
ภัคภัสสรขบกรามแน่น แววตาเย่อหยิ่งสบกับแววตาวาวโรจน์อย่างท้าทาย...นั่นยิ่งทำให้แทนไทร้อนรุ่ม เขาอยากเห็นหล่อนอ่อนแอ อยากเห็นหล่อนเจ็บปวด ไม่ใช่ทำตัวไม่รู้สึกรู้สาเช่นนี้
"ขอร้องฉันดี ๆ แล้วก็รับปากว่าจะย้ายออกไปจากห้องนี้ แล้วฉันจะปราณีเธอ"
"ต่อให้หนาวตาย ฝนก็จะไม่ร้องขอชีวิตกับคนไร้หัวใจ ตายในนี้ก็ดี เพราะถ้าพี่สิงห์มาอยู่ที่นี่ ฝนจะหลอกหลอนทุกคืนให้หัวโกร๋น!"
แทนไทหุบยิ้ม หล่อนช่างยั่วโมโหได้เก่งนัก แววตาคมกล้าไล่มองร่างเปียกปอนตั้งแต่บนลงร่าง ก่อนจะเลือกหยุดนิ่งยังเนินเนื้อที่อยู่ใต้การอำพรางของชุดคลุม ผ้าที่แนบลู่ไปกับผิวเนื้อ ทำให้เขาปั่นป่วนได้เหมือนกัน
ที่ผ่านมาไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้ และตอนนั้นหล่อนยังเด็ก เขาไม่เคยสนใจน้องสาวนอกไส้มากไปกว่าความชิงชังที่มี
"อะไรคะ มองอะไร!"
เสียงเขียว ๆ ดังขึ้น ภัคภัสสรรีบใช้สองแขนกอดอกเอาไว้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายขบริมฝีปาก มาพร้อมแววตาไม่น่าไว้วางใจ
"หรือว่า...เธอจะแลกอิสรภาพด้วย...เรือนร่างของเธอ!"
".....!"
ถ้อยคำของเขาทำให้รู้สึกปรี๊ดขึ้นมาในหัว รู้สึกรังเกียจกับความคิดนั้น ความขยะแขยงมาเยือนเมื่อฝ่ามือร้อนทาบลงบนต้นขาขาวเนียนแล้วลากไล้ขึ้นสูง...มีหรือจะอยู่เฉยให้เขาลวนลาม หญิงสาวจึงทั้งดิ้นทั้งข่วนเป็นพัลวัน
"ไม่แน่นะปลายฝน เธออาจจะลืมไอ้หนุ่มไซส์สี่สิบเก้าคนนั้นไปเลยก็ได้ถ้าได้ลองของฉันเข้าไป หึ ๆ"
“ฝนขอกัดลิ้นตัวเองตาย ถ้าต้องกลายเป็นเมียพี่สิงห์!"
สงครามเกิดขึ้นในห้องกระจกแคบ ๆ เมื่อภัยมาถึงตัวสัญชาตญาณเอาตัวรอดของภัคภัสสรจึงทำงานอย่างหนัก สองมือปัดป่ายไขว่คว้า สองขาถีบเท่าที่จะทำได้ จนปลายนิ้วไปปัดบางสิ่งที่วางอยู่บนชั้นวางเล็ก ๆ จนร่วงหล่น
มันคือขวดครีมอาบน้ำ ใช่แล้ว! มันช่วยหล่อนได้ คิดดังนั้นจึงกำขวดแก้วเอาไว้อย่างมั่นเหมาะ
"นี่แน่ะ!"
ขวดแก้วเล็ก ๆ ในมือถูกฟาดลงบนหัวคนตัวโตเข้าอย่างจัง ได้ผล…มันทำให้แทนไทถึงกับผงะ เขาใช้มือกุมลงตรงจุดกระแทกด้วยความเจ็บปวดที่แล่นพล่าน
"ยัยบ้า ฉันจะฆ่าเธอ!"
ได้แต่เข่นเสียงขู่ฟ่อทั้งที่สภาพไม่เอื้ออำนวย เขาเหมือนไอ้โรคจิตที่ถูกจัดการจนหมดท่า ภัคภัสสรอาศัยจังหวะนั้นถีบเข้าที่กลางกายของอีกฝ่ายเต็มแรง งานนี้มีแต่ตายกับตาย ไม่ตายก็พิการ คนถูกโจมตีเปลี่ยนมือมากุมตรงกล่องดวงใจด้วยความเจ็บปวด เจ็บจนปากม่วงหน้าเขียว สิ้นฤทธิ์อยู่ในห้องกระจกนั่นเอง
"จำเอาไว้ ฝนไม่ใช่เด็กที่จะให้พี่สิงห์มารังแกได้อีกแล้ว!"
ภัคภัสสรวิ่งหนีออกไปจากห้องน้ำเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง กลัวเขาจะอึดกว่าที่คิดแล้วลุกขึ้นมาจับตนกดน้ำจนตาย
เรื่องนี้จะต้องไม่มีใครรู้ ต้องไม่กระโตกกระตากเพราะอาจไปเข้าหูคนป่วยที่นอนอยู่ และอาจทำให้อาการทรุดลงได้ มีคนเดียวที่จะช่วยหล่อนได้และเขาจะไม่ทำให้เรื่องดัง...ธามไท
- Writer
