Chapter 3 วันพักผ่อนอันแสนสงบสุข (1)
1061 Words
Chapter 3
วันพักผ่อนอันแสนสงบสุข (1)
วันอาทิตย์จบลงอย่างรวดเร็ว ในยามเย็นก่อนทานมื้อค่ำ ภัคภัสสรเลือกที่จะอาบน้ำก่อนลงไปทานอาหารร่วมกับทุกคน ด้วยไม่อยากต้องทรมานกับอากาศที่แสนเหน็บหนาว ในจังหวะที่เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมสภาพอยู่ในชุดคลุมที่ผูกไว้หลวม ๆ หูของหล่อนคล้ายได้ยินเสียงคนเคาะประตู
"ใครคะ?"
"ตะ ติ๋ม ติ๋มเองค่ะ"
เสียงฟังดูแปลก ๆ หากแต่หล่อนไม่ได้เฉลียวใจ จึงเดินไปเปิดประตู
นับว่าเป็นการตัดสินใจที่พลาดมหันต์ เมื่อหน้าห้องไม่ได้มีเพียงแค่แม่บ้านเสียแล้ว
".....!"
สัมผัสได้ถึงแรงมหาศาลที่ดันบานประตูต้านเอาไว้
ไม่ให้หล่อนปิด ด้านหลังแม่บ้านที่กำลังยืนหน้าซีดตัวสั่นปากสั่นอยู่นั้นไม่ใช่ใคร...แทนไท เพียงเท่านี้ ใจของหล่อนก็หล่นวูบไปกองที่ตาตุ่ม คิดไปพร้อมกัน เขาจะมาไม้ไหนอีก
"ขะ ขอโทษนะคะคุณปลายฝน"
ขนิษฐาสบตาเจ้านายสาวอย่างสำนึกผิด หน้าซีดๆ ตัวสั่นๆ บอกภัคภัสสรให้รู้ว่าลูกจ้างสาวคนนี้ถูกบังคับขู่เข็ญมาแน่นอน
"จะไปไหนก็ไป หมดหน้าที่ของเธอแล้ว"
ไม่รอให้ทั้งสองได้สนทนากันมากกว่านี้ แทนไทก็เอ่ยปากไล่ และเมื่อเป็นอิสระ ขนิษฐาก็รีบวิ่งไปอย่างไวเพราะความกลัว หากแต่ต้องหยุดกลางคัน เมื่อมีเสียงเข้ม ๆ ดังตามหลัง
"แล้วก็อย่าปากพล่อยไปบอกคุณพ่อและคนอื่น ๆ ในบ้านล่ะ หากฉันรู้ว่าเธอสาระแน เธอตายแน่!"
ขนิษฐาพยักหน้าเร็ว ๆ เป็นอันรับรู้ ให้เขามั่นใจว่าหล่อนไม่มีทางปริปากบอกใครแน่นอน แม้กระทั่ง...ธามไท
ด้านภัคภัสสรพยายามที่จะปิดประตูห้อง หากแต่ก็ไม่อาจสู้แรงที่มีมากกว่าของแทนไทได้ ต่างฝ่ายต่างยื้อยุด
กันไปมา ดูเหมือนว่าแทนไทจะได้เปรียบกว่าหลายขุม
"ออกไปนะ!"
"หุบปาก! ถ้าไม่อยากให้เสียงดังไปถึงห้องของคนป่วย"
เสียงตะคอกเข่นรอดไรฟัน แทนไทอาศัยความได้เปรียบเรื่องรูปร่างเบียดแทรกตัวเข้าไปด้านในได้สำเร็จ ก่อนปิดประตูตามหลังปิดกั้นอิสรภาพ แววตาเขาดูไม่น่าไว้วางใจ ด้วยความกลัว ภัคภัสสรจึงถอยกรูดไปยืนตั้งหลักให้ไกลจากเขามากที่สุด พยายามมองหาตัวช่วยที่พอจะหยิบฉวยยามคับขันได้
“พี่สิงห์เข้ามาทำอะไรในห้องของฝนคะ!"
แทนไทไม่ตอบ เขาเดินสำรวจไปทั่วห้องราวต้องการอะไรบางอย่าง จนสายตาไปสะดุดถึงบางสิ่งที่วางกองรวมอยู่กับของใช้ส่วนตัวของภัคภัสสร
'บ้าจริง!’ ภัคภัสสรใจหายวาบ เมื่อรู้ทันว่าเขากำลังโฟกัสถึงสิ่งใด
แววตาคมกล้าเหลือบมองเจ้าของห้อง ก่อนกระตุกยิ้มหยัน เขาหยิบห่อสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขึ้นมาในระดับสายตา ด้านภัคภัสสรอยากจะกระโดดเข้าตะครุบเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ในมือของเขา แล้วเขวี้ยงทิ้งไป...นั่นไม่ใช่ของหล่อน แค่ได้มาอย่างบังเอิญ
เขาหรี่ตามองคนที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนกระตุกยิ้มเยาะ
"คุณพ่อรู้ไหมนะ ที่ลูกสาวทำตัวแบบนี้"
"นั่นไม่ใช่..."
"หึ ฉันไม่ใช่เด็กนะปลายฝน เธอกำลังจะบอกว่าไม่ใช่ของเธอ แค่พกถุงยางติดกระเป๋าไว้เป่าเล่นแก้เซ็ง อย่างนั้นสิ?”
"มีคนมาแจกที่หน้ามหาลัยฯ เขายัดใส่มือฝนมาก็เลยเก็บใส่กระเป๋า วันนี้ว่าจะเคลียร์ทิ้ง แต่พี่สิงห์ก็เข้ามาพอดี"
ให้อธิบายแทบตายเขาคงไม่เชื่อ ดูสีหน้าของเขาก็รู้ ภัคภัสสรทำใจไว้แล้ว แต่หล่อนก็ต้องแก้ต่างให้ตัวเอง เพราะนั่นไม่ใช่ของหล่อนจริง ๆ
"ไซส์สี่สิบเก้า หึ ไซส์เด็กน้อย ของแฟนเธอน่ะ...มันเล็กไปหน่อยนะปลายฝน หรือว่า...เธอชอบแบบนี้"
"ว่าคนอื่นน่ะ ดูตัวเองหรือยังคะ ก็คงจะไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก"
หล่อนสั่นสู้ ตอบโต้เขาทั้งที่ใจเต้นแรง...ได้ผล หล่อนเห็นประกายไฟในแววตาคู่นั้น เขากำลังโกรธที่ถูกหล่อนสวนกลับ
"ปากดีไปเถอะ ถ้าถึงวันที่ต้องซมซานออกไปจากบ้านหลังนี้ เธอจะไม่กล้าปากดีอีกเลย"
แทนไทโยนมันไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินไปหยุดยืนที่ด้านหนึ่งของห้อง เขารูดม่านออกแล้วทอดสายตาไปยังด้านนอก ห้องนี้เห็นวิวภูเขาทอดยาว สวยมากทีเดียว
"แต่ต่อให้เธอจะมีผัวตั้งแต่ตอนเรียนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว แต่คราวหลังเก็บให้มิดชิดหน่อยก็ดี เผื่อพี่เสือของเธอมาเห็นแล้วจะน้ำลายฟูมปากเอาได้"
"ห้องนี้ไม่เคยมีใครมายุ่มย่าม พอพี่สิงห์มาถึงทุกอย่างก็ดูวุ่นวายไปหมด"
"ที่ฉันเข้ามาก็เพื่อจะมาขอร้องเธอดี ๆ ว่าให้ย้ายข้าวของไปอยู่ที่ห้องอื่นซะ ส่วนฉัน...จะมาอยู่ที่ห้องนี้แทนที่เธอ เคนะ"
ภัคภัสสรเอียงคอ คิ้วขมวดเข้าหากัน
“ทำไมคะ ทำไมต้องเป็นห้องนี้"
"ก็เพราะห้องนี้...วิวสวยดี...ฉันชอบภูเขา ห้องของฉันมองไม่เห็นภูเขา ฉันอยากได้ห้องนี้ ห้องที่วิวสวยที่สุด เข้าใจรึยัง"
'อะไรของเขา...' ขณะที่กำลังยืนงง แววตาคมกล้าก็ตวัดมองอย่างไม่เป็นมิตร...เป็นความชิงชังที่อัดแน่น หล่อนสัมผัสได้
"ที่จริง...ห้องนี้มันควรจะเป็นของฉันด้วยซ้ำ แต่เธอก็มายึดมันไป" น้ำเสียงนั้นเจือความขมขื่น ย้ำเตือนถึงอดีตอันไม่น่าจดจำ
"ฝนไม่ได้ยึด..."
"อย่าแถ แถวบ้านฉันเรียกว่าหน้าด้าน!"
"ฝนไม่ได้เป็นคนเลือก แต่คุณพ่อให้ฝนมาอยู่ที่ห้องนี้เองนะคะ"
'คุณพ่อๆๆๆๆ อะไร ๆ ก็คุณพ่อ'
ความเกลียดชังยิ่งสุมในใจแทนไท ยิ่งหล่อนแอบอ้างแบบนั้น เขายิ่งอยากยึดห้องนี้มาเป็นของตน และเขาต้องชนะ ภัคภัสสรจะต้องระเห็จไปอยู่ห้องอื่นแทน
- Writer
