Nang magpaalam sa akin si Max, agad akong nakaramdam ng lungkot dahil mag-isa lang ako sa apat na sulok ng kwartong ito. Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa pagsisimula ng inventory. Isa-isa kong tiningnan ang mga dokumento sa computer kung saan nakasave na sa desktop ang shortcut ng files na maaari kong gamitin.
Naisip na wala naman si Max dito at maaari na akong lumabas dahil kailangan ko rin tingnan kung saan nakalagay ang mga gamot at para mailista ang detalye na kailangan ko.
“Ma’am? May kailangan po kayo?” tanong sa akin ng isang babae pagkalabas na pagkalabas ko ng aking opisina. Nakaramdam ako ng pagkailang dahil parang binabantayan talaga ko ng husto dito. Nasa tapat kasi ng pinto ng opisina ko ang kanilang mga pwesto kaya hindi talaga ako makakatakas sa kanilang mga mata.
