My secretary 11 ลอบยิง

1493 Words

(พักพิง) “เอาล่ะ งั้นหมายความว่าทั้งสองรู้จักกันสินะ?” คุณจอมทัพถามฉันหลังจากที่ฉันดีใจมากจนกระโดดกอดและหอมแก้มของขนมปังไปจนโดนคุณจอมทัพดุและให้นั่งลง “ค่ะ ขนมปังเป็นรุ่นน้องต้องมหาวิทยาลัย” “อืม งั้นตอนนี้นายพักอยู่ที่ไหน?” “บ้านครับอยู่ถัดไปไม่กี่ซอยไม่มาสายแน่นอนครับ” ขนมปังบอกเมื่อก่อนขนมปังเป็นเด็กขยันมากต้องทำงานและเรียนไปด้วย แถมยังต้องเลี้ยงน้องอีกทั้งขยันและอดทนมาก ๆ เลยล่ะ “โอเค งั้นก็มาทำงานพรุ่งนี้ได้เลย” “ขอบคุณมากครับ!” ขนมปังยกมือไหว้ขอบคุณส่วนฉันก็ยิ้มอย่างดีใจที่ขนมปังได้งานทำแล้ว หลังจากเรียนจบฉันก็กลับไปอยู่บ้านเลยไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย “เจ้าจอมต่อไปนี้พี่ขนมปังจะเป็นพี่เลี้ยงของเรา” “ซาหวัดดีครับ” เจ้าจอมยกมือไหว้อย่างน่ารัก “สวัสดีครับพี่ของฝากตัวด้วยนะครับ^^” ขนมปังบอกกับคุณเจ้าจอม “ครับ!!” บนรถ “เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?” หลังจากที่ตกลงรับขนมปังเข้าทำงานฉันกับคุณจอมทัพก็ออกมาทำงาน และระหว่างที่กำลังเดินทางเขาก็ถามฉันขึ้นมา “หมายถึงขนมปังเหรอคะ?” “ใช่สิ คิดว่าฉันจะถามถึงเจ้าจอมหรือไง?” แค่นี้ทำไมต้องดุด้วยเนี่ย?! “ขนมก็น่ารักค่ะ ใจดีและรักเด็กขยันทำงานเพราะต้องดูแลน้อง ๆ อีกสองคนไม่มีพ่อแม่เสียเพราะอุบัติเหตุ ฉันรับรองเลยค่ะว่าขนมจะไม่ทำคุณผิดหวังแน่นอน” ฉันตอบออกไป “หึ ถ้าเด็กนั่นทำงานได้ไม่ดีเธอจะโดนลงโทษไปด้วยเข้าใจไหม?” เขามองฉัน “ค่ะ!!ฉันยอม” เพราะฉันมั่นใจว่าขนมปังจะทำงานได้ดีอย่างแน่นอน “และที่สำคัญนะคะให้ขนมปังดูแลและอยู่ใกล้ ๆ คุณเจ้าจอมก็ดีแล้วล่ะคะเพราะขนมปังเองก็พอมีความสามารถด้านการต่อสู้อยู่เหมือนกันถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับคุณเจ้าจอมขนมปังจะสามารถดูแลและปกป้องได้อย่างแน่นอนค่ะ” “อืม หวังว่าฉันจะเลือกไม่ผิดคน” หลายวันต่อมา ใจกลางเมืองกรุงเทพ... และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่จัดการรับตำแหน่งอย่างเป็นทางการไม่สิ...เหมือนเป็นงานเลี้ยงเพื่อขอบคุณมากกว่าคุณจอมทัพต้องการขอบคุณประชาชนที่เลือกเขามาเป็นนายกรัฐมนตรี เลยได้มีการจัดการประจำปีขึ้นทั่วประเทศและมันก็จะเป็นแบบนี้อีก 3 ปีหรือตลอดการรับตำแหน่งของเขานั่นเอง เพราะงั้นวันนี้นอกจากงานที่ต้องประสานงานต่าง ๆ แล้ว ฉันยังต้องระวังเรื่องความปลอดภัยเป็นพิเศษเพราะว่าวันนี้นั้นคนเยอะมากและเขาก็ยังลงทำจัดการทุกอย่างเองอีก เพราะงั้นเลยอันตรายมาก ๆ ฉันไม่สามารถคาดสายตาของเขาได้เลยได้แม้แต่วินาทีเดียว “สวัสดีครับประชาชนทุกท่าน...” แปะ! แปะ! แปะ!! วู้ววววววววว~ กรี๊ดดดดดดดดด~ เสียงกรี๊ดร้องอย่างดีใจเมื่อเขาขึ้นเวทีโดยมีฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังยังตกใจเลยแต่เขานิ่งมากคงจะชินแล้วแหละ ก็นะเขาทั้งหล่อทั้งเก่งแถมยังรวยมากอีกคะแนนส่วนมากก็มาจากสาว ๆ นั่นแหละ แต่ส่วนสำคัญไม่ใช่หน้าตาของเขาหรอกแต่เป็นนโยบายต่าง ๆ ของเขาต่างหากที่เข้าถึงคนรุ่นใหม่ “เงียบกันก่อนนะครับผมขอพูดไม่นานและจะปล่อยให้ทุกคนทุกจังหวัดได้สนุกกันต่อในค่ำคืนนี้...” เขาบอกช่วงระยะเวลาที่เขาพูดจะได้รับการถ่ายทอดไปทั่วประเทศ “...” ทุกคนต่างพร้อมใจกันเงียบ “ที่ผมจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อขอบคุณประชาชนครับที่ได้เลือกผมมาดำรงตำแหน่งในครั้งนี้ ผมไม่อยากจัดและเชิญแค่คนในสภาเพราะว่าพวกเขาไม่ใช่ส่วนสำคัญของการชนะครั้งนี้เพราะมีทุกคนผมเลยมีวันนี้ครับ เพราะงั้นงานครั้งนี้ผมเลยจัดขึ้นเพื่อขอบคุณประชาชนทุกท่าน ขอบคุณทุกคะแนนเสียงครับ ผมกล้ารับรองเลยว่าตลอดระยะเวลาที่ผมดำรงตำแหน่งอยู่นี้ทุกท่านจะได้เห็นความพัฒนาของประเทศอย่างแน่นอนครับ...” แปะ! แปะ! แปะ!! วู้ววววววววว~ กรี๊ดดดดดดดดด~ “จอมทัพ!!จอมทัพ!!จอมทัพ!!จอมทัพ!!จอมทัพ!!จอมทัพ!!” ทุกคนต่างส่งเสียงเพื่อเรียกชื่อของเขา ขอบอกไว้เลยนะว่านี้ไม่ได้การเตียมอะไรทั้งนั้นทุกคนต่างพูดออกมาเพราะว่าพูดออกมาเอง “ขอบคุณครับงั้นวันนี้ผมขอให้ทุกคนสนุกทุกจังหวัดนะครับ!!!!” เขายกมือไหว้และก้มหัวให้ทุกคนจากใจจริง ก่อนงานจะเริ่มดำเนินกันต่อมีทั้งพ่อค้าแม่ค้าเครื่องเล่นต่าง ๆ ที่เหมือนสวนสนุก มีหนังกลางแปลง ลิเก โขน การแสดงต่าง ๆ และวงดนตรีที่มีชื่อเสียงเพื่อเอาใจวัยรุ่น “น้ำค่ะ” ฉันส่งน้ำให้เขาเพราะว่าพูดไปเยอะ “บอกให้ทุกฝ่ายดูแลเรื่องความสะอาดและความสะดวกอย่าให้การจาจรติดขัดจนเกินไป บางคนเขาอยากกลับบ้านเร็วเพราะทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน” เขารับน้ำไปก่อนจะสั่งงานอย่างต่อเนื่อง “ได้ค่ะ” ส่วนฉันก็รับคำสั่งและทำตามอย่างดีเช่นกันตอนนี้ฉันเริ่มชินกับการทำงานกับเขาแล้วแหละ “อยากเดินเล่นไหม?” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นฉันหันมองซ้ายมองขวาว่าเขากำลังพูดกับใครอยู่? ฉันเหรอ? “...?” “เธอนั่นแหละฉันถามว่าอยากเดินเล่นไหม?” ก็อยากเดินเล่นอยูเหมือนกันแต่ว่างานก็ต้องทำไหมอ่ะ? “ถ้าท่านไปด้วยฉันก็ไปค่ะ” “หึ งั้นก็ไปสิ” และหลังจากนั้นเขาก็เดินนำไปร้านนู้นร้านนี่ถามไถ่เรื่องการค้าขายแม่ค้าพ่อค้าก็ต่างดีใจให้ขนมให้ของมาเยอะแยะมากมาย แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธก็ตาม “ไม่ต้องให้อะไรผมหรอกครับเอาไว้ขายดีกว่า” เขาบอกแบบนั้นแหละ “ไม่เป็นไร ๆ เพราะท่านนายกทำให้เราได้ออกมาหารายได้กันแค่นี้เล็กน้อยน่าเอาไป ๆ” และสุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ได้ต้องเอามานั่นเอง “ขอบคุณมากนะครับ” “จ้า!!” เราเดินไปทั่วงานจนมาถึงโซนการละเล่นพื้นบ้านที่เรียกว่ารํากระทบไม้โดนเราจะกระโดดข้ามไม้ไผ่ไปมาตามจังหวะของดนตรีนั่นเอง “สวัสดีค่ะ/ครับ” เสียงของเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นอยู่ทักทาย “ครับ สนุกไหม?” “สนุกกกกกก” “ท่านนายกเล่นด้วยกันไหมคะ?” เด็ก ๆ ถาม “เอ่อ อาเล่นไม่เป็นหรอก” เขาแทนกับเด็ก ๆ ว่าอาแหะน่ารักดี ฉันอมยิ้มนิดหน่อย “นะ ๆ เล่นเถอะค่ะไหน ๆ ก็จัดการงานนี้เพื่อพวกเราท่านนายกก็ควรมีความสุขและสนุกสิคะ^^” หมับ!! เขาโดนเด็ก ๆ ลากไปเล่นไปด้วย “งั้นอาขอเอาเลขามาเล่นด้วยไหม?” เลขา? หมายถึงฉันเหรอ? “ท่านนายกเล่นเถอะค่ะ...” “พี่คนสวยมาสิค่ะ” หมับ!! และฉันก็โดนลากไปอีกคนสุดท้ายก็ต้องยอมสินะ “แล้วเล่นแบบไหนละ?” คุณจอมทัพถามอย่างเขิน ๆ คงจะไม่เคยเล่นอะไรแบบนี้สินะ ก็นะตามประวัติเขาเกิดที่นี่ก็จริงแต่ไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก “แบบนี้ค่ะแค่กระโดดตามจังหวะไม่ให้ไม้มาหนีบขาของเรา” เด็ก ๆทำให้ดูซึ่งเขาก็ยังทำหน้างง ๆ อยู่ “งั้นท่านนายกจับมือแล้วกันค่ะ” หมับ! ฉันเอามือของเขามาจับไว้ “เธอเล่นเป็น?” “ฉันมันเด็กต่างจังหวัดอยู่แล้วค่ะ ท่านแค่ยกขาแบบนี้...แบบนี้และแบบนี้” ฉันทำให้เขาดูช้า ๆ “พี่สาวสุดยอดดดด!!” แปะ! แปะ! เด็ก ๆ ตบมือกันใหญ่ “ขอบคุณค่ะ งั้นเรามาเล่นพร้อมกันเลยไหม?” ฉันถามก่อนจะจับมือของเขาแน่นและดนตรีก็เริ่มขึ้นเราจะกระโดดไปตามทำนองและจังหวะ และขณะนั้นเอง... ฉันก็สังเกตเห็นจุดแดงที่หน้าผากของเขาลอบยิงเหรอ... หมับ!!! ฟิ้ววววว!!จึก!!!!!ฉันพลิกตัวบังเอาไว้แทนและผลักเขาล้มไป “ว้ายยยย!!!!” “ขะขอโทษค่ะ!!ตึกด้านหลังมีคนลอบยินท่านนายกค่ะ!” ฉันรายงานผลที่หูฟังบลูทูธซึ่งมันเชื่อมต่อบอดี้การ์ดรอบงานอีกร้อยกว่าคน “เป็นอะไรไหม?” “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ!!” หมับ!!จับให้เขาลุกขึ้นพยายามไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา “เด็ก ๆ เล่นต่อเลยนะพอดีพี่ขาพลิกแล้วอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะรีบพาคุณจอมทัพออกมาและคุณมอนก็มาเสริมตอนนี้เราต้องออกจากที่นี่ไม่อย่างนั้นประชาชนจะได้รับผลกระทบไปด้วยและที่สำคัญถ้ามีข่าวออกไปต้องวุ่นวายแน่!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more