My secretary 12 กระสุนเป็นเหตุให้ป่วย

1487 Words

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! “ท่านนายกเป็นอะไรไหมครับ?!” ตอนนี้เราได้ออกมาจากงานแล้วและได้มารวมตัวกันแถวลานจอดรถ เราพยายามออกห่างจากผู้คนและชุมชนให้มากที่สุดเพราะไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ใช่...มันเล็งเขาแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะบ้ายิงกราดหรือเปล่าน่ะสิ “ไม่เป็นไร ส่งคนไปดูแลประชาชนแต่อย่าให้เขาพวกรู้ตัวเด็ดขาด” ไม่เคยห่วงตัวเองเลยสินะ “ได้ครับ! ผมจะแบ่งคนออกไป” คุณมอนรับรายงาน “อืม ดีมากและไปตามหาว่าใครมันกล้าลองดีกับฉัน” เขามองด้วยแววตาน่ากลัวเหมือนมาเฟียมากกว่านายกซะอีกแหะ แหมะ! แหมะ! แหมะ! เสียงเลือดของฉันหยดลงพื้นเพราะว่ามันเงียบมากและทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตามที่คุณจอมทัพสั่งแล้ว “โดนยิงทำไมไม่พูด?” เขามองและถามออกมาอย่างหงุดหงิด “ก็ท่านกำลังสั่งงานนิคะและแผลแค่นี้ฉันทนได้ค่ะ” “เหอะ!! มานี่สิ” เขากำลังหงุดหงิดสินะ “เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากคะ..” “พักพิง!” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเรียกชื่อของฉันเสียงดังและต้องรีบเก้าขาเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว “อย่าต้องให้ดุนะ” ก็ดุไปแล้วไงเล่า เฮ้ออออ~ “เอาแผลมาดู” หมับ!! “อ๊ะ!!” เขาพูดก่อนจะกระชากของฉันเจ็บนะ! “กระสุนไม่ได้ฝังเลิกงานก็ไปทำแผลซะ” เขาพูดพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาพันแผลเพื่อห้ามเลือดให้ฉัน “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันบอก “ทีหลังระวังก่อนนี้นอกจากดูแลฉัน...ต้องดูแลตัวเองด้วย” “...” ฉันมองมือของเขาที่กำลังพันแผลอยู่ “เข้าใจไหม?!” ปึก!! เขารัดผ้าแน่น ๆ อย่างแรง “อะโอ๊ยย!!เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันรีบตอบรับทันที “ดีมาก” ว่าแต่เมื่อกี้เขาพูดอะไรอ่ะ? ช่างมันเถอะ กลางดึก บ้านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ “แค่ก ๆ อยากจะบ้าตาย” ฉันลุกขึ้นมากลางดึกเมื่อตัวเองรู้สึกไม่สบายเพราะว่าโดนกระสุนไปนัดหนึ่งเหอะ!! ร่างกายอ่อนแอชะมัดเลยและวันพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่วันหยุดด้วยสิต้องไปทำงานเพราะงั้นฉันต้องไปหายากินหน่อย “บ้านใหญ่ฉิบ!” ฉันบ่นนิดหน่อยเมื่อเดินออกมาจากห้องนอนเพราะว่าจะไปหายากิน ฉันจะป่วยหนักไม่ได้แต่ว่าบ้านหลังนี้มันเกินไปกว่าจะไปถึงตู้ยาฉันนอนสลบก่อนแหละ “กว่าจะถึงไม่ตายห่าก่อนเหรอวะ แค่ก ๆ อ๊ะ!!” พูดมาจนสะดุดขาตัวเอง เจ็บตัวแน่ไม่ต้องสืบ >.(จอมทัพ) อยากจะบ้าผมรับใครเข้ามาทำงานวะเนี่ย?! “เฮ้อออ!!” ผมมองคนในอ้อมกอดก่อนจะถอนหายใจออกมา เธอเป็นลมเพราะแค่ผมเอาปากไปแตะเท่านั้นเอง ยังไม่ทันได้เรียกจูบเลยด้วยซ้ำผมมองหน้าเธอที่หลับนิ่งเพราะพิษไข้ ที่ผมทำแบบนั้นเพราะว่าตกใจเหมือนกันที่เธอร้องไห้ออกมาเลยตัดสินใจทำแบบนั้นลงไปตัวผมเองก็ตกใจตกใจตัวเองหมือนกันนั่นแหละ “ไร้เดียงสาเกินไปแล้วนะ...พักพิง” ผมพูดก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาเพื่อจะไปส่งที่ห้องนอน เธอป่วยเพราะรับกระสุนแทนผมงั้นก็ดูแลหน่อยละกันจะได้มีชีวิตเพื่อทำงานต่อไปนาน ๆ ผมไม่อยากเปลี่ยนเลขาบ่อย ๆ หรอกนะ “ท่านครับ...” และขณะที่ผมกำลังอุ้มพักพิงไปส่งเสียงไอ้มอนก็ดังขึ้นและมองคนในอ้อมกอดของผม “มีอะไรก็พูดมา” ผมตัดบทความสงสัยของมัน “เราจับตัวมือปืนได้แล้วครับตอนนี้เรากำลังคุมตัวอยู่” หึ คิดว่าจะเก่งแค่ไหนที่แท้ก็แค่มือปืนกระจอก “อืม เดี๋ยวกูไป”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more