My secretary 10 ป้อนข้าวและพี่เลี้ยงคนใหม่

1533 Words

(จอมทัพ) “ผมว่าเราจัดแค่เล็ก ๆ แค่คนสำคัญก็พอนะครับเพราะว่าที่ท่านนายกบอกมามันออกจะยิ่งใหญ่และใช้เงินเยอะเกินไปน่ะครับ เราเอาเงินที่จะจัดงานพวกนั้นมาทำอะไรที่มีประโยชน์กันดีกว่านะครับผม” เสียงของ สส.ฝ่ายค้านบอกเมื่อผมจะจัดงานรับตำแหน่งทั่วประเทศ “มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกนะครับผมจัดงานนี้ขึ้นเพื่อขอบคุณประชาชนที่เลือกผมขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีและการจัดงานแบบนี้ก็เป็นการเปิดโอกาศให้ประชาชนไปขายของเพื่อเพิ่มรายได้ไปในตัวด้วยเหมือนเป็นงานประจำปี” ผมอธิบายวัตถุประสงค์ที่จัดงานนี้ขึ้นมา “และคนสำคัญที่คุณพูดมานั้นก็คือประชาชนนั่นเองประชาชนคือคนสำคัญของผม...” และหลังจากนั้นเราก็ลงมติกันเรื่องจัดงานของผมเรียบร้อยแล้ว ซึ่งพวกนั้นไม่กล้าคัดค้านมากหรอกเพราะตอนนี้การประชุมสภาพได้ผ่านการถ่ายทอดสดเรียบร้อยแล้ว และหลังจากนั้นก็มีการประชุมอีกยาวนานกว่าจะจบแล้ว หลายชั่วโมงผ่านไป “ผมขอจบการประชุมสภาแต่เพียงเท่านี้ครับ...” เมื่อประธานสภากล่าวปิดบรรดา สส.ก็เดินออกจากที่ประชุมไปส่วนผมเองก็ออกมาด้วยเช่นกัน “ทำได้ดีมากครับท่าน” ผมกำลังเดินออกก็พบกับประธานสภาวันนี้คุณมหิดล “เช่นกันครับ” ดีที่เขาไม่ได้เข้าข้างฝ่ายไหนมากจนเกินไป “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” และเขาก็ขอตัวและเดินออกไป “น้ำค่ะ” และไม่นานเสียงใส ๆ ก็ดังเป็นพักพิงที่มาพร้อมน้ำดื่มในมือ หมับ!! ผมรับมาเพราะว่าคอแห้งเนื่องจากตลอดการประชุมผมไม่ได้ดื่มน้ำเลย มันเป็นการประชุมที่ต่อเนื่องแม้จะมี สส.หลายคนทั้งลุกไปข้างนอก ทั้งนอนหลับ แต่ผมจะไม่ทำอย่างนั้นเพราะว่ามันเป็นเรื่องของมารยาท “ขอบใจมาก” “วันนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ท่านนายกจะกลับเลยไหมคะ?” เธอถามผม “ยังก่อนฉันมีงานที่ต้องเคลียร์ต่อนิดหน่อย เธอเหนื่อยหรือไง?” “ปะเปล่าค่ะ ท่านว่าไงฉันก็ว่าตามนั้นแหละค่ะแต่ว่าเราสั่งอาหารมาทานหน่อยดีไหมคะ?” เธอเสนอขึ้นมา “อืม เอาสิผมเลี้ยงเองซื้อให้รปภ.พวกแม่บ้านทำความสะอาดด้วยนะ” “รับทราบค่ะ!” เธอบอกแบบนั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อสั่งอาหาร ส่วนผมก็เดินกลับห้องทำงานที่ตอนนี้แทบจะเป็นห้องนอนอีกห้องของผมแล้ว ชั่วโมงต่อมา ห้องทำงานของท่านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ ก๊อก ๆ “เข้ามา” ผมอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู “ขออนุญาตค่ะท่านนายกค่ะได้เวลารับประทานอาหารเย็นแล้วค่ะ” กึก! เธอบอกและวางอาหารที่ฝั่งโต๊ะโซฟาสำหรับรับแขก “กินไปเลย” ผมบอกโดยไม่เงยหน้ามองเธอ “ฉันทานเรียบร้อยแล้วค่ะ นี่เป็นส่วนของท่านนายกเพราะงั้นวางปากกาลงและมาทานข้าวค่ะ” หมับ!!เธอบอกแถมยังแย่งปากกาในมือของผมไปอีก “พักพิงอย่าขึ้นหน้า” ผมพยายามดุเธอ “ฉันไม่สิวนะที่จะขึ้นหน้า” แต่เธอมันขี้เถียงที่หนึ่ง “ฉันเพื่อนเล่นเธอเหรอ?” ผมถามเสียงนิ่งเรียบเพื่อให้เธอรู้ว่าผมกำลังจริงจังและเอาจริงถ้าเธอยังไม่สำนึกว่ากำลังพูดอยู่กับใคร “ไม่ใช่ค่ะท่านนายกคือนายกรัฐมนตรีผู้ที่ได้รับความไว้วางใจจากประชาชนมาบริหารประเทศ ฉันไม่กล้าเล่นด้วยหรอกค่ะแต่ที่กำลังพยายามให้คุณไปทานข้าวเพราะว่าวันนี้คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ” พรึ่บ! เธอพูดและก้มหน้ามาใกล้หน้าของผม “...” ผมมองหน้าเธอนิ่ง หน้าตาเหมือนจะเรียบร้อยพูดง่ายแต่ดื้อฉิบหายเลย “ว่าไงคะจะไปทานดี ๆ หรือให้ฉันเอามาป้อน?” เธอเอียงคอถามผม “ถ้ามันไม่ทำให้ฉันต้องหยุดทำงานก็ได้นะ” หมับ!! และผมก็แย่งปากกาคืนมาก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อไป “ชิ!!รักงานได้แต่ต้องรักตัวเองด้วยค่ะ!” เธอเท้าเอวใส่ผมชักจะเอาใหญ่แล้วนะ “ฉันมีเวลาแค่ 4 ปีพักพิงเพราะงั้นทุกนาทีของฉันมีความหมาย...” ผมหันไปมองหน้าของจริงจัง ผมลงสมัครเป็นนายกรัฐมนตรีส่วนหนึ่งมันมาจากการเบื่องานที่ทำอยู่และอยากเปลี่ยนงานเท่านั้นเอง และไม่คิดว่ามันจะได้ด้วยไง ผมแค่วางแผนและนโยบาลตามภาพที่ผมเห็นประเทศนี้ มันสามารถไปได้ไกลถ้าได้รับการพัฒนาและส่งเสริม คนในประเทศมีประสิทธิมากนะเพียงแต่เราใช้เขาไม่ถูกต้องและไม่เป็นเท่านั้นเพราะงั้นผมก็พยายามทำมันให้ดีที่สุดไหน ๆ ก็ได้เป็นแล้ว ผมก็จะตั้งใจทำมันให้ดีที่สุดแค่นั้นเอง และผมจะลงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นหวังว่าตลอด 4 ปีนี้ผมจะทำให้ประเทศเปลี่ยนได้เยอะมากกว่าเดิมนะ “เข้าใจแล้วค่ะ” เธอยอมถอยออกไปและให้ผมทำงานต่อ... ครืนนน!!! พรึ่บ!! “อ๊ะ!!อ้าปากค่ะ!!” พักพิงที่ผมคิดว่าถอดใจไปแล้วก็กลับมาพร้อมกับอาหารที่วางตรงข้ามผมและป้อนซูชิให้ “ฉันไม่หิว” “ไม่หิวก็ต้องกินค่ะถ้าท้องอิ่มแล้วท่านนายกจะได้มีแรงทำงานต่อไงคะที่นี้จะทำถึงกี่โมงกี่ยามก็ตามสบายเลย^^” เธอจ่ออาหารมาที่ปากของผม “งับ!” “เก่งมากค่ะที่นี้ท่านนายกก็ทำงานโดยทานอาหารไปพร้อมกันได้แล้วค่ะ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมทานข้าวโดยมีเธอคอยป้อนไปด้วย มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่กับการที่ทำแบบนี้ “แล้วหาพี่เลี้ยงคุณเจ้าจอมได้หรือยังคะ?” เธอถามขึ้น “ตอนนี้ไอ้มอนกำลังหาคนอยู่ หาที่ไม่ได้ต้องการมาเป็นเมียฉัน” ผมพูดพร้อมหน้าเธอนิดหน่อย “มองหน้าฉันทำไมคะฉันไม่ได้อยากเป็นเมียท่านสักหน่อย” เธอเท้าคางและยิ้มออกมาเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอไม่คิดเป็นมากกว่าเลขาของผมนั่นเอง “เหอะ!!ฉันก็ไม่ได้คิดจะเป็นสมภารกินไก่วัดอยู่แล้ว โดยเฉพาะไก่ผอมแห้งอย่างเธอ” “ฉันไม่ได้ผอมแห้งขนาดนั้นสักหน่อย แล้วอย่ามากลับคำนะคะฉันยิ่งสวย ๆอยู่ด้วย” “อุ๊บ!” ผมเกือบขำออกมาจากท่าทางมั่นอกมั่นใจของเธอ เฮ้ออออ “จะขำก็ขำเถอะค่ะจะได้คลายเครียดบ้าง^^” เธอยิ้มหมายความว่าเธอตั้งใจทำท่าทางตลก ๆ เพื่อให้ผมขำและหายเครียดสินะ หึ แบบนี้ค่อยคุ้มเงินเดือนหน่อยทำได้หลายหน้าที่ดี “ไม่เห็นจะขำเลยเธอเป็นตลกหรือไงฮะ?” “พอได้แล้วและเก็บจานไปซะฉันจะทำงานต่อ” ผมไล่เธอ “ค่ะ ๆ งั้นก็รีบทำให้เสร็จนะคะ” “ทำไม?” ผมเงยหน้ามองเธออย่างสงสัย “ก็ฉันเหนื่อยยยยย แล้วไงคะอยากกลับไปนอน” ยัยคนนี้นิ “เฮ้ออ!!” ผมได้แต่ถอนหายใจแรง ๆ และทำงานต่อไปอย่างไม่หยุดก็อย่างที่บอกว่าผมมีเวลาน้อยสำหรับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ หลายวันต่อมา บ้านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ ตอนนี้ผมยังไม่ได้ไปทำงานเพราะว่าไอ้มอนจะพาพี่เลี้ยงใหม่ของเจ้าจอมมาแนะนำตัวซึ่งตอนนี้เจ้าตัวยังไม่ได้ลงมาเพราะกำลังเล่นอยู่กับพักพิงไม่รู้ว่าชอบอะไรนักหนา ผมเกือบโดนแย่งเลขาไปซะแล้วสิ เหอะ!! “แนะนำตัวสิ” เสียงของไอ้มอนบอกกับเด็กผู้ชายตรงหน้าดูอ่อนแอจะรับมือเจ้าจอมไหวไหมเนี่ย “สะสวัสดีครับ” เด็กตรงหน้ายกมือไหว้ผม “อืม ชื่ออะไร?” ผมถามเด็กตรงหน้าพร้อมทั้งเปิดประวัติดูด้วยเรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกับพักพิงด้วยแหะ “ขะขนมปังครับ” ชื่ออย่างกับเด็กผู้หญิงแหนะแต่ท่าทางของเด็กตรงหน้าก็คล้ายอยู่นะเหมาะดี “เหมาะดีนะ” “ขอบคุณครับ” มือไม้อ่อนดีแหะ “ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ชอบเด็กใช่ไหมมีประสบการณ์หรือเปล่า?” ผมถามเพราะชี้เกียจอ่านแค่เอกสารที่สภาก็ทำผมหลอนจะตายห่าอยู่แล้ว “ชอบครับ! ผมมีน้องชายและน้องสาวอย่างละ 1 คนผมเลี้ยงเองกับมือเลยครับ^^” “อืม ดีแล้วเริ่มงานได้วันไหน?” “วันนี้เลยครับ” ไฟแรงแหะ “อืม งั้นเริ่ม....” “กวางน้อยยยยยย!!!” พรึ่บ!! ผมกำลังจะบอกให้ขนมปังเริ่มงานแต่ก็โดนพักพิงขัดขวางซะก่อนด้วยการวิ่งเข้าไปกอดพี่เลี้ยงคนใหม่ของเจ้าจอม “พะพี่พักพิง...” “คิดถึงจัง ฟอดดด!!!” เธอหอมแก้มขนมปัง “พักพิง!!!!” ผมเลยต้องดุเธอไปหน่อยทำอะไรไม่ระวังตัว!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more