My secretary 13 ฝันว่าโดนจูบ

1543 Words

ห้องมืด พรึ่บ!! “ทำให้มันตื่น” ผมสั่งลูกน้องพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้และมองไปที่ไอ้มือปืนกระจอกที่กล้าลองดีกับผม ผมมองมันที่ตอนนี้โดนมัดไว้ตามร่างกายมันเต็มไปด้วยบาดแผลที่โดนซ้อมเพราะว่ามันพยายามหนี ซ่า!!! ลูกน้องของผมเอาน้ำสาดมันเพื่อเรียกให้มันตื่นระหว่างนั้นผมก็อ่านประวัติของมันไปด้วยชื่อไม่มีประวัติไม่มีแม้จะพยายามหาเท่าไหร่ก็ตาม แต่ในวงการมืดผมเองก็ไม่เป็นรองใครหรอกนะเป็นนายกไม่จำเป็นต้องใสสะอาดนี่น่าแต่แน่นอนว่าเรื่องเลว ๆ แบบนั้นก็เพื่อจัดการคนที่พยายามทำเลวกับผมก่อนก็เท่านั้นมันเป็นนักฆ่าที่โดนจ้างมาจากวงการมืดมันไม่มีประวัติอะไรนอกจากโตมาในแก๊งนักฆ่าที่ค่อนข้างมีเสียงชื่อคนพวกนั้นมันจะไปขโมยเด็กมาเพื่อเอามาฝึกเป็นนักฆ่ารู้อย่างเดียวคือมันชื่อสิบแน่นอนว่ามันต้องมีหมายเลขอื่นด้วย “แค่ก ๆ” “คำถามง่าย ๆ ตอบก็รอด ไม่ตอบก็ตาย” เมื่อมันลืมตาผมก็พูดกับมันทันทีเอาประวัติที่ไม่มีประโยชน์เผาไฟทิ้งไป “แค่ก ๆ กะกูจะตอบยังไงมึงก็จะต้องฆ่ากูอยู่แล้ว!!” มันบอกแบบนั้นแต่ก็จริงนะแต่แล้วทำไมผมต้องเก็บมันเอาไว้ด้วยละ?? ให้มันกลับมาฆ่าผมอีกหรือไงเหอะ?! “ใครส่งมึงมาล่ะ?” “ไปหาเองสิ!!เก่งนักไม่ใช่หรือไง?!” มันยอกย้อนวะ หึ ปากดีจริง ๆ “มันเสียเวลาเพราะงั้นมึงพูดมาซะก่อนกูจะค่อย ๆ ตัดแขนตัดขาของมึงทิ้งไปทีละชิ้น...” หมับ! ผมแบมือรับมีดยาวจากไอ้มอนก่อนจะลุกไปหามัน “สิ่งที่ทรมานที่สุดคือการมีชีวิตอยู่แต่เจ็บปวดนี้แหละ...เพราะงั้นถ้าไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นก็ตอบมาทั้งหมดที่มึงรู้” ฉึก!!ผมวางมีดลงที่แขนของผมและลงแรงกดเพื่อให้ความคมบาดแขนของมัน “ฮึก! กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ฉึก!! “กูไม่ใช่คนไร้สัจจะถ้ากูบอกว่าปล่อยคือปล่อยเพราะงั้นถ้าไม่อยากต้องทรมานก็บอกมาทั้งหมดที่มึงรู้...” ผมพูดและมองหน้าของมันการฆ่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดสำหรับผมเพราะงั้นผมเลยไม่ฆ่าพร่ำเพรื่อ “เหอะ!!นี่น่ะเหรอนายกรัฐมันตรีคนดี คนเก่งสุดท้ายมันก็เลวเหมือนกันหมดแหละวะ!!!!” มันตะโกนออกมา “ไม่เคยบอกนะว่ากูเป็นคนดี ส่วนเก่งมึงก็ดูเอาเองจากที่กูมาทำทั้งหมดไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับความเลวจากกู คนที่เลวใส่กูก่อนต่างหากที่จะได้รับเพราะงั้น...มึงก็บอกมาได้แล้วว่าไอ้เลวที่ส่งมึงมาเป็นใคร?!” หมับ!!! ผมเปลี่ยนจากวางมีดเป็นกระชากคอของมันแทน “ฮึก!!!กูจะรอดใช่ไหมถะถ้ากูบอกไป” “อืม...” ผมตอบรับมันทันที “ทะท่านอดีตนายกประสิทธิ์...” หึ ไอ้แก่เอ๊ย!!! หลังจากนั้นมันก็เล่าทุกอย่างที่มันรู้ให้ฟังทั้งหมด “ปล่อยมันไป...” ผมบอกลูกน้องก่อนจะเดินออกมาจากห้องมืด แต่ว่าผมไม่ได้ปล่อยมันไปเฉย ๆ หรอกนะ แต่ผมจะส่งลูกน้องให้ตามไปด้วยซึ่งไอ้มอนรู้ดีว่าต้องทำยังไงต่อ... บ้านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ แกร๊ด!! “พ่อไปไหนมาครับ?” ผมกำลังเปิดประตูห้องนอนของตัวเองแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเจ้าจอมยืนกอดตุ๊กตาอยู่หน้าห้องตัวเอง “ยังไม่นอนอีกเหรอ?” ผมถามกลับ “หาววววว~เจ้าอยากไปนอนกับพี่พักพิง” “ไม่ได้” ผมตอบเจ้าจอมทันทีอย่างไม่ต้องคิดไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมลูกผมต้องอยากไปนอนกับเธอด้วย “ทำไมละฮะ? เจ้าเหงาอ่ะนอนคนเดียว” พูดพร้อมเอามือขยี้ตาสงสัยต้องให้เด็กขนมปังนั่นมานอนที่นี่ซะแล้วสิ “ปกติไม่เห็นเหงา?” ก็เห็นนอนได้ทุกวันแต่วันนี้เหงาขึ้นมาซะงั้น “ก็วันนี้เหงา...เจ้าไปห้องพี่พักพิงดีกว่า” รู้สึกเหมือนกำลังโดนลูกกวนตีน หมับ! ผมไปคว้าตัวของเจ้าจอมมาก่อน “ไม่ได้!” ผมบอก “ทะทำไมฮะ?!” เบะปากเตรียมร้องไห้แล้วสินะ เฮ้ออออ~ แม่งอยู่กับพักพิงมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ยเริ่มเหมือนกันละ “เพราะพักพิงไม่สบายถ้าเจ้าไปนอนด้วยจะติดไข้มาด้วยและที่นี่เจ้าก็ต้องกินยาแล้วหาหมอจะเอาแบบนั้นไหม?” ผมขู่นิดหน่อยเพราะเจ้าจอมไม่ชอบกินยาและไม่ชอบหมอ “ไม่อยาก!” “งั้นก็อย่าไปนอนกับพักพิง แล้วเธอจะได้พักผ่อนด้วย” “แต่วันนี้เจ้าเหงา...” ซึมเลยแหะท่าทางจะเหงาจริง “งั้นก็ไปนอนกับพ่อแล้วกัน” หมับ!! ผมอุ้มเจ้าจอมขึ้นมาเพื่อพาเข้าห้อง “จริงเหรอฮะ?!” แววตาเป็นประกายเชียว “พาเข้าห้องขนาดนี้แล้วไม่จริงมั้ง?” ผมแกล้งพูด “เย้ ๆ ดีใจจังได้นอนกับพ่อ *0*” สงสัยต้องพาไปนอนด้วยบ่อย ๆ ละมั้ง เพราะทำงานหลายอย่างทั้งงานที่บริษัทและงานบริหารประเทศเพราะงั้นเลยไม่มีเวลาให้เจ้าจอมเท่าไหร่ ขาดแม่แล้วยังต้องมีพ่อที่ไม่มีเวลาดูแลอีก เฮ้ออออ พ่อขอโทษนะเจ้าจอม.... (พักพิง) วันต่อมา... ฝัน... เมื่อคืนนี้ฉันฝันแปลกมากฉันฝันว่าโดนคุณจอมทัพจูบอยากจะบ้าตายคิดแบบนั้นได้ยังไงกัน นั่นเจ้านายแกนะพักพิง!! อยากจะกระชากหัวตัวเองและเอามาตบ ๆ สักสองทีจะได้ตาสว่างสักที “เฮ้อออ~ยัยลามกเอ๊ย!” บ่นตัวเองไม่หยุด “มายืนประสาทอะไรอยู่ตรงนี้?” เสียงของคุณจอมทัพดังขึ้นข้างหลังของฉันซึ่งในประโยคนั้นไม่มีอาการพิศวาทอะไรฉันทั้งนั้นเพราะงั้นเขาไม่มีทางมาจูบฉันแน่นอน ชิ!! แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเสียดายด้วยละที่มันเป็นแค่ความฝัน “มะไม่มีอะไรคะ” ฉันตอบไป “พี่พักพิงหายแล้วเหรอครับ?” คุณเจ้าจอมที่อยู่ข้าง ๆ คุณจอมทัพถามขึ้น “คะ?” ฉันงงนิดหน่อย “ก็คุณพ่อบอกว่าพี่พักพิงไม่ฉบายหายแย้วเหยอฮะ?”อ๋อ เรื่องนั้นเองตื่นเช้ามาก็ไม่ปวดไหนแล้วแต่ตุบ ๆ ที่แผลนิดหน่อยก็ไม่มีอะไรแล้ว “ค่ะ พี่หายแล้วขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง^^” ฉันยิ้มให้กับความน่ารักของคุณเจ้าจอม ทั้งที่พ่อดูดุขนาดนั้นแต่กลับเลี้ยงลูกได้น่ารักชะมัดเลย “ไปกินข้าวกันได้แล้ว และถ้าหายแล้วก็ไปทำงานไม่ต้องลา” “ฉันก็ไม่คิดจะลาอยู่แล้วค่ะ!” ฉันตอบกลับไปโหดเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ย ทำเนียบรัฐบาล กึก! กึก! “เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จเราก็มาทำงานเหมือนเดิม แต่วันนี้คุณจอมทัพใช้ให้ฉันเอาเอกสารไปให้รัฐมนตรีกระทรวงการคลังเซ็นนิดหน่อย แต่ก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งฉันจำได้ว่าเธอเกือบจะได้มาเป็นเลขาของคุณจอมทัพแล้วและตอนนี้เธอก็มายืนขว้างทางของฉันอยู่ด้วย “มี...” “ว่ามาสิคะ?” ฉันเปิดโอกาสให้เธอมองดูก็รู้ว่าเธอไม่ชอบฉันและกำลังเกลียดฉันแบบสุด ๆ แต่แล้วไงใครแคร์ละคะ? “มีข้อสงสัยน่ะว่าเธอ...มีอะไรดีไม่ทราบก็แค่เด็กจบมหาวิทยาลัยธรรมดา ๆ เกรดก็ต่ำ หน้าตาก็...ไม่แย่แต่ก็ไม่ได้ดี ทำท่านนายกถึงเลือกเธอมาทำงาน!” ดูถูกกันเกิ๊น!! “แม้จะมหาวิทยาลัยธรรมดาแต่ฉันก็เรียนจบตามหลักสูตร แม้จะเกรดต่ำแต่ฉันก็พูดได้หลายภาษาฉันเน้นแค่ผ่านไม่ได้เอาคะแนนสูง ถามว่าทำได้ไหมทำได้ค่ะแต่ฉันไม่ทำกลัวเก่งเกินน่ะค่ะ นี่ขนาดยังไม่ได้ดีมากยังได้เป็นเลขานายกรัฐมนตรีของประเทศ ถ้าเก่งกว่านี้ฉันไม่ไปเป็นเลขาของมนุษย์ต่างดาวเลยเหรอคะ?” ฉันแค่อยากปั่นประสาทคน หมับ!!! “นี่!!เธออย่าได้ใจไปหน่อยเลยนะเพราะอีกไม่นานเธอก็คงโดนไล่ออก!!” เธอกระชากแขนของฉันก่อนจะตะโกนใส่หน้าเสียงดัง “งั้นก็ให้ฉันโดนไล่ออกไปก่อนนะคะ ค่อยมาเยาะเย้ย^^” พรึ่บ!!ฉันปัดมือเธอออกไปกระชากข้างไหนไม่กระชากดันมากระชากข้างที่เป็นแผล!! เจ็บ!!แต่เก็บอาการ “...!!” “แต่ว่าคุณอาจจะได้ออกก่อนนะคะ เพราะมัวแต่หาเรื่องคนอื่นงานการไม่ทำ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านเธอออกมาทันทีเพราะกลัวว่าเลือดจะไหลตามแขนออกมาจนเธอสังเกตุเห็นมัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more