คนตัวเล็กส่ายหน้าพัลวันจนผมเผ้าแผ่สยายไปทั่วหมอนใบใหญ่ ดวงตากลมโตมีน้ำตาไหลรื้นออกมาไม่ขาดสาย เมื่อชาวีโน้มกายลงมาคร่อมร่างของเธอเอาไว้ ใช้มือเพียงข้างเดียวรวบข้อมือเล็กตรึงไว้เหนือศีรษะส่วนอีกข้างเลื่อนไปรูดซิปเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกจนเหลือแค่เสื้อยืดสีขาวตัวบางด้านใน
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบเพื่อจะเลิกชายเสื้อของปรานปราลินขึ้น
“แต่หนูไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณทำแบบนี้กับหนูนะคะ” หญิงสาวหลับตาแน่นรีบเตือนสติแต่ใช่ว่าเขาจะสนใจ
“ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอะไรที่ทำแล้วได้เงิน เธอจะทำ”
คำตอบของเขามันทำให้ปรานปราลินถึงกับเป็นฝ่ายชะงัก เมื่อลองทบทวนดูแล้วเธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนตอบรับข้อเสนอของคุณหญิงรุจิรา เป็นคนคิดแผนการทุกอย่างขึ้นมาเองแล้วถ้ามันจะทำให้ชาวีกลับไปอยู่กับครอบครัวที่แสนอบอุ่นส่วนเธอได้เงินก้อนโตไปสร้างตัวมันก็คุ้มแ
