หญิงสาวเดี๋ยวเกร็ง เดี๋ยวผ่อนคลาย การกระทำนั้นส่งผลให้อู๋หยางจีส่งเสียงทุ้มแหบพร่า ด้วยความกระสัน
“ข้ารัดท่านเช่นนี้ ชอบหรือไม่ อ๊าๆ ๆ” นางถามเขา และแน่นอน อู๋หยางจีไม่ตอบ เขามีแต่เพิ่มแรงรุกสุดลำ และมือใหญ่ๆ ก็นวดหน้าอกนางอย่างไม่ออมมือ บางครั้งก็บีบยอดถันจนนางหวีดเสียงแหลมด้วยความทรมาน หากสุขสม
แรงของอู๋หยางจีไม่มีตก เขายังกระหน่ำเคลื่อนความใหญ่โตเข้าออกสม่ำเสมอ และเป็นนางที่ขาเริ่มอ่อนแรง และเขาเหมือนจะเข้าใจจึงโอบเอวนางไว้ให้ชิดกัน ถึงจะมีซี่ลูกกรงห้องขังขวางกัน แต่การเสพรักครั้งนี้ก็ถึงอกถึงใจ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องขังที่อยู่ด้านในสุด ผสมเสียงครวญครางด้วยความสิเน่หา การร่วมรักครั้งนี้ทำให้เตียวร่วนบอกกับตนเองว่า อู๋หยางจีต้องเป็นของนางเพียงผู้เดียว เขาคือผู้ที่จะช่วยให้นางได้หลุดพ้นจากหอแดง
“คุณชาย ท่านพึงใจต่อข้าหรือไม่... บอกรักรั่วจื่อ บอกรักข้า!”
ยามนั้นชายหนุ่
