คืนนี้อากาศในห้องขังที่อยู่อารามเฆฆาเคลื่อนคล้อยทั้งเย็นและชื้น นอกจากนั้นยังมีกลิ่นที่ไม่สู้ดี อู๋หยางจีถูกทำให้สลบไปก่อนถูกลากเข้ามาทิ้งบนกองฟาง เขามึนหัวมากและยังถูกงดอาหาร ได้กินแต่น้ำประทังความหิวโหย กระทั่งจมูกได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เขาจึงทั้งประหลาดใจ และเกิดความฉงนฉงาย
แวบแรกเขารู้สึกห่วงคนที่กำลังก้าวมาด้านในห้องขังด้วยกลัวเหลือเกินว่านางอาจถูกจับตัว ที่นี้ย่อมมีทหารยามมิน้อย และสตรีบอบบางเช่นนางจะเอาตัวรอดได้อย่างไร
กระทั่งเขาเห็นเงาหนึ่งที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ห้องขังที่เขาถูกจองจำ ความหอมอันประหลาดล้ำยิ่งเข้มข้นในอากาศ
คราวนี้อู๋หยางจีรู้สึกมึนงง และเกือบจะวูบหลับไป แต่โชคดีที่เขาแอบซ่อนยาของมารดาอยู่จึงรีบส่งมันเข้าปาก
เงาของนางปรากฏที่หน้าลูกกรงเหล็ก เมื่อเห็นว่าเขานอนสลบอยู่ นางก็ยิ้มอย่างพึงใจ หญิงสาวเอื้อมมือไปแตะร่างอู่หยางจี ไม่ได้ปลุกเขาเพียงแต่นางตรวจสอบว่าเขาสลบหรือยัง
