ตกเย็น
“ทำไมให้น้องไปล้างคอกม้า งานเบาๆ กว่านี้ไม่มีแล้วรึไงกล้า!” คำถามแรกที่ดังขึ้นทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้านทำให้กล้าตะวันนึกโมโหอยู่หน่อยๆ ด้วยคิดเอาเองว่าแม่คงไม่มีทางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้แน่หากไม่มีใครบางคนคาบข่าวมาฟ้องท่านถึงที่บ้าน
“เขามาฟ้องแม่เหรอครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถาม แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าคนงานของเขาน่าจะกันแม่ ให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้นตามคำสั่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากคิดที่จะไว้วางใจอยู่ดี เพราะรู้ดีว่าแม่ของเขากับผู้หญิงคนนั้นลองถ้าได้ร่วมกันดื้อแล้ว ทั้งสองคนจะดื้อชนิดที่ไม่มีใครยอมใครเลย
“ไม่มีใครมาฟ้องแม่ทั้งนั้น คิดว่าแม่อยู่บ้านแล้วจะต้องหูหนวกตาบอดอย่างนั้นสิ จะทำอะไรก็คิดถึงบุญคุณของคุณท่านบ้างนะกล้า อย่างน้อยทางนั้นเขาก็เคยมีบุญคุณกับเรา” เป็นอีกครั้งแล้วที่ผู้เป็นแม่หยิบยกเอาคำว่า ‘บุญคุณ’ ขึ้นมาอ้าง ซึ่งเขาไม่เคยลืมเรื่องนั้นและก็ไม่ลืมเช่นกันว่ายัยตัวแสบเค
