“พรุ่งนี้ตีห้าครึ่งผมจะให้คนมารับเข้าไปในไร่ ห้ามสายแม้แต่นาทีเดียว!” ไอ้คนบ้าอำนาจนั่นสั่งเสร็จ ก็สะบัดตูดขึ้นรถขับหายออกไป
ทิ้งให้เธอได้แต่ยืนงงอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นตามลำพัง กระทั่งเมื่อได้สติถึงได้เริ่มต้นทำงานสะอาด ซึ่งกว่าจะเสร็จพระอาทิตย์ก็พ้นขอบฟ้าไปแล้ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ ฉวี หนึ่งในเด็กรับใช้จากบ้านใหญ่ ปั่นจักรยานเอาอาหารเย็นมาส่งให้พอดี
“นายผู้หญิงให้หนูเอาโจ้กกระป๋องมาให้ด้วย เผื่อว่าคุณหิวดึกๆ ค่ะ ส่วนนี่ขนมกับน้ำผลไม้” แค่เห็นของตรงหน้า น้ำตาเจ้ากรรมก็พลันจะรินไหลออกมาเสียดื้อๆ
เพราะทั้งหมดนี้หากจำไม่ผิดล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดเธอแทบจะทั้งสิ้น ซึ่งแม้แต่แม่แท้ๆ ยังไม่เคยจำได้เลยว่าเธอชอบ หรือไม่ชอบอะไร แต่น้าจิตรีกลับจำมันได้ ทั้งหมดนี้บอกให้รู้ว่าท่านยังไม่ลืมกันในขณะที่เธอเองก็พยายามหาทางติดต่อกับท่านมาโดยตลอด
อีกทั้งยังเฝ้ารอวันเวลา
ที่จะได้หวนกล
